Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, με αφορμή την υστερία μπροστά στον φόβο του κινέζικου κορωνοϊού που προκάλεσε το (υπερβολικό, πιθανώς και υστερικό) κλείσιμο κάποιων οδοφραγμάτων από την κυβέρνηση, και την (ακατανόητα υπερβολική και υστερική) αντίδραση κάποιων συμπολιτών μας, μου φάνηκαν σαν μια σκηνή, ένα επεισόδιο από το μέλλον: Μήπως το Κυπριακό έχει λυθεί –no bullshit, κατά πώς λένε οι διαμαρτυρόμενοι– και μένουν μόνο μερικές λεπτομέρειες να συμφωνηθούν, όπως π.χ. τι κράτος ακριβώς θα είναι η λεγόμενη ΔΔΟ, τι ποσοστό συμμετοχής, βέτο κ.λπ. θα έχει στη διακυβέρνηση η κάθε «ζώνη», πόσο έδαφος θα επιστραφεί στο νότιο «κρατίδιο» από το βόρειο, ποιοι θα πάρουν πίσω τις περιουσίες τους, σε πόσους θα επιτραπεί να επιστρέψουν και με τι δικαιώματα;
Αυτές οι αντιδράσεις παραπέμπουν σε ανατροπή ή διαταραχή μιας καθημερινής κανονικότητας: Της συνήθειας του πηγαινέλα από και προς τα κατεχόμενα για ψώνια, καφέ ή ό,τι άλλο, με τους σημερινούς όρους και προϋποθέσεις. Μήπως αντικρίζουμε μια πρόγευση της μελλοντικής μας καθημερινότητας; Αυτό αναμένουμε, αυτή θα είναι η κατάληξη τόσων χρόνων φαγούρας από την εισβολή και δώθε, παραίτηση και αποδοχή των «τετελεσμένων» με νέα μορφή, τη σημερινή λίγο-πολύ; Αν ναι, υπάρχει μια ακόμα μικρή λεπτομέρεια, την οποία θα έπρεπε να έχουμε ήδη αποσαφηνίσει ως προϋπόθεση πριν πιάσουμε την κουβέντα για το μοίρασμα της εξουσίας και του τόπου: Συμφωνούν οι εταίροι μας Τουρκοκύπριοι να μας αδειάσει τη γωνιά η Τουρκία και να πάψει να κηδεμονεύει τους ηγέτες τους (κι εμάς κατ’ επέκταση); Και αν δεν συμφωνούν, εκείνοι ή ο κηδεμόνας τους, θα το δεχτούμε ούτως ή άλλως, αγνοώντας συνάμα και όσους Τ/Κ δεν θέλουν πάτρωνες, σαν τους παλαβούς «απορριπτικούς» Ε/Κ με τα ίδια μυαλά;
Τόσος κόσμος πάει κι έρχεται καθημερινά από τα οδοφράγματα, ώστε έχουμε ξεχάσει πλέον όλοι μας γιατί ονομάστηκαν έτσι εξαρχής. Να γιατί τρελάθηκαν εκείνοι του Unite Cyprus Now και αδυνατούν να δεχθούν το παραμικρό που περιορίζει στο ελάχιστο ό,τι θεωρούν δικαίωμά τους: Δεν θα ξεσηκωνόμασταν όλοι αν μας υποχρέωναν, λόγου χάρη, να πάμε από τη Λευκωσία στη Λεμεσό μέσω του παλιού δρόμου ή από το Τρόοδος; Μπαίνω στον πειρασμό να αναρωτηθώ πώς θα αντιδρούσαν οι εν λόγω αν υποχρεώνονταν να δείχνουν και ταυτότητα ή διαβατήριο για να μπουν στην Πάφο, στη Λάρνακα ή στον Πρωταρά, αλλά δεν είναι αυτό ακριβώς το θέμα μου σήμερα – ή μήπως όχι;
Προφανώς, αυτή η κανονικοποίηση των δεδομένων της κατοχής είναι μια συνήθεια λόγω του χρόνου που πέρασε, απότοκο για το οποίο μας προετοιμάζουν χρόνο με τον χρόνο όλοι οι πολιτικοί που διαπραγματεύτηκαν –και συνεχίζουν ακόμα– μια λύση. Πιθανώς το Κυπριακό να είναι «πρόβλημα» μόνο στο μυαλό μας, που συνηθίσαμε, σαν τα «οδοφράγματα», να το λέμε έτσι. Μήπως αυτό εννοούν όσοι επικαλούνται τον χρόνο που περνά ως παράγοντα πίεσης για να δεχτούμε επιτέλους την «τελευταία ευκαιρία», να περάσουμε από το μισάνοιχτο «παράθυρο» λύσης που διαβλέπουν μόνο εκείνοι, ασχέτως αν ήταν το τελευταίο και έτοιμο να κλείσει για πάντα πολλές φορές στο παρελθόν; Ε, αν αυτό θέλουμε, ας το πούμε!
