Η 19χρονη κοπέλα από τη Βρετανία βρέθηκε ένοχη τελικά για το αδίκημα της δημόσιας βλάβης. Έβλαψε δηλαδή το δημόσιο συμφέρον επειδή είπε ψευδώς πως βιάστηκε. Ο δικαστής τη βρήκε παντελώς αναξιόπιστη, ενώ απολύτως αξιόπιστοι ήταν οι αστυνομικοί που την ανέκριναν – μια σπάνια επιτυχία για την Αστυνομία μας, που εξιχνίασε μια τόσο σοβαρή υπόθεση. Φανταστείτε, ωστόσο, την εικόνα αν τα πράγματα εξελίσσονταν αλλιώς: Μια ξένη κοπέλα έρχεται στο τμήμα και λέει πως πήγε με κάποιον στο ξενοδοχείο για σεξ, ήθελαν και οι φίλοι του, το έκανε με τρεις-τέσσερις, ήθελε και δεν ήθελε, αλλά εκείνοι τη βιντεογράφησαν, το ανέβασαν στο διαδίκτυο και θύμωσε μαζί τους. Τι νομίζετε πως θα έκαναν οι αστυνομικοί μας; Θα μπουζούριαζαν μια ντουζίνα εβραιόπουλα ή θα έλεγαν στη μικρή «τα ’θελες και τα ’παθες»;
 
Όμως τι στο καλό είναι αυτή η βλάβη που μας προκάλεσε η μικρή; Το ότι έβαλε την Αστυνομία να συλλάβει τους νεαρούς Ισραηλινούς, νευριάζοντας τους συμμάχους μας; Φoβηθήκαμε πως θα έβλαπτε τις συμφωνίες μας για το αέριο; Αφού εντέλει τους άφησαν ελεύθερους! Υπήρξε βιασμός ή είπε ψέμματα η κοπέλα – σε όλα; Ήθελε σεξ – με έναν, με τρεις ή με δώδεκα; Και λοιπόν; Δεν κρίνεται γι’ αυτό και, άμα υπάρχει συναίνεση, δεν είναι αδίκημα ούτε βιασμός. Ένα είδος βιασμού, όμως, και όντως αδίκημα, είναι η βιντεογράφηση παρά τη θέλησή της των όσων έγιναν, όπως και ο δημόσιος διασυρμός της με την κοινοποίησή τους. Απορώ: Πώς και το άφησε αυτό στην άκρη ο αυστηρός δικαστής; Πώς άφησε επίσης στην άκρη τα όσα καταγγέλθηκαν για τις παράτυπες πιέσεις των ανακριτών σε ένα κορίτσι επί μήνες, κατά παράβαση των δικαιωμάτων της, π.χ. για παρουσία δικηγόρου;
 
Μάθαμε ακόμα πως τρεις νομικοί, οι πρώην Γ. Εισαγγελείς Αλέκος Μαρκίδης, Πέτρος Κληρίδης και ο δικηγόρος Κύπρος Χρυσοστομίδης, είχαν από κοινού ζητήσει από τον Γ. Εισαγγελέα να ανασταλεί η ποινική δίωξη της κοπέλας, αλλά ο Κώστας Κληρίδης αρνήθηκε, επικαλούμενος (σύμφωνα με πληροφορίες του «Πολίτη») λόγους δημοσίου συμφέροντος. Είναι όντως αδίκημα να κάνεις ψευδή καταγγελία, όταν μάλιστα μπορεί να επηρεάσει τις ζωές και άλλων ανθρώπων –αν και όχι εντελώς αθώων–, αλλά ποια βλάβη έπαθε το δημόσιο, που το συμφέρει να καταστρέψει για έναν τέτοιο λόγο τη ζωή μιας νεαρής κοπέλας και της οικογένειάς της; Πόσο βλαμμένοι (μετοχή παθητικού παρακειμένου του ρήματος βλάπτω) είμαστε τελικά μετά από αυτό; Και εξαιτίας του ψέμματος ή της απόφασης του δικαστηρίου;
 
Έχουμε πάθει ζημιά μεγάλη ως κοινωνία, ναι, αλλά επειδή δεν είμαστε ανεκτικοί και δεν έχουμε μέτρο – δεν αναφέρομαι μόνο στον δικαστή αλλά ιδίως στους άντρακλες του διαδικτύου, που θυμήθηκαν την ισότητα και τη δικαιοσύνη επειδή βλέπουν διάκριση στο αίτημα για απαλλαγή της κοπέλας. Αλλά σκεφτείτε λίγο: Αν ήταν κόρη σας; Για έξι μήνες –τον ενάμιση στο κρατητήριο– σύρεται από τον ανακριτή στο δικαστήριο, λες και ήταν ο Μυλωνάς που έσφαξε εφτά γυναικόπαιδα, ενώ οι παπαράτσι – κοράκια της δημοσιογραφίας καραδοκούν να ξεκλέψουν λίγα χαρακτηριστικά του προσώπου της, σπονδή στο ξελιγωμένο κοινό… Και κάπως έτσι, η Κύπρος αποκτά εντέλει άλλο ένα «παράσημο» στην ήδη πολυβλαμμένη, πολυμπαλωμένη εικόνα της.
                                                                                               
[email protected]