>>>Τούτες τις μέρες είναι μέρες προβληματισμού και περισυλλογής. Για τους λίγους που επιμένουν να σκέφτονται, γιατί οι πολλοί έχουν άλλα στο κεφάλι τους, πιο πιασάρικα και της μόδας που επιβάλλεται με το έτσι θέλω, για να ξεφεύγουμε από τις ευθύνες, από το καθήκον, από τα δύσκολα που έχουμε ενώπιον μας… Τούτες τις μέρες επέλεξε η τουρκική προπαγάνδα να αποδοθεί σε μια νέα εκστρατεία για να αποδομήσει ένα αγώνα. Τον αντιαποικιακό αγώνα, ίσως τον μόνο για τον οποίο έχει κάθε λόγο ο λαός μας να περηφανεύεται… Ούτε κι αυτό μάς ταρακουνά από το λήθαργο…
>>>Τούτες τις μέρες έφτασαν στα χέρια μου κάποιες από τις επιστολές του Κυριάκου Μάτση προς συναγωνιστές του και τους γονείς του. Η Κυπριακή Πολιτεία, που οφείλει την ύπαρξή της σε ανθρώπους σαν τον Σταυραετό του Πενταδακτύλου, έχει υποχρέωση να συγκεντρώσει και να εκδώσει τα κείμενα όσων θυσιάστηκαν για να λειτουργούν σαν οδοδείκτες για το σήμερα και το αύριο, που χάσαμε τον μπούσουλά μας και αλληλοτρωγόμαστε μεταξύ μας… Τώρα που δεν έχουμε ούτε όραμα, ούτε και κάνουμε όνειρα…
>>> Αντιγράφω από την επιστολή του Κυριάκου Μάτσης προς τον Συμεών, Φεβρουάριος 1958, και τα μηνύματά του άκρως επίκαιρα και σήμερα, με ερέθισμα ένα στίχο «δεν πάω σπίτι μου κι απόψε…»: (…) «Δεν πάω σπίτι μου κι απόψε…» γιατί ένα ξεφάντωμα συνεχίζουμε από τόσο τώρα καιρό και στην ατέλιωτη βραδιά του αγώνα μας ονειρεύομαστε την χρυσή αυγή που θα ροδίση ένα ποθητό «πρωινό». Τότε είναι που θα πάμε αφέντες στα σπίτια και τα χωράφια μας και στις δουλειές μας. Τότε θα κτίσουμε όπως θέλουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι το σπιτικό μας. Πρέπει να ξέρεις αγαπητέ Συμεών, πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από εκείνην που αισθάνεται ένας σαν βλέπει να μετατρέπονται σε πραγματικότητα τα όνειρα και οι ελπίδες και τα ιδανικά του. Πλάσαμε δυνατά μέσα μας κάποια τέτοια όνειρα και ζήσαμε με την ελπίδα για μια πραγματοποίηση των και χαιρόμαστε τώρα γιατί μια όμορφη μοίρα μάς έταξε στρατιώτες για τη νίκη των. Το ξέρω πως ο δρόμος είναι δύσκολος μα είμαστε κι εμείς ακούραστοι. Δεν σού λέω είναι στιγμές που νοιώθουμε κάποιο κλονισμό. Άνθρωποι είμαστε όλοι, έχουμε τις αδυναμίες μας, σωματικές και ψυχικές. Όμως πιο πάνω από κάθε αδυναμία στέκεται η δύναμη της ΠΙΣΤΗΣ. Αυτή δίνει παλμό στην πνοή μας και μετατρέπει σε γίγαντα τ’ αδύναμο κορμί που σκοπό του έταξε στην πάλη να μην λυγίση. Μόνο σαν νοιώθης μέσα σου να καίει η φλόγα τούτης της ΠΙΣΤΗΣ νοιώθης κάτι το ανάλαφρο να σέ γεμίζει και παίρνεις φτερά στα πόδια και στο νού για κάποια πετάγματα…»
>>> Και σε επιστολή προς τους γονείς του, παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1958, ο Κυριάκος Μάτσης σημειώνει: (…) «Αλήθεια δεν υπάρχει χειρότερη κατάπτωση για τον άνθρωπο από αυτήν που τον εμποδίζει για λόγους συμφεροντολογικούς και υπολογιστικούς να αποδυθή στον πιο όμορφο αγώνα για την απόκτηση της Ελευθερίας του. Εμείς, προ πάντων λαός με πολιτισμό και με παράδοση Ιστορική βλέπαμε πάντα την αδικία που γινόταν στον τόπο μας. Από μικρά παιδιά φούντωνε μέσα μας η φλόγα και θέριεψε και μας έσπρωξε σε κάποια ανεβάσματα και σε κάποιους δρόμους που είμαστε αποφασισμένοι να τους περπατήσουμε ως το τέλος.
(…) θα δώσωμεν ακόμη σκληροτέραν την πάλην και θα σταματήσωμεν τότε μόνον όταν συντριβή ο αντίπαλος. Και θα συντιβή να είστε βέβαιοι. Δεν θα τον νικήσωμεν βέβαια στρατιωτικά διότι αυτό είναι αδύνατον. Θα τον συντρίψωμεν όμως πολιτικά και θα τον καταστήσωμεν ένα τέρας αδικίας τόσον απαίσιον ώστε να εξεγερθούν αι συνειδήσεις των φίλων μας και να ζητήσουν την συντριβήν του τέρατος… Αν ο καλός Θεός μάς επιφυλάσσει την λαμπράν τύχην να δώσωμεν την ζωήν μας για την πατρίδα τότε η χαρά σας πρέπει να είναι απέραντη…»