[email protected]
Αυτές οι αντιδράσεις παραπέμπουν σε ανατροπή ή διαταραχή μιας καθημερινής κανονικότητας: Της συνήθειας του πηγαινέλα από και προς τα κατεχόμενα για ψώνια, καφέ ή ό,τι άλλο, με τους σημερινούς όρους και προϋποθέσεις. Μήπως αντικρίζουμε μια πρόγευση της μελλοντικής μας καθημερινότητας; Αυτό αναμένουμε, αυτή θα είναι η κατάληξη τόσων χρόνων φαγούρας από την εισβολή και δώθε, παραίτηση και αποδοχή των «τετελεσμένων» με νέα μορφή, τη σημερινή λίγο-πολύ; Αν ναι, υπάρχει μια ακόμα μικρή λεπτομέρεια, την οποία θα έπρεπε να έχουμε ήδη αποσαφηνίσει ως προϋπόθεση πριν πιάσουμε την κουβέντα για το μοίρασμα της εξουσίας και του τόπου: Συμφωνούν οι εταίροι μας Τουρκοκύπριοι να μας αδειάσει τη γωνιά η Τουρκία και να πάψει να κηδεμονεύει τους ηγέτες τους (κι εμάς κατ’ επέκταση); Και αν δεν συμφωνούν, εκείνοι ή ο κηδεμόνας τους, θα το δεχτούμε ούτως ή άλλως, αγνοώντας συνάμα και όσους Τ/Κ δεν θέλουν πάτρωνες, σαν τους παλαβούς «απορριπτικούς» Ε/Κ με τα ίδια μυαλά;
Τόσος κόσμος πάει κι έρχεται καθημερινά από τα οδοφράγματα, ώστε έχουμε ξεχάσει πλέον όλοι μας γιατί ονομάστηκαν έτσι εξαρχής. Να γιατί τρελάθηκαν εκείνοι του Unite Cyprus Now και αδυνατούν να δεχθούν το παραμικρό που περιορίζει στο ελάχιστο ό,τι θεωρούν δικαίωμά τους: Δεν θα ξεσηκωνόμασταν όλοι αν μας υποχρέωναν, λόγου χάρη, να πάμε από τη Λευκωσία στη Λεμεσό μέσω του παλιού δρόμου ή από το Τρόοδος; Μπαίνω στον πειρασμό να αναρωτηθώ πώς θα αντιδρούσαν οι εν λόγω αν υποχρεώνονταν να δείχνουν και ταυτότητα ή διαβατήριο για να μπουν στην Πάφο, στη Λάρνακα ή στον Πρωταρά, αλλά δεν είναι αυτό ακριβώς το θέμα μου σήμερα – ή μήπως όχι;
Προφανώς, αυτή η κανονικοποίηση των δεδομένων της κατοχής είναι μια συνήθεια λόγω του χρόνου που πέρασε, απότοκο για το οποίο μας προετοιμάζουν χρόνο με τον χρόνο όλοι οι πολιτικοί που διαπραγματεύτηκαν –και συνεχίζουν ακόμα– μια λύση. Πιθανώς το Κυπριακό να είναι «πρόβλημα» μόνο στο μυαλό μας, που συνηθίσαμε, σαν τα «οδοφράγματα», να το λέμε έτσι. Μήπως αυτό εννοούν όσοι επικαλούνται τον χρόνο που περνά ως παράγοντα πίεσης για να δεχτούμε επιτέλους την «τελευταία ευκαιρία», να περάσουμε από το μισάνοιχτο «παράθυρο» λύσης που διαβλέπουν μόνο εκείνοι, ασχέτως αν ήταν το τελευταίο και έτοιμο να κλείσει για πάντα πολλές φορές στο παρελθόν; Ε, αν αυτό θέλουμε, ας το πούμε!
[email protected]
