Πριν από μερικά χρόνια, ο Χαράλαμπος Θεοπέμπτου, σημερινός πρόεδρος των Οικολόγων και τότε Επίτροπος Περιβάλλοντος, διηγείτο την εμπειρία που είχε όταν κλήθηκε να μιλήσει κάπου για το θέμα της χρήσης των δημόσιων μεταφορών στην Κύπρο. Έλεγε λοιπόν ο κ. Θεοπέμπτου πως όταν ανέφερε ότι θα πρέπει ο κόσμος να μάθει να χρησιμοποιεί τα λεωφορεία και να περιορίσει τη χρήση του ιδιωτικού αυτοκινήτου, ένας κύριος του υπέδειξε με θυμωμένο ύφος πως «εν τζαι είμαστε τίποτε μαύροι τζαι εν να πιάνουμε το λεωφορείο να πηαίνουμε στη δουλειά μας». Και συνέχισε, σε ακόμα πιο έντονο ύφος, λέγοντας του: «Κάμετε σιόρ δρόμους να πηαίνει ο κόσμος στη δουλειά του…». Μία αναφορά η οποία ασφαλώς εμπερικλείει μέσα της —πέραν από τον ρατσισμό— και μία ολόκληρη κουλτούρα που αναπτύχθηκε στην Κύπρο σε σχέση με τη χρήση του λεωφορείου. Το ιδιωτικό όχημα ήταν στη δεκαετία του 80 στοιχείο οικονομικής επίδειξης για πολλούς και το λεωφορείο ταυτίστηκε —κακώς— με το οικονομικό στάτους του καθενός. Στην καθιέρωση βέβαια του ιδιωτικού οχήματος ως του κυρίαρχου μέσου διακίνησης στην Κύπρο, συνέβαλαν και πολλοί άλλοι παράγοντες. Τα παλιά λεωφορεία, οι κακής ποιότητας υπηρεσίες, τα μη συχνά δρομολόγια και διάφορα άλλα που στο τέλος της ημέρα συνέτειναν καθοριστικά στο να είμαστε σήμερα στο 2022 και να συζητούμε για τρόπους που θα συμβάλουν στην αύξηση της χρήσης των μέσων μαζικής μεταφοράς.
Ο υπουργός Μεταφορών, Γιάννης Καρούσος, ανέφερε χθες στη δήλωσή του στον «Φ» ότι η Κυβέρνηση μέσω της χωροθέτησης λεωφορειολωρίδων και την αλλαγή του ωραρίου λειτουργίας των σχολείων θα επιχειρήσει να απαμβλύνει το κυκλοφοριακό πρόβλημα. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, με τη χωροθέτηση λεωφορειολωρίδων στους δρόμους της Λευκωσίας και τις μονοδρομήσεις που απαιτείται για να επιτευχθεί αυτό, θα προκληθεί ταλαιπωρία για όσους επιλέγουν να κάνουν χρήση του ιδιωτικού οχήματος.
Βέβαια, και σήμερα ταλαιπωρία είναι για όσους κάνουν χρήση του ιδιωτικού τους οχήματος, αλλά η ταλαιπωρία δεν φαίνεται να είναι αποτρεπτικός παράγοντας. Διότι προφανώς, ο κόσμος θεωρεί πως η ταλαιπωρία που υπόκειται στην ουρά με το αυτοκίνητό του είναι μικρότερη από την ταλαιπωρία που θα υποστεί εάν κάνει χρήση του λεωφορείου. Γιατί όμως; Αυτό είναι ένα θέμα που θα πρέπει να απασχολήσει τις αρμόδιες Αρχές.
Όπως επίσης και όταν μιλάμε για αλλαγή του ωραρίου λειτουργίας των σχολείων, (το οποίο εάν τελικά περάσει και εφαρμοστεί θα είναι μεγάλο επίτευγμα), δεν πρέπει να ξεχνάμε πως δεν είναι αρκετό από μόνο του για να φέρει αποτέλεσμα. Διότι το να μην πηγαίνουν οι μαθητές στα σχολεία μεταξύ των ωρών 07:30- 07:45 αλλά να πηγαίνουν στις 08:30 με τους γονείς πάλι να τρέχουν να τους πάρουν σχολείο, απλά το πρόβλημα θα μεταφερθεί την παρακάτω ώρα. Και είναι επίσης και ένα ζήτημα για το τι θα κάνουν οι γονείς που δεν έχουν ευέλικτο ωράριο ή πρέπει να πιάνουν δουλειά πολύ νωρίτερα.
Συνοψίζοντας, ασφαλώς και κάθε κίνηση που σκοπό έχει να ενισχύσει τη χρήση των δημόσιων μεταφορών και να απαμβλύνει το κυκλοφοριακό πρόβλημα χαιρετίζεται. Πρέπει να αναγνωριστεί ότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικά βήματα και έχουν βελτιωθεί σε μεγάλο βαθμό οι δημόσιες μεταφορές. Επί της ουσίας όμως το κυκλοφοριακό παραμένει ως πρόβλημα και διογκώνεται μάλιστα χρόνο με τον χρόνο. Σε μία εποχή μάλιστα που οι τιμές των καυσίμων έχουν εκτοξευτεί. Διότι η αντιμετώπισή του απαιτεί μία ολιστική προσέγγιση που να αγγίζει όλες τις πτυχές της καθημερινότητας του πολίτη. Μόνο έτσι θα έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα.
