Άρχισε τις τελευταίες μέρες η προβλεπόμενη σειρά ενημερωτικών επαφών και διαβουλεύσεων με πολιτικά κόμματα και άλλους κοινωνικούς εταίρους για την τροχοδρόμηση του υφυπουργείου Πολιτισμού. Αυτό σημαίνει, σύμφωνα και με τη διαδικασία, ότι τα υπουργεία Παιδείας και Οικονομικών έχουν ήδη καταλήξει στο σχετικό νομοσχέδιο κι έχουν υπολογίσει και το κόστος. Ο όρος που έχει ξεχωρίσει ανάμεσα στους άλλους και κυκλοφορεί πολύ στην πιάτσα από πλευράς της κυβέρνησης είναι το «δημοσιονομικά ουδέτερο» και συγκρατήστε τον, γιατί θα «φορεθεί» πολύ. Η βάση είναι φυσικά η εμπειρία και φιλοσοφία που διέπει την ίδρυση των άλλων υφυπουργείων, όπως το Καινοτομίας, το Ναυτιλίας, το Τουρισμού. Κοινώς, ξεκινάμε ουσιαστικά χωρίς αύξηση των λειτουργικών δαπανών και απλώς «τρυγούμε» και συνδέουμε αρμοδιότητες και προϋπολογισμούς των δημόσιων και ημικρατικών τμημάτων που θα υπαχθούν στο υφυπουργείο, όπως οι Πολιτιστικές, ο ΘΟΚ, το ΙΣΟΚ κ.τ.λ. Με τα δεδομένα στον χώρο του πολιτισμού, πάντως, εμένα αυτή η «ουδετερότητα» μου ακούγεται το λιγότερο ύποπτη. Μου θυμίζει την έννοια που λαμβάνει ο όρος στη ψυχολογία: έλλειψη αντίδρασης στα προσλαμβανόμενα ερεθίσματα.
Γ. Σαβ.
