Η έννοια της Δημοκρατίας δεν έχει άλλη ανοχή στην ταύτιση της πολιτικής με τη διαφθορά
 
Απελπίζεσαι, θυμώνεις, αγανακτείς. Είναι τόσα πολλά αυτά που συνθλίβουν την καθημερινότητά σου που σου έρχεται όλο και πιο επιτακτική η ανάγκη να πάρεις φόρα και να τα διαλύσεις όλα. Στο τέλος σιωπάς, λες δεν αξίζει και προχωράς παρακάτω. Μα δεν μπορεί αυτό να γίνει αναίμακτα. Κάθε φορά και κάτι πεθαίνει μέσα σου και στο τέλος – τέλος συμμαζεύεσαι, αποστρέφεσαι τους πάντες και τα πάντα και συνεχίζεις. Δεν έχεις και επιλογή ή καλύτερα δεν σου αφήνουν και άλλη επιλογή. Είναι τόσα πολλά αυτά που στριφογυρίζουν γύρω σου και που σε σφυροκοπούν σαν σφαίρες διατρητικές. Από αυτές που μόνο στο μυαλό χτυπούν…
Να μας πάρει και να μας σηκώσει όλους… Τι κράτος φτιάξαμε πανάθεμά μας, ποτισμένο με το αίμα των παιδιών του; Τι κοινωνία έχουμε φτιάξει και θέλουμε να την κληροδοτήσουμε και στα παιδιά μας;
Έρχεται νέα χρονιά… Το στοίχημα διαχρονικά επίκαιρο. Να γίνουμε επιτέλους κανονικό κράτος. Ναι ρε! Αυτό το τόσο απλοϊκό και τόσο ουσιαστικό. Αυτό χρειάζεται ο τόπος για να συνεχίσει να αντιστέκεται. Να προχωρήσει μπροστά και να γυρίσει σελίδα. Να σηκώσει κεφάλι και να κοιτάξει στα μάτια τις προκλήσεις που έρχονται και με αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσει.
Ο Νίκος Αναστασιάδης ανέλαβε το πηδάλιο του κράτους έχοντας μια βασική εντολή από τον λαό. Να σώσει την οικονομία και να προβεί σε όλες εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για την επανασύσταση του κράτους. Ο λαός του έδωσε και δεύτερη ευκαιρία με την ίδια ισχυρή εντολή μάλιστα. Ο ίδιος στο προεκλογικό του πρόγραμμα τόνιζε την αποφασιστικότητά του να προχωρήσει σε τομές για τον εκσυγχρονισμό του Κράτους. Το πρώτο στοίχημα, που αφορούσε τη διάσωση της οικονομίας, μπορούσε ο ίδιος και η Κυβέρνησή του να καυχιέται ότι σε ένα μεγάλο βαθμό το κέρδισε την πρώτη πενταετία. Τουλάχιστον τα χειρότερα είχαν αποφευχθεί παρά τις δυσκολίες που υπήρχαν και παρά τα λάθη που μπορεί να έγιναν. Είχε όμως ένα ισχυρό όπλο στη φαρέτρα του κατά τη διάρκεια της πρώτης πενταετίας διακυβέρνησής του. Την πίστωση χρόνου και την κατανόηση του κόσμου λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης που είχε δημιουργηθεί στην Οικονομία. Αυτό ήταν καθοριστικό για τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 2018. Ο κόσμος επένδυσε ξανά στη διακυβέρνηση Αναστασιάδη για να συνεχίσει και να ολοκληρώσει το έργο της. Η δεύτερη πενταετία όμως, δεν είχε, όπως αναμενόταν, τα ελαφρυντικά που είχε η πρώτη πενταετία. Οι πολίτες είχαν και έχουν απαιτήσεις. Τα δύσκολα για την Οικονομία πέρασαν. Τώρα χρειάζεται να πάμε παρακάτω. Μπορούμε; Μπορεί ο Πρόεδρος να κερδίσει το στοίχημα που έθεσε;
Ο χρόνος που απομένει μέχρι το τέλος της θητείας του, είναι αρκετός. Ο ίδιος το επισήμανε προς τους νέους Υπουργούς του κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην τελετή διαβεβαίωσης. Συνεπώς, αυτό που λείπει από τη συνταγή είναι η θέληση και η αποφασιστικότητα για να σπρώξει ο ίδιος και οι Υπουργοί του προς αυτή την κατεύθυνση. Να προωθηθούν άμεσα όλες εκείνες οι πολιτικές που να ανατρέψουν την εικόνα της μιζέριας που εκπέμπει αυτή την περίοδο η Κυβέρνηση και τις συνέπειές της πληρώνει η ίδια η κοινωνία.
Επικοινωνιακά είδαμε την Κυβέρνηση να περνά στην αντεπίθεση και να σηκώνει το γάντι στην κάθε πρόκληση της αντιπολίτευσης. Αυτό από μόνο του όμως δεν αρκεί. Χρειάζεται να γίνουν ουσιαστικές κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Το Κράτος χρειάζεται εκσυγχρονισμό. Ο πήχης στη δεύτερη πενταετία μπήκε πολύ ψηλά και μέχρι στιγμής οι κυβερνώντες περνούν από κάτω.
Απαιτείται συντονισμός και εγρήγορση, αλλά το κυριότερο χρειάζεται θέληση και αποφασιστικότητα για σύγκρουση με κατεστημένα και αντιλήψεις. Με συμφέροντα που αντιστέκονται σε αλλαγές και τη δημιουργία υποδομών για ένα κράτος που θα λειτουργεί με γνώμονα το καλώς νοούμενο συμφέρον του τόπου και θα σπρώχνει διαρκώς προς τα εμπρός. Ένα κράτος απαλλαγμένο από κατάλοιπα του παρελθόντος που μπορεί να αντιστέκεται στα «κεκτημένα» των ιδιωτικών και συντεχνιακών συμφερόντων. Ένα κράτος ανθρώπινο, το οποίο συνάμα θα λειτουργεί με καθαρά διάφανα κριτήρια και διαδικασίες, από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα.
Η κρίσιμη ώρα είναι τώρα. Ο λαός δεν αντέχει άλλα σκάνδαλα. Η έννοια της Δημοκρατίας δεν έχει άλλη ανοχή στην ταύτιση της πολιτικής με τη διαφθορά. Το 2020 είναι η στροφή για τον επίλογο της διακυβέρνησης Αναστασιάδη. Του χρόνου θα είναι πλέον αργά για να κάνουμε ξανά την ίδια κουβέντα. Τώρα ή ποτέ λοιπόν…
 
* Δημοσιογράφος Φιλελεύθερου

 
[email protected]