Blood father

Ένας πρώην κατάδικος συναντά ξανά έπειτα από καιρό τη 17χρονη κόρη του και προσπαθεί να την προστατεύσει από τους εμπόρους ναρκωτικών που την καταδιώκουν για να τη σκοτώσουν. Το υποείδος του μεσήλικα πατέρα που προστατεύει την κόρη του πάση θυσία πήρε φωτιά μετά το πρώτο “Taken” και αυτό εδώ το υπερβίαιο φιλμ από τον Γάλλο σκηνοθέτη του “Mesrine”, προσφέρει όλα όσα αναζητούν οι θιασώτες του είδους: δράση, σκοτωμούς και οικογενειακούς δεσμούς. Ο Λίαμ Νίσον προφανώς και δεν ήταν διαθέσιμος και τη θέση του πήρε ένας άλλος 60αρης που ψαχνόταν να ρεφάρει, ο παλιός μας γνώριμος Μελ Γκίμπσον που τελευταία απασχολούσε περισσότερο τα κουτσομπολίστικα media με τα ρατσιστικά, αντισημιτικά ξεσπάσματά του παρά τις κιν/φικές στήλες. Δεν κατάλαβα τι ακριβώς βρήκε ο Γκίμπσον σ’ αυτό το τυποποιημένο b movie δράσης κι επιβίωσης ώστε να το επιλέξει ως comeback όχημα – ίσως ήθελε κάτι μικρού βεληνεκούς. Τα τοπία κοχλάζουν, οι ήρωες είναι βίαιοι, βρώμικοι και κακοί, υπάρχει μια υποδόρια σάτιρα της σύγχρονης Αμερικής μέσα από τα μάτια ενός ξένου (όπως η εναρκτήρια σκηνή όπου η πιτσιρίκα αγοράζει ανενόχλητη σφαίρες αλλά χρειάζεται ταυτότητα για τα τσιγάρα) και ο γερο-Μελ μοιάζει να ανακτά -έστω και προσωρινά- λίγη από την τρέλα ενός γερασμένου Ριγκς (του “Lethal Weapon), όμως δεν υπάρχει έστω μία ρανίδα πρωτοτυπίας σ’ αυτό το αργόσυρτο φιλμ – αφήστε που για ταινία καταδίωξης περνάει ένα πολύ μεγάλο μέρος της (σύντομης ευτυχώς) διάρκειας χωρίς να συμβαίνει τίποτα το συναρπαστικό. Προς το τέλος παίρνει μπρος με κάποια -αναμενόμενα- βίαια ξεσπάσματα όμως τίποτα που να σε κάνει να πεις “ουάου”. Διεκπαιρεωτικό και τετριμμένο, το “Blood Father” δεν είναι μια αξέχαστη προσθήκη στη φιλμογραφία του Γκίμπσον αλλά για κάποιον που τελευταία τον θυμόμαστε για όλους τους λάθος λόγους αυτό δεν είναι ολότελα κακό. Μ.Ν.