Μετά τον τροχό και την ταχινόπιτα θα πρέπει να ανακαλύψουμε και πώς κάθονται στις τάξεις οι μαθητές σε καιρό πανδημίας. Αν μη τι άλλο, εμπλουτίσαμε τα θέματα με τα οποία ασχολούμαστε κάθε χρονιά με την έναρξη των σχολείων. Το μήκος της φούστας και το χρώμα των μαλλιών, περνάνε φέτος σε δεύτερη μοίρα. Το ενδιαφέρον συγκεντρώνεται στα θρανία. Μαραγκοί, πελεκάνοι, βιομηχανικοί σχεδιαστές, αρχιτέκτονες, εκπαιδευτικοί και επιδημιολόγοι καλούνται να λύσουν τον γρίφο: Πώς βάζεις 25-30 μαθητές σε μια τάξη τηρώντας τις αποστάσεις; Κι εκεί που συστήναμε επιτροπές σοφών για να μεταρρυθμίσουν την Παιδεία (η οποία όλο μεταρρυθμίζεται κι όλο είναι η ίδια) τώρα ψάχνουμε σοφούς για να ανακαλύψουν το ιδανικό εκπαιδευτικό θρανίο. Κι επειδή το θέμα δεν είναι τόσο απλό όσο ενδεχομένως ακούγεται, μπορεί στο τέλος να πάμε για παράταση των διακοπών. Είναι κι ο καύσωνας που ήρθε κι έδεσε.
Ενώ ήταν γνωστό πως τον Σεπτέμβριο θα άνοιγαν τα σχολεία, κι ενώ είχε γίνει ένα σχετικό μπάχαλο τον Μάιο για να επιστρέψουν οι μαθητές στα σχολεία, έστω και για λίγες μόνο μέρες, ώστε να είμαστε πανέτοιμοι τον Σεπτέμβριο, ο Σεπτέμβριος μας βρήκε να κόβουμε πλακάζ, να μετράμε αποστάσεις, να ψάχνουμε ξυλεία και γενικά να αυτοσχεδιάζουμε βάζοντας και βγάζοντας τις μάσκες.
Με το που ξέσπασε η πανδημία, υπεραγορές κι άλλες επιχειρήσεις αναδιοργανώθηκαν, έφτιαξαν κουβούκλια στα ταμεία, μετακίνησαν ράφια, επιστράτευσαν ανθρώπους, εισήξαν νέες μεθόδους και προσαρμόστηκαν στις ανάγκες της νέας εποχής χωρίς να χάσουν ούτε μέρα. Στα σχολεία όμως κολλήσαμε. Πώς το κάνουν στις άλλες χώρες; Δεν έχει κάποιο μοντέλο να προτείνει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, η Κεραμέως της Ελλάδας τι έκανε άραγε; Ας αντιγράψουμε να τελειώνουμε. Ο τροχός ανακαλύφθηκε προ πολλού. Πόσο περίπλοκο είναι το θέμα για να αποτελεί τις τελευταίες μέρες τον μεγαλύτερο πονοκέφαλο της κοινωνίας; Πιο μεγάλο ακόμα κι από τις αποκαλύψεις του Al Jazeera και τις Navtex του Ερντογάν, τις οποίες συνηθίσαμε.
Πριν 46 χρόνια έγινε πόλεμος σε αυτό τον τόπο, χάθηκαν σχεδόν τα μισά σχολικά κτήρια, κι όμως τα σχολεία λειτούργησαν. Βρέθηκαν τρόποι, οργανώθηκε το σύστημα και καλώς ή κακώς κύλησε το πράγμα. Σήμερα είναι διαφορετικές οι συνθήκες, αλλιώτικες οι απαιτήσεις, αλλά ταυτόχρονα έχουμε στη διάθεση μας πολλά μέσα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εξευρεθούν λύσεις. Δεν λέμε να γυρίσουμε σε συνθήκες κρυφού σχολιού ούτε σε αντίσκηνα, αλλά πόσοι σοφοί χρειάζονται για να διαρρυθμίσουν μια σχολική αίθουσα που θα μπορεί να λειτουργήσει με ασφάλεια;
