Βασικά, η συλλογιστική συνοψίζεται στη γνωστή παροιμία «μακριά απ’ τον κώλο μας κι όπου θέλει ας μπει». Και μιλάμε για την πιο ανεκτική εκδοχή, καθώς υπάρχει και μια ουκ αμελητέα μερίδα συναγριανθρώπων μας που θα καλόβλεπε να διερευνηθεί και το ενδεχόμενο της μαζικής εξόντωσης. Λύση να ‘ναι κι ας είναι και Τελική.
 
Νομίζω ότι είμαστε αρκετά νοήμονες όλοι για να συμφωνήσουμε ότι οι μετανάστες που πασχίζουν να πατήσουν στο ελληνικό έδαφος –κατά προτίμηση προσωρινά- δεν είναι ορκ φτιαγμένα από λάσπη σε κάποιο υπόγειο εργοστάσιο της Ανατολίας από τον Σάρουμαν- Ερντογάν. Είναι άνθρωποι με σάρκα και οστά, με προσωπικές ιστορίες, με προτερήματα κι ελαττώματα, με όνειρα και εφιάλτες, τους οποίους η ζωή και οι πολιτικές ξερίζωσαν και τους στοίβαξαν κατά εκατομμύρια στην Τουρκία.
 
Η πορεία προς την ελπίδα είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένη, τυπωμένη στον γενετικό κώδικα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Μάλιστα, χιλιάδες. Η τάση του ανθρώπου να εξαπλώνεται στον πλανήτη καλλιεργήθηκε από τότε που οι πρόγονοι του homo sapiens ξεκίνησαν από την Αφρική μια αλυσίδα ανόμοιων προσαρμογών σε διάφορα φυσικά και πολιτισμικά περιβάλλοντα. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπετε σήμερα. Το χαριτωμένο, φιλειρηνικό και γενναιόδωρο είδος μας απλώθηκε από την Αλάσκα μέχρι τη Νέα Ζηλανδία κι από τη Νήσο του Πάσχα μέχρι την Ισλανδία, ενώ μέχρι σήμερα δεν έχει αφήσει σχεδόν ούτε σπιθαμή γης απάτητη.
 
Μια σειρά από αίτια, που τα περισσότερα συγκλίνουν στην ανάγκη της επιβίωσης, από την εποχή που ο άνθρωπος ήταν νομάδας τροφοσυλλέκτης μέχρι την εποχή που σεργιανίζει σε άλλους πλανήτες, καθιστούν τη μετανάστευση συνομήλικη της προϊστορίας. Είναι τουλάχιστον αστείος όποιος μετά από μια ώσμωση χιλιετηρίδων εξακολουθεί να μιλά για καθαρές φυλές και ιδιοκτησίες ανόθευτων πατρίδων. Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι μια ιστορία διαρκών μετακινήσεων και αιματοκυλισμάτων. Μηδενός έθνους εξαιρουμένου.
 
Τίποτα, λοιπόν, δεν πρόκειται να πτοήσει έναν απελπισμένο που δεν έχει τίποτα να χάσει. Το πολύ- πολύ να τον καθυστερήσει. Οι άνθρωποι αυτοί που εγκλωβίστηκαν στις Συμπληγάδες μεταξύ Ανατολής και Δύσης, έρμαια αμοραλιστικών και ιμπεριαλιστικών πολιτικών, δεν είναι κατσαρίδες που αμολήθηκαν μαζικά από κάποιον υπόνομο, όπως περίπου αντιμετωπίζονται από έναν όχλο ανθρώπων της διπλανής πόρτας -αλλά ουσιαστικά κι από την επίσημη πολιτική της ΕΕ. Όταν χρησιμοποιούμε τη λέξη «εισβολή» καλό είναι να ζυγίζουμε καλά το κάθε γράμμα. Ειδικά στην Κύπρο, που η γούνα μας είναι ακόμη λαμπαδιασμένη.
 
