Το σκοτεινό παράδοξο της επιστροφής των γυναικών σ’ εκείνους που τις κακοποιούν, μετά που βρίσκουν τη δύναμη να φύγουν από κοντά τους, έβαλε την περασμένη Δευτέρα στη συζήτηση στο τραπέζι του Σπιτιού της Γυναίκας η διευθύντρια της δομής Άντρη Ανδρονίκου. Μίλησε για το καταφύγιο του ΣΠΑΒΟ, για τη χρονιότητα της κακοποίησης που λειτουργεί καταστροφικά στη ψυχική υγεία των θυμάτων, για τη σημασία της απόφασης να αναφέρουν  έγκαιρα τη βία που δέχονται. Είπε ότι «όσο πιο γρήγορα μια γυναίκα προβεί σε αναφορά, τόσο πιο γρήγορα θα δημιουργήσουμε γύρω της ένα δίχτυ ασφάλειας για να σπάσουμε τον κύκλο της βίας. Αλλά και πάλι – πρόσθεσε – υπάρχουν παραδείγματα γυναικών που λαμβάνουν πολλή στήριξη από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς κι όμως επιστρέφουν στους θύτες.  

Σε μια περίπτωση που δουλεύαμε πολύ για να τη βοηθήσουμε, η κοπέλα έφυγε από το καταφύγιο, πήγε σε σπίτι μόνη της και τη νύχτα δέχτηκε επίθεση από τον πρώην σύντροφο της. Σε μια άλλη περίπτωση μια κοπέλα υπέστη ακρωτηριασμό από τον πρώην της, φιλοξενήθηκε στο καταφύγιο κι όμως αποφάσισε να πάει πίσω σε κείνον, παρά το ότι εμείς είχαμε κάνει συγκεκριμένες ενέργειες για να την προστατεύσουμε αφού η ίδια δεν μπορούσε να προστατεύσει τον εαυτό της…». Συζήτησα αργότερα κατ’ ιδίαν με την κυρία Ανδρονίκου την περίπτωση της γυναίκας αυτής. Σε μια από τις επιθέσεις του ο δράστης της έκοψε δυο δάκτυλα του χεριού! Για ένα διάστημα δραπέτευσε από τη φυλακή της κακοποιητικής σχέσης, αλλά επέστρεψε κοντά του.

Γιατί; Απευθύνοντας στην κυρία Ανδρονίκου το αγωνιώδες «γιατί» μου, είχα στη σκέψη μου τη θανατηφόρα έλξη της βίας. Την ακρότητα του μαζοχισμού. Η απάντηση της με αιφνιδίασε. «Πολλές φορές οι γυναίκες πείθονται από τους δράστες ότι ήταν μια κακή στιγμή…Μέσα στην κακοποίηση υπάρχουν οι περίοδοι της σύγχυσης. Υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές όπου ο δράστης θα δικαιολογήσει στη γυναίκα τη συμπεριφορά του. Θα της φέρει λουλούδια! Θα της ζητήσει συγνώμη! Ή ακόμα και θα πάει ο ίδιος σε κάποιον ειδικό! Και αυτές οι περίοδοι της σύγχυσης και οι καλές στιγμές παγιδεύουν περισσότερο το θύμα. Έχει μια ελπίδα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν…». Επανέλαβα μέσα μου την απίστευτη φράση: «Έχει μια ελπίδα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν…». Η ελπίδα ήταν η τελευταία λέξη που περίμενα να βγει ζωντανή από τα χαλάσματα αυτού του αιματοβαμμένου πολέμου. Και με κάποιο τρόπο να τον διαιωνίζει.