«Φοβήθηκα τι θα πω», είπε η Αναστασία. Το μικρό χελιδονάκι του Ελληνισμού. Η κόρη του Τάσου Ισαάκ, του άγρια δολοφονηθέντος από τον τουρκικό όχλο τον Αύγουστο του 1996 στο οδόφραγμα της Δερύνειας. Μια δολοφονία που συγκλόνισε όχι μόνο την Κύπρο και τον Ελληνισμό, αλλά και κάθε γωνιά της γης που είχε φτάσει η εικόνα του νεαρού Ελληνοκύπριου να χτυπιέται άγρια από τους «Γκρίζους Λύκους» αλλά και μέλη των λεγόμενων δυνάμεων ασφαλείας του κατοχικού καθεστώτος. 

Δεν γνώρισε τον πατέρα της η Αναστασία και ούτε εκείνος αξιώθηκε να ζήσει την ευτυχία του γονιού στο πρώτο αντίκρισμα του παιδιού του. Μεγάλωσε η Αναστασία χωρίς τον πατέρα της αλλά με τις υποσχέσεις όλων για τη δικαίωση της θυσίας του πατέρα της . «Δεν ήθελα να προσβάλω κανέναν. Ύστερα θυμήθηκα τις υποσχέσεις για δικαιοσύνη και σεβασμό στη θυσία του Τάσου και του Σολωμού. Γιατί να σεβαστώ μια κοινωνία που δεν σέβεται την ιστορική της συνέχεια», διερωτήθηκε, στην ομιλίας της στο μνημόσυνο του πατέρα της και του Σολωμού Σολωμού. Του δεύτερου δολοφονηθέντος, ο οποίος την ημέρα της κηδείας του Τάσου, δέχθηκε τα πυρά των εκπροσώπων του κατοχικού καθεστώτος καθώς σκαρφάλωνε στον ιστό. 

«Κλειστήκαμε στο εγώ μας», είπε η Αναστασία. «Χωνεύουμε τα εγκλήματα, χαρακτηριζόμαστε από αδράνεια, αποδεχόμαστε και αδιαφορούμε για το έγκλημα απέναντι στην πατρίδα μας. Οι δολοφόνοι βαφτίζονται βουλευτές και υπουργοί», πρόσθεσε.
Ο Έρχαν Αρικλί, όπως είπε, «καμαρώνει για την έδρα του στην ψευδοβουλή. Ο Κενάν Ακίν, ο δολοφόνος του Σολωμού, ζει ανενόχλητος στα κατεχόμενα και εμείς ανοίγουμε τα οδοφράγματα της ντροπής και παρακαλούμε τον ΟΗΕ να μας προστατεύσουν».

Η Αναστασία Ισαάκ συνέχισε λέγοντας πως για 23 χρόνια το διεθνές ένταλμα της Ιντερπόλ για τη σύλληψή τους παραμένει στα συρτάρια και διερωτήθηκε για πόσα ακόμα χρόνια θα περιμένουμε τη δικαιοσύνη, πώς ξεχάστηκε μια δολοφονία τόσο απλά, πώς ξεχάστηκε ένας άνθρωπος που έπεσε για την ελευθερία της πατρίδας του. 

Αλήθειες που γρατσουνίζουν τη συλλογική συνείδηση ενός λαού. Δεν επρόκειτο για δύο πεσόντες εν καιρώ εχθροπραξιών. Επρόκειτο περί δύο ψυχρών δολοφονιών στο πλαίσιο πορειών διαμαρτυρίας ενάντια στην κατοχή. Δύο δολοφονίες που ακόμα περιμένουν δικαίωση, όπως τόσοι και τόσοι υποσχέθηκαν στους δικούς τους. Και έρχεται σήμερα η Πολιτεία να ζητά μετακίνηση του μνημείου τους. Έρχεται σήμερα η κοινωνία να αντικρούεται υστερικά εσωτερικά με τον εαυτό της, έχοντας χάσει την ταυτότητά της… Μέσα από τα παραπονεμένα λόγια της Αναστασίας, αντικατοπτρίζεται η ίδια η πορεία της ιστορίας…

Χάσαμε το μέτρο, προ πολλού. Αυτό έδωσε χώρο και χρόνο στους κάθε λογής τυχάρπαστους να παίζουν με τις θυσίες των νέων της Κύπρου. Δεν ήταν ούτε εθνικιστές, ούτε ρατσιστές, ούτε σωβινιστές ούτε οτιδήποτε άλλο. Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού λειτούργησαν τότε όπως φυσιολογικά αντιδρούσε κάθε Ελληνοκύπριος. Όπως ο Αυξεντίου και ο Μάτσης γίνονταν θυσία για την ένωση όπως οι χιλιάδες θυσιασθέντες το 1963-1964 και το 1974. 

Ναι, θα γυρίσουμε σελίδα. Θα ξαναγράψουμε ιστορία ειρήνης και κοινής πορείας προσδοκώντας σε καλύτερες μέρες για εμάς και κυρίως τα παιδιά μας. Αποτελεί όμως ψευδαίσθηση πώς η διαγραφή της ιστορίας μπορεί να αποτελέσει θεμέλιο ειρήνης. Η συλλογική μνήμη αμόλυντη είναι που θα χαράξει μια στέρεη πορεία στο μέλλον, όπως άλλωστε μας διδάσκει η μεταπολεμική ιστορία της Ευρώπης…

[email protected]