Το σκεφτόμαστε πως κάτι κακό θα έφερνε η 39η επέτειος της ανακήρυξης του ψευδοκράτους. Αν ερχόταν ο σουλτάνος, δεν θα ήταν μόνο για την παρέλαση του στρατού κατοχής. Κάποιοι Τουρκοκύπριοι φίλοι το είχαν σίγουρο πως αυτό δεν θα ήταν αρκετό για τον σουλτάνο τέτοια μέρα. Όχι, ο Ταγίπ δεν ήρθε κι έστειλε λίγες μέρες πριν τον αντιπρόεδρό του για διάφορα… κουτσοδούλεια, εγκαίνια και δηλώσεις. Ο ίδιος έπρεπε να τελειώσει τη δουλειά, πέρα στη Σαμαρκάνδη του Ουζμπεκιστάν. Aκόμα και με εκείνο τον ελιγμό της τελευταίας στιγμής προσπάθησε να βρει λόγο να πανηγυρίσει. Η αλλαγή του καταστατικού του Οργανισμού Τουρκογενών Κρατών (Turkic και όχι Turkish) ώστε να δέχεται σαν παρατηρητές, πέρα από κράτη και οντότητες, ήταν δηλωτική της διαπίστωσης πως ο Οργανισμός δεν αναγνωρίζει το ψευδοκράτος. Μήπως με μια άλλη ομπρέλα; Aς πούμε με την ασάφεια της «οντότητας». Τι να εννοείται, όμως, με τη γενικόλογη αναφορά σε οντότητα; Μπορεί, άραγε, να είναι ένας ΜΚΟ, ένας επιστημονικός φορέας, ένας συνεταιρισμός επαγγελματιών; Τελικά το σίγουρο είναι πως ένα ψευδοκράτος χωράει στον όρο…
Είναι σ΄αυτό το σημείο που επικεντρώθηκε η αυθημερόν εκδοθείσα ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών. Η επιχειρηματολογία είναι πράγματι σωστή κι αναιρεί τις πανηγυρικές δηλώσεις του σουλτανάτου και των εδώ τοποτηρητών του. Αυτό όμως δεν καλύπτει συνολικά το θέμα και δεν οδηγεί στο «σαν να μην έγινε τίποτε». Ούτε βοηθά ο εφησυχασμός των πολιτών ακόμα κι αν αυτό βολεύει την Κυβέρνηση στην παρούσα προεκλογική συγκυρία.
Ο συγκεκριμένος οργανισμός έχει για μέλη του πέντε, όλες κι όλες, χώρες: Aζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Κιργιστάν, Τουρκία, Ουζμπεκιστάν. Οι παρατηρητές ήταν μέχρι τώρα δύο, η Ουγγαρία και το Τουρκμενιστάν. Κι ενώ το τελευταίο ετοιμάζεται να γίνει σύντομα μέλος του Οργανισμού, προκαλεί έκπληξη η συμμετοχή της Ουγγαρίας που οφείλεται στη θεώρηση από τον πρωθυπουργό Orbán πως η ουγγρική γλώσσα έχει ίδιες ρίζες με την τουρκική παρ’ όλο που άλλη είναι η κρατούσα επιστημονική αντίληψη.
Μπορούμε, αλήθεια, να πούμε πως δεν έγινε τίποτε, «μιας και η Τουρκία δεν τα κατάφερε», πήραμε και χρήσιμες δηλώσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες πως αναγνωρίζουν μόνο την Κυπριακή Δημοκρατία ενώ και ο νέος (με χίλια ζόρια!) πρωθυπουργός Σούνακ υπογράμμισε τη στάση αρχών του Ηνωμένου Βασιλείου σε ό,τι αφορά την επίλυση του Κυπριακού – αν είναι αυτές που έχει διαχρονικά, θα πρέπει να ανησυχούμε! Πάντως τα Ηνωμένα Έθνη δεν ανακοίνωσαν αν αυτή η εξέλιξη βοηθά τον Γενικό Γραμματέα στις καλές του υπηρεσίες…
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ξεμπερδεύει με τέτοιες δηλώσεις. Κι αυτό πρέπει να το υπομνήσουμε στην ευρω-οικογένειά μας. Οι εκατόν «πολιτογραφήσεις» την ημέρα που οι Τουρκοκύπριοι καταγγέλλουν πως διαμοιράζει το κατοχικό καθεστώς, δεν μπορούν να είναι εκτός ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος. Μπορεί πριν τη λύση να μην εφαρμόζεται το ευρωπαϊκό κεκτημένο στην κατεχόμενη περιοχή αλλά οι Τουρκοκύπριοι, όπως κι αν βρέθηκαν εκεί, είναι κι αυτοί Ευρωπαίοι πολίτες που βιώνουν άμεσα τις επιπτώσεις. Την ίδια ώρα, πέρα από τον ρατσιστικό διαχωρισμό των Κυπρίων, προβάλλει απειλητικά αυτή η βίαιη αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα του νησιού, τώρα πια που δεν είναι πολλοί εκείνοι που την θυμίζουν. Καλά τα έγραψε (πάλι) ο Κύπριος Σενέρ Λεβέντ (Πολίτης, 16.11.2022): «…Πέρασαν 18 χρόνια από τότε που η Κύπρος έγινε μέλος της ΕΕ. Και τι έκανες; Κοίτα, η Τουρκία θεωρεί δικό της το έδαφος της χώρας που λες ότι την έκανες μέλος σου. Είναι δικό σου μέλος, όμως, αποικία της Τουρκίας… Και εσύ δεν έκανες έστω και ένα βήμα μέσα σε 18 χρόνια για να στηρίξεις τα δικά σου εδάφη. Μας δίνεις μαθήματα συναίνεσης και όχι σύγκρουσης. Χρηματοδοτείς λεξικά που καταργούν τη λέξη κατοχή. Δεν φροντίζεις εκείνους που υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα όσο φροντίζεις όσους υπερασπίζονται τα δικαιώματα των ζώων…».
Την ίδια ώρα κάποιοι μπορεί και να επιχαίρουν για την εξέλιξη γιατί αισθάνθηκαν, χωρίς δεύτερη σκέψη (αυτή είναι η προτεραιότητά τους) πως έτσι δικαιώνεται η θέση τους για τις ευθύνες της ελληνοκυπριακής πλευράς, πριν και μετά το Κραν Μοντανά, για το αδιέξοδο: Εμείς φταίμε που «χάθηκε» η Αμμόχωστος, για την αναβάθμιση του ψευδοκράτους, για τις πτήσεις που μπορεί να έρθουν στην Τύμπου. Α, ναι! Και για τη διχοτόμηση που «έρχεται». Μα αν η Τουρκία, με επίγνωση της δύναμής της, έχει όλες αυτές τις κακές προθέσεις όπως συχνά επιβεβαιώνονται, μπορεί μια «λύση» αποτέλεσμα διαρκούντος εκβιασμού να αποτελέσει από μόνη της αποτελεσματικό φραγμό στην τουρκική επιθετικότητα;
Μήπως είναι ώρα να συγκληθεί εκείνο το ξεχασμένο Εθνικό Συμβούλιο, πέντε μήνες ακριβώς από τη μετά από καιρό συνεδρία του στις 20 του Ιούνη; Aν δεν το χρειαζόμαστε ούτε τώρα, μπορεί και να μην το χρειαζόμαστε γενικώς…
