Βιάστηκε το ΑΚΕΛ πρώτο και μετά διάφοροι τετραπέρατοι των (αντι)κοινωνικών δικτύων, να ανησυχήσουν για την ανακοίνωση σύστασης Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας Κύπρου και Ελλάδας. Παραπέμπει αλλού αυτό, έλεγε ο εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ. «Οι κοινές σύνοδοι των υπουργικών συμβουλίων Κυπριακής Δημοκρατίας και Ελλάδας (…) παραπέμπουν αλλού και δεν εκπέμπουν τα ορθά μηνύματα για την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ανεξάρτητου δικοινοτικού κράτους».
Τα «ορθά μηνύματα» και το «καλό κλίμα», μας μάραναν εδώ που φτάσαμε. Αλλά, η ουσία είναι αλλού. Κανένας δεν μίλησε για «κοινές συνόδους των υπουργικών συμβουλίων». Η αναφορά είναι για συσκέψεις σε υπουργικό επίπεδο (αυτές γίνονται και τώρα) οι οποίες θα συμβάλουν στη συνεργασία σε διάφορους τομείς «όπως η ναυτιλία και η ενέργεια, αλλά και ευρύτερα στην επίτευξη κοινών επιδιώξεων», όπως έγραφε ο απεσταλμένος του Φ, Ανδρέας Πιμπίσιης.
Την ίδια ακριβώς συνεργασία έχει η Κυπριακή Δημοκρατία με την Αίγυπτο και δεν κινδύνευσε η υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ανεξάρτητου δικοινοτικού κράτους. Τι στο καλό έγινε τώρα; Ανησύχησαν ότι θα κηρύξουν ο Χριστοδουλίδης κι ο Μητσοτάκης την Ένωση και θα χαλάσουν το δικοινοτικό μας κράτος;
Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι σχέσεις συνεργασίας και συμμαχίας υφίστανται μεταξύ αρκετών ευρωπαϊκών χωρών. Ακόμα και σε θέματα άμυνας και ασφάλειας. Προνοεί αυτή τη δυνατότητα για τα κράτη μέλη η Συνθήκη της Λισσαβώνας και κακώς δεν την ανέπτυξαν βαθύτερα Ελλάδα και Κύπρος μέχρι τώρα.
Φυσικά, αν δεν δούμε στην πράξη πώς θα λειτουργήσει και με τι θα ασχοληθεί αυτό το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Κύπρου και Ελλάδας, θα το θεωρούμε μία ακόμα σαπουνόφουσκα όπως όλες όσες ανακοινώνονται κατά καιρούς από τις κυβερνήσεις μας για να χρησιμοποιούν προς εσωτερική κατανάλωση τη συνεργασία των ηγεσιών των δύο χωρών.
Περιμένουμε πολύ περισσότερα από τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Διότι πριν από τις εκλογές είχε ανακοινώσει ακόμα και αναβίωση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος. Τον περασμένο Ιανουάριο, μιλώντας στο Ράδιο Πρώτο, είχε πει ότι «μια από τις πρώτες ενέργειες μας και το συζήτησα στην Αθήνα, θα είναι η αναβίωση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος». Εξήγησε, μάλιστα, πως δεν θα είναι σύνθημα. «Μιλώ επιχειρησιακά, το έχω συζητήσει και με τον Πρωθυπουργό και με τον Υπουργό Άμυνας όταν ήμουν στην Ελλάδα». Τώρα, όμως, ανέλαβε την προεδρία, πήγε στην Αθήνα και δεν ακούσαμε λέξη για το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα. «Αυτό το ενιαίο αμυντικό δόγμα πρέπει να πάμε να το βάλουμε μέσα στο ευρωπαϊκό αμυντικό δόγμα, αυτή θα είναι η επιτυχία. Είμαστε σε μια συγκυρία που η ΕΕ προσπαθεί να αναπτύξει δομές…».
Αυτά έλεγε προεκλογικά και αναμένουμε να δούμε και πράξεις πλέον. Τα παχιά λόγια τελείωσαν. Αν είναι να περιορίζεται η συνεργασία Κύπρου Ελλάδας στη ναυτιλία και στην παιδεία ή και σε υπουργικές συσκέψεις για την κοινή αντιμετώπιση του δάκου της ελιάς, θα μείνουμε στον ίδιο παρονομαστή.
Η Τουρκία που απειλεί τις δυο χώρες και τις αντιμετωπίζει ως έναν εχθρό, πρέπει να αντιμετωπιστεί κι αυτή από ενιαίο μέτωπο των δυο χωρών. Όχι για να της επιτεθούν, αλλά για να αμυνθούν από τις επιθέσεις της. Η ΕΕ το επιτρέπει, για να μην πω το ενθαρρύνει στο πλαίσιο της ενιαίας ευρωπαϊκής άμυνας και ασφάλειας.
Κι αυτό πέρα από τους εθνικούς δεσμούς, που αγχώνουν τα σαΐνια του εθνομηδενισμού εδώ και στην Αθήνα, αλλά και πέρα από τις υποχρεώσεις της Ελλάδας ως εγγυήτρια χώρα. Διότι, κι αυτό ακόμα οφείλει -και δεν το έκανε ακόμα- να το προβάλει στην ΕΕ και να έχει απαιτήσεις για την προστασία της ανεξαρτησίας της Κύπρου.
Υ.Γ. Η Κύπρος χωρίς την Ελλάδα είναι χαμένη. Στρατιωτικά και πολιτικά αδύναμη και έρμαιο στην τουρκική βουλιμία. Πολιτικά το πρόβλημα είναι εύκολο, ειδικά εντός της ΕΕ. Στρατιωτικά, όμως, χρειάζεται σοβαρότερη ανάπτυξη των δομών, που ούτως ή άλλως συνδέουν τις δυο χώρες. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να γίνει αυτό έμπρακτα. Η Κυπριακή Δημοκρατία να αρχίσει να συνεισφέρει οικονομικά σε κοινά εξοπλιστικά προγράμματα ώστε να έχει και δικαίωμα στην προστασία από αυτά. Αλλιώς θα μας μείνουν τα παχιά λόγια.
