Tο ουσιώδες συμπέρασμα από τις δημοσκοπήσεις για τις Προεδρικές

Σειρά δημοσκοπήσεων που διενεργούνται ενόψει προεδρικών εκλογών, δείχνουν σταθερά και καθαρά μεγάλο προβάδισμα του Ν. Χριστοδουλίδη ανάμεσα στους ψηφοφόρους. Το θέμα είναι γιατί σ’ αυτόν; Γιατί όχι στον κ. Αβέρωφ ή σε οποιονδήποτε άλλον υποψήφιο; Τι αποδίδουν στον Χριστοδουλίδη που δεν αποδίδεται σε άλλους υποψηφίους; Το ερώτημα γίνεται ακόμα πιο έντονο και πιο πιεστικό τώρα, που τρεις από τους κυριότερους υποψήφιους προέρχονται από τον ΔΗΣΥ και υπήρξαν στενοί συνεργάτες του Προέδρου Αναστασιάδη: Οι κύριοι Αβέρωφ, Μαυρογιάννης και Χριστοδουλίδης οι οποίοι υπό κανονικές συνθήκες δεν θα ‘πρεπε να παρουσιάζουν σημαντικές πολιτικές διαφορές μεταξύ τους.

Κι όμως υπάρχουν αυτές οι πολύ σημαντικές διαφορές εξαιτίας της αμφίσημης πολιτικής που τα δύο κόμματα ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ακολούθησαν κατά τη μεταπολεμική περίοδο αναφορικά με το εθνικό μας θέμα.

Τον Φεβρουάριο του 2016 είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο στον Φιλελεύθερο με τίτλο «Οι αντιφάσεις της πολιτικής Αναστασιάδη» όπου από τη μια επεσήμενα τη θετική κατ’ εμέ, στρατηγική των συμμαχιών με τη Ελλάδα, το Ισραήλ και την Αίγυπτο, την ενεργότερη ανάμειξη της Ε.Ε. στις διαδικασίες επίλυσης του Κυπριακού, και την ενεργότερη εμπλοκή των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, ιδιαίτερα της Ρωσίας, της Γαλλίας και της Κίνας, για την εξωτερική πτυχή του Κυπριακού προβλήματος.

Από την άλλη δεν θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε ούτε την πείσμονα υποστήριξη του κ. Αναστασιάδη στο σχέδιο Ανάν, ούτε την καταγγελία στην Ε.Ε., ούτε ακόμα τη συμφωνία της 11ης Φεβρουαρίου 2014 με τον Έρογλου που αποτέλεσε έκτοτε το εφαλτήριο, το «νόμιμο» εφαλτήριο των τουρκικών απαιτήσεων, ούτε τις έκτοτε συστηματικές υποχωρήσεις του στις συνομιλίες μέχρι το Γκραν Μοντάνα όπου η προκλητικότητα της Τουρκίας πιθανόν να προσγείωσε ανώμαλα αυτούς που υποστήριξαν τον ανύπαρκτο «έντιμο συμβιβασμό» με την κατοχή.

Για να πάμε πιο πίσω, παρόμοια ήταν και η στάση του Γλαύκου Κληρίδη ο οποίος στην πρώτη θητεία παρουσιάστηκε θιασώτης της διζωνικής ενώ στη δεύτερη θητεία δεν δίστασε να ακολουθήσει εντελώς διαφορετική πολιτική με τη συνομολόγηση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος και την παραγγελία των S300, η παραλαβή των οποίων ακυρώθηκε από τον Κώστα Σημίτη.

Την ίδια περίοδο το ΑΚΕΛ περνά διάφορες φάσεις εσωτερικά διχασμένο, ώσπου με το θάνατο του Ε. Παπαϊωάννου διασπάται με τη δημιουργία του «Κληριδικού» ΑΔΗΣΟΚ και την απόσχισή του από το ΑΚΕΛ.

Το ΑΔΗΣΟΚ έχασε μεν τις εκλογές που ακολούθησαν, κέρδισε όμως εντός του ΑΚΕΛ την πολιτική μάχη για το Κυπριακό. Κι έκτοτε πότε κρυπτόμενο και πότε εμφανιζόμενο βολοδέρνει στο πιο σημαντικό θέμα του τόπου μας με αποκορύφωμα την απόφαση του συνεδρίου του για το Σχέδιο ΑΝΑΝ. Ψηφίζουμε ΟΧΙ για να τσιμεντώσουμε το ΝΑΙ.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων στα δύο μεγάλα συστημικά κόμματα είναι προφανές ότι και μέσα σ’ αυτά τα κόμματα οι τοποθετήσεις στελεχών ακόμα και αξιωματούχων για το Κυπριακό δεν ήταν κοινές για όλους.

Πέρα από τα κόμματα δημιουργήθηκε ένα υπερκομματικό ρεύμα το οποίο στο δημοψήφισμα έδωσε το ηχηρό 76% του ΟΧΙ.

Αυτό το ρεύμα όχι μόνο δεν διαλύθηκε έκτοτε αλλά άρχισε κιόλας να μορφοποιείται. Όχι σε κόμματα αλλά σε πρόσωπα. Είναι πρώτη φορά ίσως που υποψήφιοι που έχουν υποδειχθεί και επιλεγεί από κόμματα θα αποτύχουν. Γιατί πλέον η αξιοπιστία τους έχει κατέβει στο ναδίρ. Τώρα αναπτύσσεται ένα πανίσχυρο λαϊκό ρεύμα στη βάση των απαιτήσεων του λαού για τη λύση του Κυπριακού.