ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ: «Σχετικά με το επεισόδιο με το κατέβασμα της σημαίας, κάνω προς τις δύο κοινότητες στην Κύπρο την ακόλουθη πρόταση. Έχω ζήσει πολλά χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο και δεν είδα ποτέ μου αναρτημένη σημαία ή φωτογραφία πρωθυπουργού σε κανέναν τοίχο, κανενός σχολείου, κανενός πανεπιστημίου. Ως γεγονός, τη μόνη φορά που έχω δει πολλές βρετανικές σημαίες να ανεμίζουν (εκτός τώρα τελευταία με τις ιστορίες του Brexit), ήταν στο Last Night of the Proms, μια ετήσια γιορτή κλασικής μουσικής στο Albert Hall. Ίσως λοιπόν θα πρέπει οι δύο κοινότητες στην Κύπρο να παραδειγματιστούν από αυτό και έστω να μειώσουν στο ελάχιστο τη χρήση σημαιών. Όταν μιλάμε και προσπαθούμε για επανένωση, οι σημαίες δεν βοηθούν τον σκοπό. Αντίθετα, αποτελούν μια διαρκή υπενθύμιση ότι είμαστε διαφορετικοί» – Ανάρτηση του κ. Πανίκου Γεωργιάδη στη σελίδα One Cyprus στο Facebook.
* Σχόλιό μου: Το ότι μιλάμε πολύ για την επανένωση είναι σίγουρο, κύριε Γεωργιάδη. Δεν είμαι τόσο σίγουρος όμως για το «προσπαθούμε». Κι ακόμα: Εμένα η σημαία, ως σύμβολο, δεν με ενοχλεί. Άλλωστε στο κτήριο της ΕΕ, στις Βρυξέλλες, κυματίζουν 27 σημαίες μαζί. Με ενοχλεί η χρησιμοποίησή της για οποιονδήποτε άλλον λόγο πλην αυτού. 
 
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Τώρα, με την επίθεση με drones εναντίον των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων της Σαουδικής Αραβίας, η οποία αναγκάστηκε να κλείσει προσωρινά μία από αυτές, τη μεγαλύτερη, φοβούμαι πως η αναμενόμενη από σήμερα εκτίναξη προς τα πάνω της τιμής των καυσίμων θα κάνει πολλούς συμπατριώτες να τρέξουν πάλι στα κατεχόμενα για bonding και επανένωση.
 
ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ: Την Παρασκευή πήγα στο γυμναστήριο της γειτονιάς μου στην Αθήνα, και όλοι μου ευχήθηκαν «καλή σεζόν». Λες και θα συνεχίσω και τον άλλο μήνα!…
 
ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: «Ας πούμε, έτσι για αρχή, ευρωπαϊκός τρόπος ζωής είναι μια γυναίκα να μην απαιτείται να φορά μαντήλα και να μπορεί να φορά παντελόνια» – Πάνος Παπαδόπουλος, αρχισυντάκτης του ενημερωτικού ιστότοπου protagon.gr.
 
IN MEMORIAM: Ετούτη την ημέρα, 16η του μηνός Σεπτεμβρίου έτους 1977, έφυγε από τον κόσμο ετούτο η Ελληνίδα υψίφωνος Μαρία Κάλλας, κατά κόσμον Μαρία Άννα Καικιλία Καλογεροπούλου, ίσως η μεγαλύτερη λυρική καλλιτέχνιδα που έζησε ποτέ σε αυτόν τον Πλανήτη. Πέθανε ξαφνικά, και με τρόπο που ακόμα περιβάλλεται από μυστήριο, στο διαμέρισμά της στο Παρίσι. Η επίσημη αιτία θανάτου ήταν «ανακοπή καρδιάς». Ήταν μόλις 53 ετών. Η νεκρώσιμος ακολουθία τελέστηκε 4 μέρες αργότερα, 20 του μηνός, στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Στεφάνου στο Παρίσι, στην οδό Ζορζ Μπιζέ, ο συνθέτης της Κάρμεν, όπερα με την οποία η Κάλλας ταυτίστηκε σχεδόν απόλυτα. Μετά την τελετή, η σορός της αποτεφρώθηκε στο κοιμητήριο Περ Λεσέζ και τοποθετήθηκε σε τεφροδοχείο εκεί. Αφού εκλάπη και βρέθηκε ξανά, έγινε δυνατό την άνοιξη του 1979, κατά δική της επιθυμία και με έξοδα της ελληνικής κυβέρνησης, η τέφρα της να σκορπιστεί στα νερά του Αιγαίου Πελάγους. Ο Ντάριο Σόρια, πρώην διευθυντής της δισκογραφικής εταιρείας Angel Records, με την οποία έκανε όλες τις ηχογραφήσεις της στην Αμερική, μίλησε μαζί της τηλεφωνικά λίγο πριν τον θάνατό της. Του ακούστηκε, είπε, «ψυχικά απόκοσμη». Κι όταν τη ρώτησε «τι κάνεις, με τι καταπιάνεσαι τώρα;», αυτή πέταξε ένα ξεψυχισμένο «τίποτα». Αυτή ήταν από τις τελευταίες, καταγεγραμμένες λέξεις, που είπε εν ζωή. 
* Από την 3η Πράξη της όπερας Αντρέα Σενιέ του Ιταλού συνθέτη Ουμπέρτο Τζορντάνο, ακούσουμε στη μνήμη της την άρια La Mamma Morta, Σκοτώσανε τη Μητέρα μου. https://youtu.be/5oZi2fovnZQ. Αυτή η εκτέλεση, επιτρέψτε μου την ίσως ακραία προσωποποίηση, με ανατριχιάζει σύγκορμο. Ή, όπως διαβάζω από κάτω σε ένα σχόλιο μιας κυρίας, Ντόρτε Σκοβ, «η μόνη πραγματικά μεγάλη καλλιτέχνιδα στον κόσμο που μπορεί, με αυτήν την άρια, να με κάνει να κλαίω Τρίτη πρωί που πηγαίνω στη δουλειά μου με λεωφορείο στην Κοπεγχάγη!»