Κάποτε το είπανε πανούκλα, άλλοτε λέπρα, νόσο των τρελών αγελάδων και άλλοτε Έμπολα. Τώρα ο τρόμος ακούει στο όνομα κορωνοϊός και μας πλησιάζει επικίνδυνα. Για κάποιο λόγο όμως εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως είμαστε άτρωτοι. Θα τύχει σε κάποιους άλλους, τους οποίους δεν θέλουμε στη γειτονιά μας. Ανεπιθύμητο το κέντρο καραντίνας. «Όχι στη γειτονιά μας, όπου θέλετε αλλού».
Ο υπουργός Υγείας νόμιζε πως με το να ανακοινώσει την εξεύρεση χώρου για μετατροπή του σε κέντρο καραντίνας, θα αποδείκνυε πως υπάρχει οργάνωση και ετοιμότητα. Δεν θυμόταν πως ακόμα και οι ανήλικοι ασυνόδευτοι μετανάστες, οι οποίοι δεν αποτελούσαν κανενός είδους κίνδυνο, ήταν ανεπιθύμητοι. Πώς να μην είναι οι εν δυνάμει ασθενείς με τον τρομακτικό ιό; Κι όμως εν δυνάμει είμαστε όλοι, όσο καλά κι αν πλένουμε τα χέρια μας. Και φυσικά, αν μας τύχει, δεν θα θέλαμε να μας αντιμετωπίσουν σαν λεπρούς, κλεισμένους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ούτε όμως και σαν παρίες. Θα θέλαμε να μας συνδράμουν, θα απαιτούσαμε να μας συμπεριφερθούν με ανθρωπιά, να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για την αποθεραπεία μας. Αυτά για μας όμως, όχι για τους άλλους, οι οποίοι ακόμα είναι άγνωστοι, αλλά ίσως όχι για πολύ ακόμα.
Ο κορωνοϊός έχει διασχίσει την Ασία, πέταξε στην Ευρώπη, γονάτισε την Ιταλία και βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη. Όπου χιλιάδες Κύπριοι πάνε κι έρχονται. Είναι θέμα χρόνου να τον δούμε και στην πόρτα μας. Και τότε θα απαιτούμε από τις Αρχές να τον αντιμετωπίσουν και να τον περιορίσουν. Να μην τον αφήσουν να ξαπλωθεί στο νησί. Κι αυτό δεν γίνεται με αγιασμό (αν και θα κάνουμε και απ’ αυτόν). Χρειάζονται συγκεκριμένα μέτρα. Ένα εξ αυτών είναι ο περιορισμός των ύποπτων περιστατικών για 14 μέρες. Κι οι ιθαγενείς, όσοι έχουν σπίτια, μπορούν να περιοριστούν κατ΄οίκον ευελπιστώντας οι υπόλοιποι πως θα επιδείξουν σωφροσύνη και δεν θα κάνουν κινήσεις που θα θέσουν σε κίνδυνο άλλους. Αν είναι όμως περαστικοί, τουρίστες, μετανάστες, πού θα καταφύγουν και πού θα περιοριστούν;
Θαυμάσαμε τους Κινέζους που έκτισαν νοσοκομεία σε λίγες μέρες, που επέδειξαν τέτοια πειθαρχία ώστε νέκρωσαν πόλεις εκατομμυρίων. Θαυμάσαμε τον ηρωισμό των γιατρών και των νοσηλευτών για την αυτοθυσία τους. Σαν παραμύθι όμως τα παρακολουθούσαμε. Δεν ήταν για να επιδείξουμε την ίδια πειθαρχία, την ίδια αυτοθυσία. Δεν θα δεχτούμε εμείς να μας φέρουν δίπλα μας όποιον έχει πυρετό. Το πρώτο θύμα του Aids το θάψαμε τυλιγμένο σε μαυροσάκουλα σκουπιδιών. Πάνε τρεις δεκαετίες τώρα, αλλά δεν αλλάξαμε και πολύ.
