Η ΠΕΝΤΑΕΤΙΑ Βασιλείου έληξε, αφήνοντας πίσω της τη Διζωνική με την… ουρά της πολιτικής ισότητας κ.λπ. και τη φοβερή μόλα που –από τότε– υιοθετήθηκε από τις κυβερνήσεις που ακολούθησαν: Συμμετοχή στα Δ.Σ. κρατικών, ημικρατικών και λοιπών οργανισμών κατά κομματική αναλογία. Ομοίως, οι διορισμοί, οι προαγωγές, οι αναθέσεις έργων κ.λπ.

Πριν κλείσει 20ετία από τον Ιούλιο του ’74 –το 1993– ο μ. Κληρίδης μάς δήλωνε ευθέως:

— Τι να έχουμε άλλους, αφού τη δική μου πολιτική του συνετού ρεαλισμού ακολουθούν; Θ’ αναλάβω αυτοπροσώπως.

Ακολούθησαν Ιούλιοι χωρίς τα… επετειακά συλλαλητήρια στην Πλατεία, και με παγωμένους Δεκέμβρηδες στις Χάγες και Κοπεγχάγες.

Επιτέλους, πριν την έλευση του 30ού Ιουλίου, στεναγμός ανακούφισης:

— Τώρα θα είμαστε πολίτες της Ευρώπης. Τέλος στα βάσανά μας!

Πλην, δεν ήταν αυτός ο… σχεδιασμός της Σημιτικής πλατφόρμας, αλλά:

— Να νομίζουν οι… χαζοκούμπαροι ότι θα εισέλθει η Κυπριακή Δημοκρατία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και αντ’ αυτής να εισέλθουν δύο βρετανοτουρκικά προτεκτοράτα, μια βδομάδα πριν την ένταξη της Κύπρου.

(Ακόμα δεν το χώνεψαν ότι απέτυχαν οι σχεδιασμοί τους, εξ ου και οι… πειρατικές επιδείξεις της Τουρκίας στην περιοχή!)

Τρίτη πενταετία εκτός εξουσίας δεν θα άντεχε το Κόμμα. Έκαμε τα πικρά-γλυτζιά και στήριξε την υποψηφιότητα του Τάσου, με ετεροβαρές μερίδιο στους θώκους εξουσίας, με την προσδοκία του Προέδρου ότι θα διασφάλιζε τη στήριξη του Κόμματος για την επόμενη πενταετία.

Όμως ήταν πολύς ο συντονισμός των τουρκοπληρωμένων Ευρωπαίων Επιτρόπων, των Βρετανών λόρδων και των ντόπιων εξαρτημένων τους που δεν συγκράτησαν την οργή και την ειρωνεία τους:

— Οι… αππωμένοι Κυπραίοι που τόλμησαν να πουν «Όχι».