ΣΥΧΝΑ-πυκνά γίνεται λόγος για την ανάγκη ενότητας, ως βασικό εργαλείο για την αντιμετώπιση των εξελίξεων σε σχέση με το εθνικό θέμα. Συνήθως, το θέμα της ενότητας είναι ζήτημα, για το οποίο έχει ευθύνη η εκάστοτε κυβέρνηση. Διαχρονικά αξιολογώντας το θέμα τούτο, διαπιστώνεται πως στις περισσότερες φάσεις της ιστορίας αυτού του τόπου επικράτησε η διχόνοια. Σε πολύ λίγες περιπτώσεις, σε ιδιαίτερες περιόδους επιτεύχθηκε η ενότητα. Ακόμη και μετά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, το 1974, επικρατούσε η διχόνοια. Και αυτό κάτω από το βάρος της προδοσίας που συντελέσθηκε σε βάρος της πατρίδας μας από την χούντα και την ΕΟΚΑ Β. Είναι σαφές πως η κυπριακή κοινωνία είναι μονίμως βαθιά διχασμένη. Και δεν αφορά αυτός ο διχασμός μόνο το εθνικό θέμα. Διαπιστώνεται τούτο σε όλα τα ζητήματα και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.
ΣΤΗ δημοκρατία οι διαφορετικές απόψεις, οι διαφωνίες εν γένει, αποτελούν βασικό συστατικό. Είναι εν πολλοίς απαραίτητο, αναγκαίο να υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις. Κι αυτό γιατί μέσα από τις ελεύθερες και χωρίς δογματισμούς συζητήσεις, μπορεί να διαμορφωθούν συνθήκες για ενιαίες συλλογικές προσεγγίσεις. Η σύνθεση απόψεων προφανώς και βοηθά όλους και ενίοτε συμβάλει ώστε να κινηθούν αποφάσεις προς τη σωστή κατεύθυνση. Όποτε τούτο έχει δοκιμαστεί σαφώς και ήταν παραγωγικό. Αλλά το θέμα είναι πως δεν επιλέγεται συχνά αυτή η συνταγή.
ΕΙΜΑΣΤΕ μάρτυρες της διχόνοιας, που είναι ίδιον των Ελλήνων σε όλα τα ζητήματα. Συστηματικά και μονίμως, υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή στην κοινωνία. Παραδείγματα πάμπολλα. Ο διχασμός πριν και μετά το 1974 για την υπονόμευση της Κυπριακής Δημοκρατίας και το πραξικόπημα, που άνοιξε το δρόμο για την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Ο διχασμός που υπάρχει μεταξύ των διαφορετικών σχολών σκέψης στο Κυπριακό. Διχασμός, που κορυφώθηκε το 2004 με το σχέδιο Ανάν και το δημοψήφισμα. Διχασμοί διαπιστώνονται για τα πάντα. Αυτό ενδεχομένως να εξυπηρετεί κάποιους, οι οποίοι εισπράττουν πολιτικά από τις διαφωνίες και το διαχωρισμό των πολιτών σε στρατόπεδα. Προφανώς κι αυτό δεν λειτουργεί υπέρ των μεγάλων επιδιώξεων της χώρας και των πολιτών. Γιατί πολλές φορές αυτές οι προσεγγίσεις λειτουργούν αποτρεπτικά για το μέλλον του τόπου. Το βιώσαμε, το γνωρίζουμε.
ΤΟ θέμα της ενότητας είναι ένα ζήτημα, που έχει συζητηθεί χιλιάδες φορές. Είναι ένα ζήτημα, το οποίο επικαλούνται πολλοί κατά καιρούς και τη χρησιμοποιούν για να «αποκρούσουν» την κριτική και τις δημόσιες συζητήσεις, το περιεχόμενο των οποίων δεν τους εξυπηρετεί. Ποιο είναι το ζητούμενο όμως; Μια ενότητα που χρησιμοποιείται όταν και όποτε εξυπηρετεί κάποιους στο πολιτικό σκηνικό ή μια επιλογή που δεν θα είναι περιστασιακή; Για να υπάρξει ενότητα, προϋποθέτει συλλογικότητα και αποδοχή της αντίθετης άποψης. Πρέπει να υπάρχει ανεκτικότητα στην άλλη άποψη. Είναι σαφές πως με την αποδοχή προς συζήτηση της άλλης άποψης και την αξιοποίηση επιχειρημάτων της, η χώρα θα είναι ενισχυμένη. Θα διαμορφώνονται πολιτικές, που θα είναι «εμβολιασμένες» με διαφορετικές προσεγγίσεις. Αυτό και προφανώς μπορεί να βοηθήσει πολύ περισσότερο τον κοινό στόχο. Και ο στόχος για να είναι κοινός θα πρέπει και να είναι ξεκάθαρος και αντιληπτός από όλους.
