Η οπισθοδρομική κομπανία που λέγεται «Υπουργείο Παιδείας και τα Ρέστα» δεν έχει καταλάβει τίποτα από όσα συμβαίνουν στα σχολεία. Κατά τα άλλα, οι πάντες εστιάζουν σε έναν άνθρωπο, τον διευθυντή, και το περιστατικό στο Λύκειο Απ. Βαρνάβα κατά το οποίο έδιωξε μια μαθήτρια με μαντίλα. Όμως ο καβγάς είναι για το πάπλωμα: Όλοι μιλούν για τους κανονισμούς, τις μαντίλες, τα θρησκευτικά σύμβολα και τους μετανάστες, και το αν ο διευθυντής είναι ή όχι ρατσιστής. Για το υπουργείο, βέβαια, το οποίο επιδεικνύει… μηδενική ανοχή σε τέτοια περιστατικά, ο διευθυντής είναι από τους καλύτερους (ρατσιστές;). Έτσι, τον έστειλαν στο Ινστιτούτο Επιμόρφωσης (για να επιμορφώνει ή για να τον επιμορφώσουν;). Η κόρη μου, που άρχισε σπουδές στο εξωτερικό, ήταν σαφής όταν το έμαθε: «Δεν φταίει αυτός», μου έγραψε, «αλλά το υπουργείο που βάζει τέτοιους ανθρώπους στα σχολεία». Πόσοι είναι σαν αυτόν, αλλά και πόσο αυθαίρετοι και αυταρχικοί είναι οι κανονισμοί;

 
Αν δεν ήταν η μαντίλα, τίποτα άλλο δεν θα έφτανε στη δημοσιότητα – και δεν έφτασε: Πέρασαν απαρατήρητοι, ως κάτι το φυσιολογικό, οι προπηλακισμοί όσων παιδιών στο ίδιο σχολείο είχαν μαλλιά εκτός νόρμας, κοντές φούστες (πότε είναι κοντές; Τις μετρούν όπως πριν 40 χρόνια;), λάθος χρώματα στα ρούχα ή φόρμες, γένια κ.λπ. Όσον αφορά τη μαντίλα, όμως, το υπουργείο «σέβεται την προσωπικότητα του κάθε μαθητή ανεξαρτήτως οποιασδήποτε ιδιαιτερότητας, ταυτότητας και πεποιθήσεων», εφόσον «το εκπαιδευτικό σύστημα διακρίνεται για την ανεκτικότητα, την πολυπολιτισμικότητα, τον σεβασμό στη διαφορετική έκφραση και την ελευθερία του λόγου». Αλλά δεν είναι μόνο η μαντίλα το θέμα: Ένας έφηβος, μια έφηβη, είναι ιδιαίτερες προσωπικότητες με δικό τους γούστο και άποψη. Πώς τους σέβεται ένας κανονισμός που τους υπαγορεύει πώς να ντύνονται και να χτενίζονται;
 
Το θέμα με τη μαντίλα και τα θρησκευτικά σύμβολα είναι σύνθετο. Καλό θα είναι όλα αυτά να μένουν απέξω, μαζί με τα θρησκευτικά κατηχητικού. Ωστόσο είναι επίσης θέμα ελευθερίας της έκφρασης. Από την άλλη, οι απαγορεύσεις ποτέ δεν έλυσαν τίποτα. Μια κοπέλα στην οποία απαγορεύεται η μαντίλα, είναι θύμα διπλής καταπίεσης – μια φορά από τη θρησκεία της (που της επιβλήθηκε, δεν είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τίποτα άλλο), και άλλη μια φορά από το σχολείο που δεν θα της την επιτρέψει. Το ίδιο ισχύει με τα υπόλοιπα παιδιά – ποιος τα ρώτησε όταν τα βάφτισαν; Όταν αποκτήσουν δική τους γνώμη (αλλά πώς, με τη σημερινή μονόπλευρη, υποχρεωτική εκπαίδευση;) μπορούν να αποφασίσουν – όχι με μια ακόμα επιβολή.
 
Τα παιδιά του Λυκείου, οι τελειόφοιτοι, σύντομα θα φύγουν. Όλοι όσοι μιλούν για παραβατικότητα, την οποία προσπαθούν να αντιμετωπίσουν με τιμωρίες, κάγκελα και κανονισμούς για τρίχες, ας σκεφτούν το εξής: Πόσα παιδιά που φοιτούν σε πανεπιστήμια μετέφεραν εκεί την παραβατική συμπεριφορά που ενδεχομένως είχαν στο σχολείο τους; Όλα τα παιδιά που μισούν αυτό που κάνουν επί 12 χρόνια, πώς γίνεται και αμέσως μετά είναι ευτυχισμένα, κάνοντας κάτι που αγαπούν και φορώντας ό,τι τους αρέσει συνεχίζοντας τις σπουδές τους; Τα ρούχα δεν επηρεάζουν τότε τη γνώση; Τι φταίει που ήσαν δυστυχισμένα πριν, όταν πήγαιναν με το ζόρι στα Γυμνάσια και τα Λύκεια;
                                                                                               
[email protected]