A long time ago in a galaxy far, far away… όντας σε δημοτική ηλικία, είχα βρεθεί σε μια σκοτεινή αίθουσα του σινεμά, νομίζω ήταν στο Ντιάνα 3 ή μήπως στο Οθέλλος, θα σας γελάσω. Ίσως να ήμουν μόνος, δεν ήταν είδηση τότε ένα παιδί να παίρνει το λεωφορείο και να κατεβαίνει κέντρο. Το έκανα συχνά, με παρέα ή (Χαν…) σόλο, φτάνει να κατέληγα σε μια κλειστή σκοτεινή αίθουσα και φτάνει να μην έχανα τα opening credits των ταινιών αλλιώς δεν έμπαινα, το’ χω ακόμη αυτό το κουσούρι. Η συγκεκριμένη ταινία όμως, θα άλλαζε για πάντα τον τρόπο που έβλεπα τον κινηματογράφο, με αλυσιδωτές συνέπειες για τη ζωή μου, ήταν η αιτία που μετέπειτα ασχολήθηκα επαγγελματικά με τις ταινίες και ο λόγος που τα βράδια άρχισα να ατενίζω τον ουρανό με διαφορετικό μάτι.

Αναφέρομαι στην απόλυτη μάχη του καλού και του κακού, χωρίς τα «ναι μεν αλλά», αναφέρομαι φυσικά στο κορυφαίο πια sci-fi franchise, Star Wars, ελληνιστί Ο Πόλεμος των Άστρων (info: γιορτάζει May the fourth), που σε μια εποχή χωρίς CGI εφέ, η παιδική μου σιαγόνα είχε πέσει στο πάτωμα της αίθουσας. Η ανατριχιαστική ανάσα του Darth Vader ακόμη με εξιτάρει και το light saber του Λουκ Σκάιγουοκερ παραμένει το αγαπημένο μου φετίχ. Παλιμπαιδισμός θα μου πείτε και θα’ χετε δίκιο, αλλά να που κόλλησα τον ιό και στο υιό, τον νέο πια συλλέκτη αναμνηστικών της εννιαλογίας (και των spin off), με τον Πόλεμο των Άστρων να μετατρέπεται σε ένα άρτιο σημείο αναφοράς για να έρθω πιο κοντά στο παιδί μου, δοκιμάστε το.

Γιατί με έπιασε ξαφνικά η ποπ νοσταλγία; Έφαγα φλασιά παρακολουθώντας στα μεσημεριανά (σάντουιτς ανάμεσα σε Ουκρανία και Βενζίνη) τον προεκλογικό αγώνα που άρχισε να χοντραίνει ήδη με χτυπήματα κάτω από τη μέση, ένα (γήινο) χρόνο πριν την κάλπη. Τούτην τη στράτα αποφάσισα να βυθιστώ στην άνετη πολυθρόνα της σκοτεινής αίθουσας και να παρακολουθήσω τις πολιτικές μάχες συνοδεία ποπ κορν, δόξα σοι ο Θεός, χρόνο έχουμε, υπομονή δεν ξέρω. Ταυτόχρονα, ως σινεματζής θέλω ρε γμτ να διαπιστώσω αν αυτό το sequel είναι καλύτερο από τα προηγούμενα, ήδη πιστώνεται με R rating.

Ξέρω, παίζεται(τε) το μέλλον της χώρας κι εγώ σαχλαμαρίζω. Όμως δεν θα απολογηθώ, γιατί οποιαδήποτε άλλη οπτική γωνιά, μου είναι παντελώς βαρετή σε αυτή τη φάση. Λόγω επαγγέλματος έχω ζήσει ξανά και ξανά, σαν Μέρα της Μορμότας, το βρώμικο παρασκήνιο της προεκλογικής σκακιέρας, έχω βιώσει τη σκοτεινή πλευρά του Death Star, έχω παραπλανηθεί από γερουσιαστές Πάλπατιν και κλώνους, μ’ έχουν αγαπήσει ξαφνικά οι Σιθ και οι Τζένταϊ, μόνο που σε αυτό το σύμπαν οι γραμμές ανάμεσα στο καλό και το κακό δεν είναι καθόλου ξεκάθαρες και οι παίχτες κάθονται σέιφ στην ασφάλεια του κάστρου τους τάζοντάς μας υποσχέσεις που σύντομα εξαφανίζονται με ταχύτητα light speed.

Όχι, δεν θα παίξω, θα μείνω στον (γαλαξιακό) κόσμο μου. Όσο για σας, τι να πω. Τσακωθείτε υπεύθυνα και… May the Force be with you, γιατί η Αυτοκρατορία είναι πιο ισχυρή από ποτέ!

 

Έξτρα μπόνους οι καλύτερες σκηνές από όλες τις ταινίες

 

 

Ελεύθερα, 15.5.2022.