Προκύπτουν διάφορα θέματα από αυτή την ιστορία με τις (ιδιωτικές) συνομιλίες του Νίκου Χριστοδουλίδη που δημοσιοποίησε ο «Πολίτης». Το πρώτο είναι η αφέλεια και η ελαφρότητα με την οποία ένας υποψήφιος πρόεδρος, διπλωμάτης, ο οποίος προβάρει το κοστούμι χρόνια τώρα και σιδερώνει με λεπτομέρεια κάθε τσάκισή του, ώστε να είναι συνεχώς στην τρίχα, εμπιστεύεται τον οποιονδήποτε κι όχι μόνο τού εκφράζει την άποψή του για πολιτικούς και δημοσιογράφους, του παραγγέλνει κιόλας -αυτό τουλάχιστον φάνηκε- τη δημιουργία ψεύτικων προφίλ που θα λοιδορούν όποιον θεωρούν εχθρό (που στον μικρόκοσμο των επιτελείων, είναι πολλοί) και θα αποθεώνουν τον ίδιο.
Το δεύτερο, είναι η παραδοξότητα να καταγγέλλει ενώπιον των υποστηρικτών του ότι βρίσκεται στο επίκεντρο συντονισμένης επίθεσης συκοφάντησής του με στόχο την αποδόμηση της εικόνας του -«κρατήστε τη λάσπη, κρατώ την αξιοπρέπεια του λαού και προχωρώ…», είπε την περασμένη Τετάρτη μιλώντας στο αμφιθέατρο Μάριος Τόκας – τη στιγμή που, στα ελάχιστα δημοσιοποιημένα αποσπάσματα, εμφανίζεσαι να μετέρχεσαι ίδιων πρακτικών, συκοφαντώντας τρεις δημοσιογράφους: ο πρώτος τα πήρε για να στηρίξει το Σχέδιο Ανάν, ο άλλος είναι στο «payroli» συγκεκριμένου κόμματος κι ο τρίτος «μου λένε διάφοροι ότι πλέον είναι…». Παράδοξο, επίσης, είναι να αποφεύγεις να απευθυνθείς σε όλο τον λαό, αλλά να επιλέγεις να αναφέρεσαι εμμέσως σ’ αυτά τα ζητήματα που προκύπτουν, μιλώντας μόνο ενώπιον των χειροκροτητών σου.
Ασύγκριτες περιπτώσεις, αλλά μου θυμίζει έναν πρόεδρό μας που, ενώ το σύμπαν γύρω του καιγόταν, αυτός απευθυνόταν στο κομματικό ακροατήριο με τη φράση «Σας ευχαριστώ για την αθρόα προσέλευση / έπρεπε να εκφραστεί και ο λαός». Αντιλαμβάνομαι, επίσης, ότι τίθεται κι ένα σοβαρό ζήτημα για την ιδιωτικότητα των συνομιλιών -τις οποίες όλοι μας έχουμε-, ωστόσο θέλω να είμαστε ειλικρινείς. Αν αφορούσαν άλλον πολιτικό τα όσα δημοσιοποιήθηκαν, θα γινόταν του κουτρούλη ο γάμος. Δεν θα ασχολούμασταν με το ιδιωτικό της υπόθεσης, ούτε ο… Χρύσης Παντελίδης δεν θα καταδεχόταν να ρίξει, τάχαμου, το επίπεδο της συζήτησης στο επίπεδο κουτσομπολιού. Διότι, αν, για παράδειγμα, ήταν ο Αβέρωφ Νεοφύτου αυτός που πιανόταν με τη γίδα στην πλάτη, αυτά τα υψηλής πολιτικής θα είχαν πάει περίπατο από το πρώτο λεπτό. Και από πολιτικούς και από δημοσιογράφους που ποιούν την νήσσαν, ακόμα κι όταν προσβάλλονται έμμεσα και άμεσα τα έντυπά τους.
Και επειδή ακριβώς ο υποψήφιος μιλά για αξιοπρέπεια, ας προσπαθήσουμε να την κρατήσουμε. Κάποιοι, τουλάχιστον, γι αυτό πασχίζουμε. Το σοβαρότερο, συνεπώς, που προκύπτει απ’ όλη αυτή την ιστορία, πέρα από την ελαφρότητα, την αφέλεια και την πολιτική κρίση, δεν είναι η άποψη που έχει ο Νίκος Χριστοδουλίδης για τον Βασίλη Πάλμα ή η την Αννίτα Δημητρίου, αν θεωρεί ότι Χρύσης και η Αναστασία, που σήμερα τον στηρίζουν, χειρίζονταν ανώνυμους λογαριασμούς στο twitter που τον χαρακτήριζαν βιτρίνα, ούτε αν αύριο μάς προκύψει μια νέα τοποθέτησή του για άλλους πολιτικούς. Ούτε καν η ρωγμή που αφήνει να διαφανεί ένα άλλο προφίλ, διαφορετικό από αυτό που προβάλλει το χαμόγελο. Αυτά, λίγο πολύ, τα έχουμε ξαναζήσει και βεβαίως δύσκολο να μας εκπλήξει κάτι. Είναι η επιδερμική αντίδραση του πολιτικού κόσμου (γιατί άραγε;), του δημοσιογραφικού σιναφιού επίσης (γιατί άραγε;) και, κυρίως, η «καλά, δεν τρέχει και τίποτα, έχουμε σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθούμε» αντίδραση των πιστών του Νίκου Χριστοδουλίδη, έτσι όπως καταγράφεται στα social media. Και χρησιμοποιώ τη λέξη «πιστοί», διότι η πίστη προϋποθέτει κατά κανόνα και την τύφλωση.
Ελεύθερα, 25.9.2022.
