Από το 2007 που, όπως μας ενημέρωνε το Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων, «στην πόλη Τσανγκαχά, στο ξενοδοχείο Ντόλτον, στην επαρχία Χουάν της Κίνας, οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου αλλά και πολλοί διαμένοντες ανέβηκαν στον 41ο όροφο όπου βρισκόταν η σουίτα στην οποία φιλοξενήθηκε ο πρόεδρος της Βουλής, κ. Δημήτρης Χριστόφιας και η σύζυγός του και άρχισαν να χειροκροτούν και να επευφημούν το ζεύγος», κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Το ίδιο κι από το 2014, όταν την επισκέφτηκε ξανά ως τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας οπόταν, και πάλι σύμφωνα με το ΚΥΠΕ «…επευφημήθηκε από δεκάδες κόσμου, οι οποίοι φώναζαν “Μία Κίνα – Μία Κύπρος”, σύνθημα που ακούστηκε πολλές φορές καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής του κ. Χριστόφια στην Κίνα». 
Ο λόγος που αναφέρομαι στις δύο αυτές επισκέψεις (περισσότερο στα Δελτία Τύπου παρά στον Δημήτρη Χριστόφια) είναι για να εκφράσω την απογοήτευσή μου που κατά την πρόσφατη επίσκεψη αντιπροσωπείας της Bουλής μας στην Κίνα, δεν πληροφορηθήκαμε -προφανώς δεν θα υπήρξαν, εδώ έγκειται η απογοήτευση- για ανάλογες εκδηλώσεις λατρείας προς το πρόσωπο του σημερινού προέδρου της Βουλής Δημήτρη Συλλούρη ή άλλων μελών του κοινοβουλίου. Ωστόσο, διαπιστώνω ότι η δεκαήμερη επίσκεψη ήταν άκρως επιτυχημένη! Προκύπτει όχι μόνο από τις επίσημες ανακοινώσεις, αλλά κι από την παρατεταμένη λεκτική εκσπερμάτωση βουλευτών μας που συμμετείχαν στο ταξίδι, «όπου τους εξυπηρέτησαν βασιλικά».
Για παράδειγμα,  ο Νίκος Τορναρίτης του ΔΗΣΥ, ως βουλευτής μιας λιλιπούτειας χώρας που επισκέφτηκε έναν γίγαντα, έκρινε σκόπιμο να σημειώσει κάτι που προφανώς του έκανε εντύπωση. Ότι δηλαδή «η συμπεριφορά της κινεζικής ηγεσίας κινήθηκε στην απόλυτη ισοτιμία και στον απόλυτο σεβασμό προς τους θεσμούς της Κυπριακής Δημοκρατίας» και δεν τον έβαλαν, ας πούμε, να τους γυαλίσει τα παπούτσια. Ο Μιχάλης Γιωργάλας της «Αλληλεγγύης», ο οποίος φρόντισε να μας ενημερώσει ότι η Κίνα δεν είναι μόνο αυτή που γνώρισε «στις μεγαλοπρεπείς χλιδάτες αίθουσες του κράτους», πως απέδρασε του πιεστικού προγράμματος για να δει «την αθέατη πλευρά της κινεζικής πραγματικότητας», τις φτωχογειτονιές και τους άνεργους νέους, ενθουσιάστηκε που «οι Κινέζοι μάς διέθεσαν δεκάδες άτομα και αυτοκίνητα συνοδείας. Επί ποδός βρέθηκαν εκατοντάδες αστυνομικοί που διέκοπταν την κυκλοφορία προκαλώντας συμφόρηση, προκειμένου να περάσει και να είναι στην ώρα της η αποστολή από την Κύπρο. Το Πεκίνο ξόδεψε εκατομμύρια για να φιλοξενήσει την κυπριακή αποστολή ως να ήταν εκπρόσωπος ενός μεγάλου κράτους. Γιατί έχει λόγους. Θέλουν επαφή με την ΕΕ και τις αποφάσεις της και με την Μέση Ανατολή και τις εξελίξεις της». 
Ομολογώ, ωστόσο, πως την προσοχή μου κέρδισε ο βουλευτής του ΑΚΕΛ και επαρχιακός Γενικός Γραμματέας του κόμματος στη Λεμεσό, Γιώργος Τ. Γεωργίου, ο οποίος έγραψε και σχετικό άρθρο στη «Χαραυγή» την περασμένη Δευτέρα, για να μας πει ότι: «Στην Κίνα επιτελείται ένα θαύμα και αξίζει να το θαυμάσουμε!». Ο Γεωργίου απαρίθμησε τα επιτεύγματα της Κίνας, εξήρε τον πρόεδρό της, του οποίου άκουσε μια ομιλία και έκρινε ότι είναι «ένας σοφός άντρας, ένας μεγάλος ηγέτης» και φυσικά δεν παρέλειψε να κάνει ιδιαίτερη μνεία στον ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος, «το οποίο κατορθώνει να ηγείται και να καθοδηγεί την μεγαλύτερη χώρα του κόσμου», τη χώρα που «αποτελεί τον προορισμό του κόσμου».
Προφανώς και στην Κίνα επιτελείται ένα θαύμα που αξίζει να θαυμάσουμε και αναμφισβήτητα η μικρή Κύπρος του Τορναρίτη έχει πολλά να κερδίσει από μια στενή συνεργασία με την οικονομική υπερδύναμη. Ωστόσο, στην Κίνα λαμβάνουν χώρα και πολλά άλλα πέρα από θαύματα, όπως σωρεία παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καταπίεση εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων, στέρηση ελευθερίας έκφρασης και περιορισμός μέσων ενημέρωσης, εργασιακός μεσαίωνας με πολίτες και περιβάλλον να θεωρούνται αναλώσιμα… Αρκεί, επίσης, να σημειώσουμε ότι η πολυήμερη επίσκεψη έγινε εν μέσω δύο σημαντικών γεγονότων, από τη μια της απόφασης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να απονείμει το φετινό Βραβείο Ζαχάρωφ για την Ελευθερία της Σκέψης στον φυλακισμένο ακτιβιστή Ίλαμ Τότι και στη συγκλονιστική αποκάλυψη των «New York Times» για την ύπαρξη μαζικών στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Ασφαλώς δεν θα διακόψουμε σχέσεις με την Κίνα επειδή έχει τεράστιο δημοκρατικό έλλειμμα (εδώ έχουμε σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία), ωστόσο, θα περίμενα από βουλευτές μας, ειδικά απ’ αυτούς που το παίζουν εργατοπατέρες, που προέρχονται από «κόμματα του λαού» και καμώνονται τους πιο ευαίσθητους από άλλους σε θέματα δικαιωμάτων, να έδειχναν περισσότερη αυτοσυγκράτηση και να μην αγνοούσαν την «αθέατη πλευρά». Κι όχι να τους τρέχουν τα σάλια δημόσια, επειδή σουλατσάρισαν σε μερικές μεγαλοπρεπείς αίθουσες της χώρας που «οικοδομεί το μέλλον».