Ο τίτλος δεν είναι δικός μου. Είναι ο τίτλος ενός βιβλίου που κυκλοφόρησε τη δεκαετία του 1990 και επρόκειτο για εκθέσεις παιδιών που είχε μαζέψει ένας Ιταλός δάσκαλος, ο Μαρτσέλο Ντ’ Όρτα, στις οποίες ξεδιπλώνονται σκέψεις παιδιών τις οποίες οι λογικοί θα χαρακτήριζαν αφελείς. Αφελείς αλλά χαριτωμένες, όπως είναι πάντοτε τα μαργαριτάρια που συλλέγουν δάσκαλοι και μας κάνουν να γελάμε. Ενδεχομένως και τα ίδια τα παιδιά, όταν μεγαλώσουν και δουν με άλλη οπτική τις σκέψεις της παιδικής τους ηλικίας. Όταν όμως έχεις μεγαλώσει και εξακολουθείς να έχεις τις ίδιες απορίες, τότε δεν είναι το ίδιο χαριτωμένο, εκτός κι αν λαμβάνεις μέρος στον «Αδύναμο Κρίκο». 
Τις μέρες αυτές οι λειτουργοί του 1420 έχουν μαζέψει τόσα μαργαριτάρια που θα μπορούσαν να γράψουν βιβλίο. Και στο οποίο θα μπορούσαν να ενδιατρίψουν κάποια στιγμή (όταν θα ξεμπερδέψουμε με τον ιό) άλλες ειδικότητες για να μας πούνε τι φταίει; Τι φταίει όταν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κηρύττει πανδημία στον πλανήτη και κάποιος στην Κύπρο αγωνιά αν πρέπει να φάει μέσπιλα ή αν θα κάνει αποχή από το συγκεκριμένο φρούτο, ενώ άλλου η βασική απορία από όλο αυτό που συμβαίνει γύρω του είναι αν θα τυλίξει κουπέπια, αν μπορεί να συνεχίσει να πηγαίνει στο γυμναστήριο ή αν θα πρέπει να ακυρώσει το ραντεβού με τη νυχού; Τι φταίει; Δεν είναι θέμα γενικών γνώσεων, είναι θέμα ωριμότητας. Είναι ακόμα θέμα ενστίκτου επιβίωσης. Αν σε μια πανδημία, αυτό που μας απασχολεί είναι αν θα στερηθούμε τα κουπέπια, τότε το χάσαμε ακόμα κι αυτό το ένστικτο επιβίωσης και μόνο η τύχη μας σώζει.
 
Αν οι απορίες είναι ειλικρινείς δείχνει το επίπεδο σκέψης ενός λαού, αποκαλύπτοντας τις βασικές του ανησυχίες και ενασχολήσεις. Αν γίνονται για πλάκα, κατακρατώντας τις τηλεφωνικές γραμμές που έχουν στηθεί για ζητήματα ζωής και θανάτου, τότε αποκαλύπτουν ένα απύθμενο εγωκεντρισμό. Μια απάνθρωπη αδιαφορία, ενδεδυμένη με ένα ηλίθιο ούτω καλούμενο χιούμορ. Δεν πάει να πεθαίνει ο άλλος δίπλα, εγώ θα κάνω ό,τι μου κόβει. Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι χειρότερο και ποιο χαρακτηρίζει την περίπτωσή μας. Ίσως είναι και τα δυο μαζί. Κι ο τίτλος του βιβλίου, που θα μπορούσαν να γράψουν οι λειτουργοί του 1420, θα μπορούσε να είναι ο ίδιος με αυτόν του Ιταλού δασκάλου. «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω». Του Ιταλού όμως αφορούσε σκέψεις παιδιών των οποίων η αφέλεια είναι χαριτωμένη.