Από τη μέρα που επιβεβαιώθηκε το πρώτο κρούσμα κορωνοϊού στην Κύπρο, όλες οι ενδείξεις καταδεικνύουν πως η κυβερνητική μηχανή είναι ένα βήμα πίσω από τις εξελίξεις, χάνοντας το παιχνίδι της εξάπλωσης του ιού αλλά και της μετάδοσης του στην οικονομία.
Αναλυτικότερα: Πρώτα κρούσματα εντός νοσοκομείων, διατάγματα εκδίδονται και μετά από λίγο αναιρούνται για να επανέλθουν μερικές μέρες μετά, εξαγγέλλονται μέτρα για τα οποία μετά από πολλές μέρες ακόμα δεν έχουν ξεκαθαρίσει οι λεπτομέρειες.
Και μία σημαντική λεπτομέρεια: Εκδόθηκαν δεκάδες διατάγματα, λήφθηκαν δεκάδες αποφάσεις με απώτερο στόχο να προστατεύσουμε τις ευπαθείς ομάδες. Στην πλειοψηφία, τους ηλικιωμένους της χώρας, τους οποίους αντί να περιορίσουμε, τους βλέπουμε να σεργιανούν στις υπεραγορές και στα φαρμακεία. Κανένα διάταγμα που να απαγορεύει την κυκλοφορία αυτών των ατόμων –για το δικό τους καλό– πότε θα δούμε; Αν θα τους αφήσουμε να αλωνίζουν και να εκτίθενται σε κίνδυνο, τότε καλύτερα να ακυρώσουμε όλα τα μέτρα πρόληψης για να επανέλθει η οικονομία σε μία κάποια ομαλότητα, τουλάχιστον να μην καταστραφούμε οικονομικά.
Όταν οι πολιτικοί ταγοί –και ειδικά οι κυβερνώντες– μας λένε πως είναι η ώρα για τολμηρές αποφάσεις, πρέπει να εξυπακούεται και η πλήρης εφαρμογή τους. Δεν είναι με παίζω-ξεπαίζω που αντιμετωπίζεις πανδημίες. Ούτε με μία κρατική μηχανή που παραμένει σε λήθαργο μπορεί να γίνει δουλειά. Η εντύπωση που δημιουργείται, είναι πως εκτός από συσκέψεις και μπλα-μπλα όλα τα άλλα λειτουργούν χαλαρά, όπως και προηγουμένως.
Προ μερικών βδομάδων πολλοί φώναζαν για ακραία μέτρα σε επαρχίες της Κίνας που κτύπησε ο κορωνοϊός. Σήμερα, η χώρα έχει σχεδόν καθαρίσει. Το άλλο άκρο, είναι η μέχρι πρόσφατα πολιτική που εφάρμοζε ο Τζόνσον στη Βρετανία. Εμείς είμαστε κάπου στη μέση. Οι κινήσεις που γίνονται είναι ημιτελείς και εκπέμπουν ένα αίσθημα αβεβαιότητας προς τους πολίτες. Λες και το έκανε επίτηδες ο Νίκαρος όταν έλεγε το λαϊκό άσμα «είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» σε ζωντανή μετάδοση.
