Αν τα πράγματα πήγαιναν σύμφωνα με τα σχέδια των ΗΠΑ, όταν το 2003 εισέβαλαν στο Ιράκ, οι χθεσινές βουλευτικές εκλογές στη χώρα θα ήταν μια γιορτή για τη δημοκρατία. Οι Ιρακινοί θα προσέρχονταν στις κάλπες για να ψηφίσουν τους υποψήφιους και τα κόμματα της αρεσκείας τους, έχοντας υπόψη ποιος διασφαλίζει καλύτερα τα συμφέροντα της χώρας.

Τα χαμηλά ποσοστά προσέλευσης στις κάλπες αποτελούν άλλη μια απόδειξη πως το «δημοκρατικό» πείραμα στο Ιράκ έχει αποτύχει εντελώς. Όπως είχε προβλεφθεί, η συμμετοχή υποχώρησε σε ιστορικό χαμηλό, καθώς οι περισσότεροι ψηφοφόροι προτίμησαν να ασχοληθούν με οτιδήποτε άλλο παρά να πάνε να ψηφίσουν. Και αυτό γιατί ήξεραν εκ των προτέρων ότι παρόλη την πληθώρα υποψηφίων και κομμάτων (167 κόμματα και πέραν των 3.200 υποψηφίων), ελάχιστα πράγματα πρόκειται να αλλάξουν.

Είναι γεγονός πως το Ιράκ σήμερα είναι ασφαλέστερο από ό,τι ήταν εδώ και καιρό και ο βίαιος σεκταρισμός είναι σαφώς λιγότερος από τότε που περιορίστηκε η ισχύς του Ισλαμικού Κράτους. Αλλά η ενδημική διαφθορά και η κακοδιαχείριση οδήγησαν πολλούς από τα 40 εκατομμύρια των Ιρακινών να είναι χωρίς δουλειά και να στερούνται υγειονομικής περίθαλψης και εκπαίδευσης. Στη χώρα καταγράφονται τεράστιες ελλείψεις και παρά τον πετρελαϊκό της πλούτο, υπάρχουν σοβαρότατα προβλήματα ηλεκτροδότησης.

Όποιος και να κερδίσει, πάντως, νικητής θα παραμείνει η σιιτική, κυρίαρχη πολιτική ελίτ. Καθώς οι ΗΠΑ αποχωρούν, η Τεχεράνη εκμεταλλεύεται το κενό που αφήνουν και απλώνει συστηματικά τα δίκτυά της πάνω από το Ιράκ. Και τα καταφέρνει αφενός γιατί αξιοποιεί τις σιιτικές πολιτοφυλακές ως κρατικές δυνάμεις ασφαλείας και αφετέρου γιατί οι σύμμαχοί της διαθέτουν ισχυρή φωνή στο Κοινοβούλιο της Βαγδάτης. Η ιρανική παρουσία στη νέα βουλή ενισχύεται και αυτό δίνει ακόμη μεγαλύτερο περιθώριο κινήσεων στο Ιράν για να κάνει παιχνίδι στο Ιράκ.

Η ιρακινή ηγεσία μοιάζει να μη δυσανασχετεί που έχει τους Ιρανούς μέσα στα πόδια της. Καθώς η χώρα έχει στεγάσει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Ιράν, δεν είναι καθόλου παράξενο που προτιμά τους ισχυρούς γείτονες της με τους οποίους έχει άλλωστε πολύ στενούς δεσμούς παρά από τους μακρινούς ξένους που δεν σταμάτησαν ποτέ να συμπεριφέρονται ως αλαζονικοί κατακτητές. Οι βουλευτικές εκλογές το επιβεβαιώνουν και δείχνουν μια χώρα που αντί να βρει το δημοκρατικό της βάδισμα, ακροβατεί από τη μια σφαίρα επιρροής σε μια άλλη.