Το ξέραμε πως το θέμα του Ακάμα μάς έχει συνολικά απασχολήσει για τρισήμιση δεκαετίες έντονα, με γνώμες και απόψεις, σχέδια και μελέτες, πονηριές και μεθοδεύσεις, συκοφαντίες, επίγειες και υπόγειες διαδρομές. Τώρα φτάνουμε φαίνεται στο τέλος της πορείας που οι κυβερνώντες θέλουν να ολοκληρώσουν εν μέσω θερινής νάρκης, σε αγώνα (όπως νομίζουν) άνευ αντιπάλου. Η Βουλή και ειδικότερα οι Επιτροπές Εσωτερικών και Περιβάλλοντος πίεσαν αναζητώντας διαφάνεια, που φαίνεται να είναι έξω από την κυβερνητική λογική. Δεν δημοσιοποιούμε το Τοπικό Σχέδιο (Κοινοτήτων) Ακάμα, ήταν η απάντηση της Κυβέρνησης, επικαλούμενη ασαφείς λόγους, στο λογικό αίτημα των δυο Επιτροπών. Πιο απλά (και ειλικρινά) ίσως άλλο να ήθελε να πει η Κυβέρνηση αλλά το απέφυγε για να μην παρεξηγηθεί (και γιαυτό) μεσούσης της παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου. Πως δηλαδή όταν θα το δημοσιοποιήσουμε θέλουμε να είναι αργά για σχόλια και αντιρρήσεις! Σύμφωνα με την ακολουθούμενη πρακτική, από την ώρα εκείνη θα έχει άμεση εφαρμογή! Όσοι «σαν έτοιμοι από καιρό» κάτι ξέρουν παραπάνω (πίεσαν για κάποιες πρόνοιές του) θα έχουν κιόλας συμπληρωμένες τις αιτήσεις με κεκτημένα τα δικαιώματα που ξαφνικά θα αποκτήσουν… Αυτό κι αν είναι παραβίαση της νομοθεσίας για το δικαίωμα πρόσβασης του κοινού σε πληροφορίες για το περιβάλλον (Ν. 119/2004) καθώς και σε πληροφορίες του Δημόσιου Τομέα (Ν. 184/2017). Κι αν επρόκειτο «μόνο» για ευρωπαϊκή νομοθεσία, γόύστο μας να την παραβιάζουμε, συνηθίσαμε τα ευρω-πρόστιμα. Ακόμα, όμως, και τη δική μας νομοθεσία που συχνά καταντά μόνο στη θεωρία να έχει εφαρμογή;
Τα ΜΜΕ έκαναν τη δουλειά τους δίνοντας χρόνο για συζητήσεις για τον Ακάμα, σε πρωϊνές και μεσημεριανές εκπομπές τους. Σε κάποιες περιπτώσεις άφησαν το παιχνίδι (των εντυπώσεων) να εξελιχθεί επιτρέποντας, για να βγεί είδηση, ακόμα και ύβρεις από παλαιόθεν παρεκτρεπόμενους. Οι τελευταίοι θυμήθηκαν την παλιά (αποτυχημένη) συνταγή χαρακτηρίζοντας τους περιβαλλοντιστές «πράκτορες των Εγγλέζων». Τι σου είναι το μυαλό όταν κολλήσει σε κατασκευασμένες συκοφαντίες! 21 χρόνια μετά την οριστική αποχώρηση των βρετανικών γυμνασίων από τον Ακάμα, μετά από μια δεκαπενταετία αγώνα, εντός κι εκτός Κύπρου, των περιβαλλοντιστών, να μπορούν κάποιοι να βρίζουν, χωρίς ο συντονιστής να τους βάζει σε τάξη –λανθασμένη τούτη η άποψη για ελευθερία της έκφρασης αν αυτή είναι η δικαιολογία…
Eίχαμε δια ζώσης την εμπειρία το περασμένο Σάββατο στην Πάφο στην εκδήλωση περιβαλλοντικών οργανώσεων κσι ενεργών πολιτών. Το κάλεσμα για την εκδήλωση έγινε στην αρχή της βδομάδας. Τρεις μέρες αργότερα, κάποια κέντρα αποφάσεων, αφού μελέτησαν την παλιά εκείνη συνταγή, είπαν να την ανακυκλώσουν: Αντιδιαδήλωση από κοινοτάρχες, τοπικούς κομματάρχες και μερικούς κατοίκους κοινοτήτων Ακάμα για να «αποδείξουν», μέσα από καλλιεργούμενη αντιπαλότητα, πως το πρόβλημα της Χερσονήσου είναι ανάμεσα σε κατοίκους και περιβαλλοντιστές. Η αστυνομική δύναμη, παρά την ευάριθμη παρουσία της, δεν απέτρεψε (ενώ μπορούσε αλλά και ώφειλε) την προσέγγιση της αντιδιαδήλωσης με τη βασική εκδήλωση σε απόσταση αναπνοής και ακουστικής επαφής με τις ύβρεις από τους πιο “ζωηρούς”. Οι συμμετέχοντες πολιτικοί παράγοντες (κάποιοι ευαγγελίζονται τη δημοκρατία αλλά φαίνεται να υπηρετούν το σκότος) χρεώνονται το κόστος τής στήριξης αυτών των συμπεριφορών αφού δεν διαχώρισαν τη θέση τους…
Κάποιοι ανταποκριτές το έπαιξαν «ΟΗΕ» κρατώντας ίσες αποστάσεις ωσάν η εικόνα και οι συμπεριφορές να ήταν ισοζυγισμένες! Η αντίφαση, όχι η μόνη, είναι πως τον την ίδια μέρα σχολιάστηκε το απαράδεκτο των ίσων αποστάσεων που τηρείται στο Κυπριακό και στο τελευταίο προσχέδιο της έκθεσης για την ΟΥΝΦΙΚΥΠ…
Ο Υπουργός Εσωτερικών, από απροσεξία ή για άλλους λόγους, μίλησε την Κυριακή για τα καλά του «Εθνικού Πάρκου Ακάμα» όπως θα το φτιάξει, λέει, η Κυβέρνηση. Η είδηση δημοσιεύτηκε ασχολίαστη σε σχέση με τη λανθασμένη ορολογία. Η Κυβέρνηση, ως γνωστόν, αθετώντας την υποχρέωση και τη δέσμευσή της (πρώτη φορά είναι;) για δημιουργία Εθνικού Πάρκου, κήρυξε μια πολύ μικρότερη περιοχή (ήδη προστατευμένη αφού πρόκειται για κρατικό δάσος) σε Εθνικό Δασικό Πάρκο, κάτι εντελώς διαφορετικό, με μόνο κοινό το παραπλανητικό του όνομα. Είναι να μη θυμηθούμε μια άλλη αρμόδια πηγή που, στο ερώτημα γιατί δεν έχει περιληφθεί, τριανταπέντε χρόνια τώρα, στη νομοθεσία, ο όρος Εθνικό Πάρκο, μάς προέτρεψε «να μη παίζουμε με τις λέξεις». Να ΄σου τώρα που ένας υπουργός που παίζει με τις λέξεις…
΄Ο,τι και να κάνουν, οι δρόμοι μας με τους κατοίκους των κοινοτήτων θα συναντηθούν γιατί εμείς παλεύουμε, μαζί με την προστασία της Χερσονήσου και για την επικέντρωση της ανάπτυξης μέσα στις κοινότητες για να είναι οι κάτοικοί τους οι αποδέκτες των ωφελημάτων της ανάπτυξης! Κάποιοι βολεύονται να μη το καταλαβαίνουν…