Φυσικά, δεν είναι μόνο ανθρώπινο χαρακτηριστικό η εχθρική προδιάθεση απέναντι σε κάτι «ξένο». Πολλά είναι τα ζώα στη φύση που οριοθετούν ψεκάζοντας την περιοχή τους και υπερασπίζονται τον βιότοπό τους από τους διεκδικητές που συχνά είναι από το ίδιο είδος ή ακόμη αδέρφια και παιδιά τους. Υποτίθεται όμως ότι εμείς είμαστε τα πιο νοήμονα όντα κι ότι ο πολιτισμός μας έχει προχωρήσει. Είναι προσβλητικό το ότι παραμένουμε ως είδος τόσο τραγικά προβλέψιμοι. Η διαφορά βέβαια είναι ότι έχουμε καεί στον χυλό και πλέον αναγνωρίζουμε τις πρακτικές πολιτικού οπορτουνισμού που οδηγούν στον όλεθρο: τυφλή δαιμονοποίηση ολόκληρων φυλών και θρησκειών και δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα το ξαναφάμε το παραμύθι.
 
Μπερδεμένοι κάπου ανάμεσα στον μύθο και τον φόβο και ανήσυχοι μήπως χαλάσει η ζαχαρένια τους, πολλοί Έλληνες πολίτες αντιμετωπίζουν τους κατατρεγμένους με εχθρική διάθεση, αν όχι με μίσος, ακριβώς γιατί αναζητούν και το παραμικρό ψήγμα που θα δικαιώσει την υστερία τους. Να μην είμαι όμως άδικος και «αυτομαστιγωτικός». Στην περίπτωση της Ελλάδας και της Τουρκίας η γεωγραφία είναι αμείλικτη και σε συνδυασμό με μια σειρά από συγκυρίες υποβάλει σε μια κρίσιμη δοκιμασία τα δημοκρατικά και ανθρώπινα αντανακλαστικά, αλλά και τα ηθικά μας όρια. Αυτή τη στιγμή ωστόσο ολόκληρη η Ευρώπη βρίσκεται σε μια τρομερή αγωνία και πίεση.
 
Τζόνσον, Σαλβίνι, Όρμπαν, Λεπέν, Μοραβιέτσκι, Κουρτς, είναι απλώς και μόνο ονόματα συντηρητικών πολιτικών που εκφράζουν μια γενικότερη ιοβόλο στροφή προς τον σκοταδισμό. Η οικονομική κρίση, η κοινωνική ανισότητα, η διαδικτυακή παράνοια, η απάθεια και η κόπωση της σιωπηρής πλειοψηφίας, συνθέτουν ένα σκηνικό όπου η Γηραία Ήπειρος και ολόκληρη η λεγόμενη Δύση, μοιάζει να βράζει στο ίδιο της το ζουμί, υποδαυλίζοντας πρακτικές μίσους και αυτοαπέχθειας.
 
Σίγουρα είναι αποκρουστική η εικόνα θρασύδειλων ανθρωπίδων, κυριευμένων από τον φόβο και την άγνοια, να χυδαιολογούν και να βιαιοπραγούν ενάντια σε ανυπεράσπιστα πλάσματα, θαλασσοδαρμένους, έγκυες και παιδιά. Κι είναι οπωσδήποτε ανησυχητικό φαινόμενο ένοπλες μιλίτσιες να αμολούνται με αγελαία ένστικτα προς άγραν φουκαράδων. Και να πρωτοστατούν τζαμπαμάγκες που απλώς δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι μόνο από ένα καπρίτσιο της ιστορίας τυγχάνει να διαθέτουν σήμερα μια στέγη και μια ρίζα.
 
Μέσα σ’ αυτά τα ελώδη ύδατα ευδοκιμούν τα πιο ειδεχθή ανθρώπινα ένστικτα. Γι’ αυτό και στα σύνορα της Ελλάδας, μαζί με την αλληλεγγύη και τη φιλαλληλία, δοκιμάζονται σήμερα οι ίδιες οι αντοχές του πολιτισμού μας.