«Είμαι εγκλωβισμένος στην κατεχόμενη Μόρφου εδώ και δύο χρόνια» ανέφερε στην εκπομπή «Αιχμές» του Omega, ο 77χρονος Ανδρέας Χρίστου. Είχε κι αυτός την ιστορία του, σχετικά με το τι τον οδήγησε να «μεταναστεύσει» στην κατεχόμενη Κύπρο και συγκεκριμένα στο Καπούτι, το οποίο παρανόμως οι Τούρκοι «μετέφρασαν» σε Kalkanlı. Μιλώντας στην κάμερα, ήταν εμφανές ότι ένιωθε ικανοποιημένος με την απόφασή του, ευτυχής και βέβαιος, αλλά κατήγγελλε ταυτόχρονα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος υποσχέθηκε να τον βοηθήσει πριν 2,5 χρόνια και δεν το έπραξε.
 
Σαν τον κ. Ανδρέα Χρίστου, υπάρχουν εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες. Εκατοντάδες συνταξιούχοι που δεν τα βγάζουν πέρα, δεν τους βοηθά το Κράτος, ο Πρόεδρος, οι πραγματικότητες. Εκατοντάδες συνταξιούχοι που υπομένουν αξιοπρεπώς, ώστε να έρθουν καλύτερες μέρες. Δεν σκέφτονται καν να «μετοικήσουν» στα κατεχόμενα, γιατί είναι κατεχόμενα και καθίσταται σαφές ότι πρόκειται για μια παρανομία που υψώνεται εις βάρος όλων των προσφύγων, όλων των Κυπρίων.
 
Ο κ. Ανδρέας Χρίστου δεν το σκέφτηκε έτσι. Είδε τους λογαριασμούς του, έκανε τους υπολογισμούς του και αποφάσισε να νοικιάσει ένα μικρό διαμέρισμα λίγο έξω από το κατεχόμενο Καπούτι. Δεν τον έφθαναν, προφανώς, τα 500 ευρώ και πιθανώς να μην είχε κανέναν να τον βοηθήσει. Διηγήθηκε την ιστορία του στην κάμερα του Omega, η οποία τον δείχνει να πίνει τον καφέ του με τους συμπατριώτες του Τουρκοκύπριους, με τους οποίους είναι «σαν τα αδέρφια», όπως δηλώνει ένας από αυτούς.
 
Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Ανδρέας Χρίστου μπορεί να συγκριθεί, όχι σαφώς με τους εγκλωβισμένους του Ριζοκαρπάσου ή της Αγίας Τριάδας, αλλά με το σύνοικο στοιχείο, που επιβιώνει υπό τη θαλπωρή του κατοχικού στρατού και εις βάρος των 200.000 προσφύγων. Εξ ου και εσφαλμένη η δήλωσή του περί «εγκλωβισμού», αν και είναι απολύτως κατανοητή η δυσκολία στην ίδια την επιβίωσή του. Κοιμόταν στο αυτοκίνητο, όπως είπε στον ίδιο τον Πρόεδρο Αναστασιάδη. 
 
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι προσωπικό και η ελευθερία των πράξεων κάθε ανθρώπου πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη. Εξ αφορμής δε, η πράξη του κ. Ανδρέα Χρίστου (όπως του κ. Νικόλα Σκουρίδη από τον Λάρνακα της Λαπήθου), δεν επηρεάζει μονάχα την αφεντιά του. Είναι, τωόντι, το αναμενόμενο σάλτο των μελών μιας «μη κοινωνίας» που διαστέλλει τον ατομισμό της, ξεσπώντας και πατώντας επί των ερειπίων της πάλαι ποτέ συλλογικότητας, της πάλαι ποτέ ανθρωπότητας. 
 
Περί αυτού, λοιπόν, πρόκειται και όχι κάποιας προδοσίας, μαγκιάς ή προσωπικής επανάστασης. Περί μιας θανατηφόρας κοσμοαντίληψης που ασχολείται μονάχα με το πορτοφόλι του καθενός, με προσωπικές ατζέντες βασισμένες σε ένα επίπλαστο «υψηλό βιοτικό επίπεδο» που μας έταξαν οι κρατούντες μετά την τουρκική εισβολή. Περί μιας ασθενούς ιδεοληψίας, που δεν ασχολείται με τους υπόλοιπους, «με αυτούς που μένουνε και περιμένουνε», με όσους σφίγγουν τη γροθιά και προφυλάσσουν την αξιοπρέπεια όλης της οικουμένης. Εκατοντάδες χιλιάδες που αποχωρούν χωρίς πλούτη και επίχρυσα κουτάλια, χωρίς την υποχρέωση σε αμφιβόλου ποιότητας ανθρώπους που νοικιάζουν δωμάτια στο κατεχόμενο Καπούτι. Ξανά, λοιπόν: «Αντισταθείτε / σ’ αυτόν που χτίζει ένα σπιτάκι / και λέει: καλά είμαι εδώ». Αντισταθείτε…
 
 
*Στη φωτογραφία δεσπόζει μια από τις γνωστές αρχαίες ελιές που βρίσκονται στο κατεχόμενο Καπούτι. Περιμένουν υπομονετικά το νερό της ελευθερίας από τους νόμιμους κατοίκους της τουρκοκρατούμενης περιοχής. Θυμίζουν άψογα την κραυγή του Κώστα Μόντη, το αιώνιο μανιφέστο του που ξεπερνά μάγκικα όσους απαλλάσσουν εγωκεντρικά την τουρκική βαρβαρότητα: «Χρόνια σκλαβκιές ατέλειωτες, τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους / εμείς τζιειαμαί, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στον ρότσον τους».