Στην πολιτική όλα έχουν τη σημασία τους. Ακόμα και το χρονικό σημείο που επιλέγεται να γίνει κάτι. Πολλές φορές η σημειολογία μίας κίνησης έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την ουσία και το περιεχόμενό της. Ήταν άραγε τυχαία η επιλογή της ημέρας που έφτασαν στα χέρια του Προέδρου Αναστασιάδη οι προτάσεις του Ερσίν Τατάρ; Πόσο σύμπτωση μπορεί να ήταν η αποστολή τους τη μέρα που οι Ελληνοκύπριοι ξυπνούν με τους ήχους των σειρήνων; Τη μέρα που η Τουρκία πατούσε πόδι στην Κύπρο και εδραίωνε μέσω της κατοχής, την παρουσία της στο νησί. Τη μέρα που ο κατοχικός στρατός παρελαύνει πάνοπλος επιδεικτικά στους δρόμους της κατεχόμενης Λευκωσίας και τα τουρκικά μαχητικά παραβιάζουν προκλητικά τον εναέριο χώρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τη μέρα που οι πανηγυρισμοί αυτοί και οι εικόνες από τις τουρκικές σημαίες και τα τουρκικά άρματα, ξυπνούν μνήμες εφιαλτικές και τρομακτικές για τους Ελληνοκύπριους, ξύνοντάς τους πληγές και υποβάλλοντάς τους τον φόβο ότι αυτές οι στιγμές μπορούν να αναβιώσουν ξανά, όποτε ο τουρκικός στρατός αποφασίσει να επιβάλει με τη δύναμη των όπλων τη θέλησή του.
Αυτή τη μέρα είναι που επέλεξε και ο Τούρκος Αντιπρόεδρος Φουάτ Οκτάι για να ανακοινώσει την αποστολή του υπερσύγχρονου τουρκικού γεωτρύπανου στην Ανατολική Μεσόγειο. Για να στείλει το μήνυμα πως έχει τη δύναμη και θα κάνει αυτό που η Τουρκία θέλει χωρίς να λαμβάνει κανένα υπόψη.
Όλα έχουν ένα ισχυρό συμβολισμό στην προσπάθεια πλέον της τουρκικής πλευράς να «τσιμεντώσει» τη διχοτόμηση επιχειρώντας να εδραιώσει μια λογική συζήτησης δύο χωριστών κυρίαρχων οντοτήτων. Μέσα από προτάσεις που στοχεύουν αποκλειστικά και μόνο στην αναγνώριση κυριαρχίας στα κατεχόμενα, αναδεικνύοντας μάλιστα μία λογική συνύπαρξης δύο κρατών πλάι – πλάι, με την Τουρκία να «πατρονάρει» ολόκληρο το νησί. Διότι μέσα από τις προτάσεις του Ερσίν Τατάρ, διαπιστώνεται και μία προσπάθεια δημιουργίας σχέσης εξάρτησης με την Τουρκία και των ελεύθερων και των κατεχόμενων περιοχών. Όταν για παράδειγμα, στις προτάσεις του ο κατοχικός ηγέτης μιλά για ηλεκτρική διασύνδεση ολόκληρου του νησιού με την Τουρκία, επικαλούμενος δήθεν περιβαλλοντικούς λόγους, σε τι πραγματικά αποσκοπεί;
Όταν αναφέρεται σε επιτροπή διαχείρισης υδάτινων πόρων με αξιοποίηση ποσοτήτων νερού από το έργο του αγωγού μεταφοράς νερού από την Τουρκία στα κατεχόμενα, θεωρεί ότι απευθύνεται σε αφελή όντα που δεν μπορούν να αντιληφθούν πού στοχεύουν αυτές οι κινήσεις;
Και το πλέον ειρωνικό της ιστορίας είναι η προσπάθεια του κ. Τατάρ να μας δείξει ότι γνοιάζεται και για την άτυπη μετανάστευση, προτείνοντας τη δημιουργία κοινής επιτροπής και μηχανισμού αντιμετώπισης του προβλήματος. Ε, καλά κ. Τατάρ, όλοι αυτοί που φτάνουν στο παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου από την Τουρκία γιατί συνεχίζουν να έρχονται; Και ποια επιτροπή και ποιος μηχανισμός θα τους ελέγχει αυτούς; Μήπως οι εκπρόσωποι των «υπουργείων» και των «κρατικών αρχών» που προτείνει;
Ο Πρόεδρος απάντησε εκφράζοντας τη λύπη και δήλωσε έτοιμος να μπει σε διαδικασία συζήτησης, όπως ανέφερε ο κυβερνητικός Εκπρόσωπος, δεδομένου ότι θα είναι στη βάση του πλαισίου λύσης των Ηνωμένων Εθνών. Πώς ακριβώς όμως θα είναι στη βάση του συμφωνημένου πλαισίου; Ποια συζήτηση ακριβώς θα γίνει; Για να γίνει συζήτηση θα πρέπει από τις προτάσεις του κ. Τατάρ να εξαλειφθούν όλα εκείνα τα στοιχεία που παραπέμπουν στην αναγνώριση χωριστής κυριαρχικής οντότητας. Αυτό θα γίνει στο τέλος της ημέρας; Το πιθανότερο είναι ότι θα αρχίσει μία προσπάθεια να εξευρεθεί η χρυσή τομή για συζήτηση αυτών των προτάσεων στο πλαίσιο συζήτησης και των προτάσεων που κατέθεσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για τα ΜΟΕ και τότε, αυτό για το οποίο ο Νίκος Αναστασιάδης εξέφρασε τη λύπη του, θα είναι πλέον και κομμάτι της διαπραγμάτευσης.
Η κατάσταση στο Κυπριακό είναι δύσκολη και η στάση και τακτική Τατάρ απελπιστική και εξοργιστική. Είναι κατανοητή η πίεση την οποία μπορεί να νιώθει ότι βρίσκεται ο Πρόεδρος και εντός και εκτός Κύπρου. Η αποδοχή συζήτησης όμως των προτάσεων Τατάρ, που περιέχουν ξεκάθαρα στοιχεία αναγνώρισης κυριαρχικής οντότητας του παράνομου μορφώματος στα κατεχόμενα, εμπεριέχει σοβαρό κίνδυνο να μας εγκλωβίσει σε μια διαδικασία, η πορεία της οποίας θα είναι χωρίς επιστροφή.
