Τα μαθηματικά και ιδιαίτερα η στατιστική, μου έμαθαν πολλά. Ένα από αυτά, είναι να αποφεύγω τις γενικεύσεις, ακόμα και εάν το στατιστικό δείγμα δείχνει μια σαφή τάση ενός φαινομένου.
Στη ζωή υπάρχουν άπειρα μεγέθη που δεν μετριούνται μόνο ποσοτικά. Υπάρχει και η ποιοτική ανάλυσή τους (qualitative analysis), που φωτίζει κι αναδεικνύει περιοχές που οι αριθμοί, από μόνοι τους, δεν μπορούν.
Κάνω αυτήν τη μικρή εισαγωγή – διευκρίνιση διότι, μετά φόβου Θεού, θέλω να απλώσω εδώ (και αν θέλετε να συζητήσουμε κιόλας) το πρόβλημα των γυναικοκτονιών που εσχάτως, στην ακόμα «πολύ πίσω» Ελλάδα, έχουν βγει στην επιφάνεια με τρόπο φοβερό. Εκείνο δε που κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει, είναι και το ότι οι δολοφονικές αυτές πράξεις κτυπούν ένα «ιερό σύμβολο» της ελληνικής κοινωνίας, αυτό της μητέρας. Ή, για να το πω (επίτηδες) και πιο συναισθηματικά δραματικά, της Μάνας!
Χθες, στη Θεσσαλονίκη και στο Ηράκλειο είχαμε δύο μητροκτονίες. Στην συμπρωτεύουσα, ένας 50χρονος σκότωσε την 79χρονη μητέρα του, με την οποία συγκατοικούσε στο ίδιο διαμέρισμα. Εικάζεται ότι ο γιος πάσχει από ψυχολογικά προβλήματα. Παραδέχεται ότι την σκότωσε, αλλά λέει ότι δεν θυμάται τίποτ’ άλλο πέραν αυτού.
Στη Κρήτη, ένας 49χρονος σκότωσε την 67χρονη μητέρα του κτυπώντας την με ξύλινες τάβλες, μανιωδώς σε όλο της το σώμα (όπως προκύπτει από την ιατροδικαστική αυτοψία). Η δημοσιογραφική απόδοση και αυτού του εγκλήματος κάνει λόγο για «διαταραγμένο πρόσωπο», όσον αφορά τον γιο. Αυτό, από πού προκύπτει, δεν ξέρουμε. Πιθανόν, διότι έτσι συμβαίνει τις περισσότερες φορές, από μαρτυρίες γειτόνων ή άλλων συγγενών.
Όπως καταλαβαίνω, όλο το κοινωνικό αυτό «οικοδόμημα» είναι βαθύτατα σάπιο. Υπερβαίνει νόρμες και στερεότυπα. Και αποκαλύπτει μέσα από εξαιρέσεις μια φρικτή και πολυδιάστατη πραγματικότητα. Που ξεκινάει από τις οικογενειακές σχέσεις (πώς αυτές ανοικοδομούνται, από πού ξεκινούν, πώς εξελίσσονται και σε ποια κοινωνικά πλαίσια βρίσκουν χώρο να υπάρχουν).
Πέραν αυτών: Τα ψυχολογικά προβλήματα τι είναι; Πρέπει να γίνει έγκλημα για να τα υποψιαστεί κάποιος; Και πώς αυτή η φρικτή διαπίστωση περί «διαταραγμένου ατόμου», συνυπάρχει με το «ήταν λαμπρό παιδί», ή «εξαιρετικός οικογενειάρχης», που ευδοκιμούν στα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ στον τόπο κάθε εγκλήματος;
Σε μια χώρα όπου ευδοκιμούν ακόμα τα αυθαίρετα και οι αυθαιρεσίες, όλα «τακτοποιούνται» αφήνοντάς τα «στον χρόνο που τα θεραπεύει όλα» ή/και στην ασθενή μας μνήμη που τα χώνει σ’ ένα μέρος του εγκεφάλου, έτοιμα για την επερχόμενη άνοια…
Έτσι, λοιπόν, με το φτωχό μου μυαλό, που ευτυχώς φροντίζω να καλλιεργώ όχι με αποσπασματικές ειδησεογραφικές τοξικότητες, όλες οι … ελληνικές βεβαιότητες δεν με πείθουν καθόλου και δεν με τρομάζουν κιόλας.
Όπου δεν υπάρχει σεβασμός –και αυτό είναι ένα «μέγεθος» που γενικά δεν το έχουμε– υπάρχει σίγουρη πρόβλεψη για βία. Αυτή η κοινωνία, πριν και πάνω απ’ όλα, έμαθε να απαιτεί. Πρώτος, κατά … ιεραρχία, ο άνδρας. Σύζυγος, πατέρας, γιος και ό,τι άλλο. Κι όταν δεν παίρνει αυτό που θέλει, όπως γράφει και η φίλη μου Αθηναΐδα στο Twitter, δέρνει, πνίγει και σφάζει.
Από την άλλη, εκεί όπου υπάρχουν πραγματικές και καθαρές αξίες, (κτισμένες επάνω σε αρχές που καλλιεργούν τον άνθρωπο, που του ανοίγουν το μυαλό, του προσφέρουν το ευγενές, του μαθαίνουν έμπρακτα την έννοια και την μεγαλοσύνη του σεβασμού), όλα όσα γίνονται πρωτοσέλιδα και πρώτες ειδήσεις τον τελευταίο καιρό, αλλά και τα παλαιότερα χρόνια, δεν υπάρχουν.
Εκεί, μόνο, είναι το φως. Και εκεί, μόνο, πρέπει να ρίξουμε όλη μας την προσοχή. Πολίτες και Πολιτεία. Ένα μόνο υλικό χρειάζεται – ένα: Φωτισμένοι, καλλιεργημένοι, ευγενικοί, γενναιόδωροι, καλοί άνθρωποι!
