Είναι απ’ τα αγαπημένα μου. Φτάνει να τα φανταστώ με παιδιά και γονείς. Με φωνές, γέλια, πατίνια, ποδήλατα, με τα μικρά να κάνουν τσουλήθρες και τραμπάλες, να τρέχουν και να παίζουν κρυφτό. Κάνω εικόνα πως διαθέτουν ζωή. Πως αυτό το μικρό πανέμορφο μωσαϊκό με τις μαύρες και άσπρες πέτρες που τοποθετήθηκε στη γη, εκεί στο πάρκο απέναντι απ’ το Μελίνα Μερκούρη, κάποιος το πατάει, πως οι άδειες μικρές και μεγάλες λίμνες γεμίζουν ξαφνικά νερό, πως στα –χωρίς κουτσουλιές– ξύλινα παγκάκια κάθονται ζευγάρια, παιδιά, μαμάδες, γιαγιάδες, πως η κλειστή καντίνα ανοίγει και περιμένει κόσμο για φρεσκοστυμμένο χυμό και καφέ.  Χωρίς τη βοήθεια της φαντασίας, βέβαια, τα πάρκα στην παλιά πόλη της Λευκωσίας, κατά μήκος των τειχών της –πάρτε για παράδειγμα αυτό που εφάπτεται με το γήπεδο του Ολυμπιακού, της Χρυσαλινιώτισσας και το άλλο στον Δημόσιο Κήπο– είναι εντελώς παρακμιακά. Σαν να έγιναν για να στολίζουν την πρωτεύουσα, σαν να φτιάχτηκαν γιατί κάποιος να θέλησε από υποχρέωση να τα κάνει, αλλά όχι για να εξυπηρετηθούν οι βασικοί χρήστες τους. Σπάνια θα δεις παιδιά εκεί. Όχι γιατί δεν είναι όμορφα τα πάρκα. Αντίθετα. Είναι, όμως, αφημένα κι αφιλόξενα. Αποπνέουν ένα αίσθημα ανασφάλειας. Κοιτάς να φύγεις πριν δύσει ο ήλιος κι έχεις έγνοια μην υπάρχει κανένα σπασμένο σκαλί στην τσουλήθρα και προκαλέσει ατύχημα στο παιδί σου. Είναι αυτή η εγκατάλειψη που συναντάς συχνά στην παλιά πόλη, σε πολλά σημεία της και την ίδια ώρα εύκολα μεταφέρεσαι σε δρόμους με όμορφα αναπαλαιωμένα διώροφα και χώρους που σφύζουν από ζωντάνια. 
Αυτά τα πάρκα θα μπορούσαν να είναι πυρήνες ζωής, φτάνει να υπήρχαν κίνητρα. Με μουσικές εκδηλώσεις, φεστιβάλ, υπαίθρια πανηγύρια και εκθέσεις… Να ανήκαν στους ανθρώπους της πόλης – γι’ αυτό, άλλωστε, δεν φτιάχτηκαν; Το θέμα των πάρκων εμπίπτει ακριβώς, στο γεγονός πως η παλιά πόλη αδυνατεί να εξυπηρετήσει πολλές από τις ανάγκες των κατοίκων της. Κι είναι κρίμα, γιατί είναι όμορφη. Κι ακόμα πιο γοητευτική τώρα, με τους ανοιξιάτικους ηλιόλουστους περιπάτους στα δρομάκια της και τα πολύχρωμα ανθισμένα λουλούδια στις πόρτες των σπιτιών της.  Σαν ένα τοπίο που μοιάζει με ανολοκλήρωτο παζλ, είναι η πόλη, με κομμάτια χαμένα και κενά που αδυνατούν να φτιάξουν μια ζωντανή εικόνα της.