Μερικά χρόνια πριν την εισβολή και κατοχή της πατρίδας μας από την Τουρκία, είχα γνωρίσει στην Αμμόχωστο μια γριούλα πρόσφυγα από τη Σμύρνη της Μ. Ασίας, η οποία γλύτωσε από τις σφαγές και ήλθε στην Κύπρο μαζί με άλλους πρόσφυγες το 1922.
Μου έλεγε θυμάμαι ιστορίες για το πόσο όμορφη ήτο η Σμύρνη με τις εκκλησίες και τα σχολεία τους.
Μια μέρα μου έδειξε και τα κλειδιά του σπιτιού της που είχε φέρει μαζί της. Τα έφερα μαζί μου, μου είπε, για να θυμάμαι το σπίτι μου και την πόλη που γεννήθηκα και που δυστυχώς δεν θα την ξαναδώ.
Ποιος θα το έλεγε άραγε πως το 1974 θα παθαίναμε και εμείς τα ίδια, σφαγές, βιασμοί, νεκροί και αγνοούμενοι, χιλιάδες Ελληνοκύπριοι άστεγοι, από τον ίδιο ακριβώς λαό, ο οποίος στο παρελθόν έσφαξε χιλιάδες Έλληνες, Ασσυρίους και Αρμένηδες.
Είχα πει πριν μερικά χρόνια σε έναν Κύπριο πολιτικό πως κανένας Πίτσιλλος, Λεμεσιανός ή Παφίτης δεν μπορεί να νιώσει τον αβάστακτο πόνο του πρόσφυγα, τον πόνο του ξεριζωμού και της αδικίας, που δυστυχώς συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Και το χειρότερο είναι να έχεις Ελληνοκύπριους πολιτικούς που αντί να απαιτούν να ξεκουμπιστούν οι Τούρκοι έποικοι από τα σπίτια μας και τα χωριά μας, να εκλιπαρούν τον κατακτητή για διζ. δικ. ομοσπονδία, ξεχνώντας πως ο κυπριακός Ελληνισμός το απέρριψε στο δημοψήφισμα με ένα 76%, αυτό το τουρκοβρετανικό ρατσιστικό σχέδιο που το ονόμασαν τότε σχέδιο Ανάν.
Και επειδή ο κ. Άντρος Κυπριανού του ΑΚΕΛ, ο Αβ. Νεοφύτου του ΔΗΣΥ και ο Πρόεδρός μας, ο κ. Αναστασιάδης, προσπαθούν καθημερινά να μας πείσουν πόσο καλή και ωφέλιμη είναι η διζ. δικ. ομοσπονδία για μας και για τα παιδιά μας, ας έχουν υπόψη τους τα εξής:
Η ομοσπονδία της Σοβιετικής Ένωσης κατέρρευσε σε 15 ξεχωριστά κράτη. Η ομοσπονδία της Γιουγκοσλαβίας κατέρρευσε σε 6 διαφορετικά και ανεξάρτητα κράτη και πρόσφατα η Τσεχοσλοβακία έγινε δύο κράτη. Τσεχία και Σλοβακία. Με τέτοιους πολιτικούς λοιπόν που έχουμε, προσκολλημένους σε συμφωνίες που έγιναν πριν 40 τόσα χρόνια, τότε αλίμονο στην Κύπρο μας και στον λαό της.
Κλαίω, λοιπόν, σήμερα για όλους τους πρόσφυγες που πέθαναν μακριά από τις εστίες τους και τα αγαπημένα τους χωριά, κλαίω για όλα τα παλικάρια που θυσιάσθηκαν σε έναν άνισο αγώνα για λευτεριά, κλαίω για την κατάντια των πολιτικών μας που δυστυχώς βάζουν το προσωπικό και κομματικό συμφέρον πάνω από την πατρίδα και κυρίως κλαίω που θα πεθάνω αφήνοντας για κληρονομιά στα παιδιά μου και στα εγγόνια μου μια πατρίδα μοιρασμένη και με ένα μέλλον αβέβαιο και σκοτεινό. Ένα πλοίο που ταξιδεύει μεσοπέλαγα γεμάτο ψυχές και χωρίς καπετάνιο.
