The giant slayer

Έχοντας άθελά του ανοίξει την πύλη που χωρίζει το βασίλειο των ανθρώπων από αυτό των μοχθηρών γιγάντων, ο νεαρός αγρότης Τζακ πολεμά για τη σωτηρία του λαού του και την αγάπη μιας πριγκίπισσας. Να φταίει ότι σιχάθηκα τα παραμύθια που γίνονται ταινίες ειδικά μετά το άθλιο “Hansel & Gretel: Witch Hunters”; Ή ότι δεν έχω άλλη υπομονή με ιστορίες που ξέρεις ανά πάσα στιγμή τι θα γίνει στην επόμενη σκηνή; Ή μπορεί απλά το “Game of Thrones” να έκανε μεγαλύτερη ζημιά απ’ όσο υπολόγιζα και πλέον να μην αντέχω fantasy χωρίς επαρκή ποσότητα gore & sex. Ότι και να ισχύει, γεγονός είναι ότι το φιλμ του Μπράιαν Σίνγκερ (από τον γνωστό μύθο “Ο Τζακ και η φασολιά”) δεν είναι κακό, είναι απλά… εκεί. Σαν τα όσπρια, δεν τρελαίνεσαι, δεν σου κάνουν κακό αλλά σαν φαγητό είναι boring (δεν μπορώ να εξηγήσω πως ένα φαγητό μπορεί να είναι ανιαρό, αλλά τα… όσπρια απλά είναι!). Εδώ έχουμε πάλι των φτωχό χωρικό, την όμορφη πριγκίπισσα, τον δίκαιο βασιλιά, τον γενναίο αρχηγό της φρουράς, τον διεφθαρμένο σύμβουλο,, τη φασολιά-ουρανοξύστη και πολλούς άσχημους γίγαντες (όχι τα φασόλια) αλλά ούτε ίχνος βίας, έντασης ή έστω ένα “fuck” (έχεις τον Ίαν Μακσέιν για βασιλιά και δεν κατεβάζει ούτε ένα καντήλι; Έλεος!) για να σε ταρακουνήσει λίγο από τη θέση σου. Αντιθέτως, έχεις ένα overkill ψηφιακών σκηνικών και χαρακτήρων που προσπαθεί να καλύψει την απελπιστική προβλεψιμότητα της ιστορίας και τη διεκπεραίωση των ρόλων. Μ.Ν.