Στην προηγούμενη παρέμβαση μου απέδειξα με παράθεση αριθμητικών δεδομένων και στοιχείων ότι μοιάζει με προεκλογική αλχημεία η θέση -που υιοθέτησε και ο κ. Νίκος Αναστασιάδης μιλώντας στο πρόσφατο συνέδριο του ΔΗΣΥ- ότι τάχα ο Γλ. Κληρίδης έχασε τις εκλογές του 2003 λόγω της υποψηφιότητας του μ. Αλέκου Μαρκίδη (στον οποίο αδίκως χρεώθηκε «φιλοδοξία»). Μπορεί το αφήγημα αυτό να τους είναι αναγκαίο στην προσπάθεια δημιουργίας ενός κλίματος «τρομοκρατίας» του δεξιού ακροατηρίου και συσπείρωσης του γύρω από την original υποψηφιότητα του κόμματος αλλά δεν παύει από το να είναι μια προσβολή της νοημοσύνης μας, της κοινής λογικής και της μνήμης ενός αξιόλογου στελέχους της παράταξης τους.
Ένα άλλο πολιτικό παραμύθι που ακούσαμε να κυκλοφορούν οι εκπρόσωποι της κυβερνητικής παράταξης είναι ότι τάχα -όπως και το 2003- με τη δεύτερη υποψηφιότητα από τον χώρο της παράταξης «μεθοδεύεται η διάλυση και η διάσπαση του κόμματος όπως και παλαιότερα». Με άλλα λόγια «βουράτε συναγερμικοί να σώσουμε το κόμμα».
Δεν ξέρω ποιο αποτέλεσμα μπορούν να έχουν πλέον σήμερα τέτοιου είδους εκστρατείες συσπείρωσης, που στηρίζονται στην ενεργοποίηση των κομματικών αντανακλαστικών των πολιτών. Υπάρχουν άλλοι πιο ικανοί από μένα να γνωμοδοτήσουν επί τούτου.
Το σίγουρο είναι πάντως ότι η ενότητα του ΔΗΣΥ δεν απειλήθηκε ποσώς από την υποψηφιότητα του αείμνηστου Αλέκου Μαρκίδη. Μέσα σε ελάχιστους μήνες μετά την ξεχωριστή υποψηφιότητα, ο κ. Μαρκίδης στάθηκε δίπλα στον κ. Αναστασιάδη στη «θαρραλέα» του απόφαση- ενάντια στην πλειοψηφία των μελών του κόμματος του και της κοινωνίας- να υποστηρίξει την αποδοχή του σχεδίου Ανάν. Υπήρξε μάλιστα το βαρύ πυροβολικό των υποστηρικτών του σχεδίου Ανάν και βασικός στυλοβάτης της πολιτικής που ακολούθησε το επίσημο κόμμα.
Κατακρίβειαν ήταν αυτή η απόφαση της ηγεσίας του κόμματος που το διέσπασε και κινδύνευσε να το οδηγήσει στη διάλυση. Κι όμως μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες -όντας απομονωμένο και στην αντιπολίτευση- και με μόνο σύμμαχο τα λάθη των αντιπάλων του, το κόμμα βρήκε πολύ σύντομα τον τρόπο να μαζέψει τις δυνάμεις του, να ανακάμψει εκλογικά και να βρεθεί στην εξουσία για δέκα χρόνια τώρα. Αυτό οφείλεται -πέραν των ανεξιχνίαστων βουλών του Θεού- στις ικανότητες του Ν. Αναστασιάδη ο οποίος αποδείχθηκε μέγας τακτικιστής.
Ίσως κάποιος ισχυριστεί ότι στην περίπτωση του μ. Α. Μαρκίδη δεν υπήρξε διάσπαση του κόμματος γιατί δεν πέτυχε την εκλογή του. Ιστορικά πάντως δεν έχουμε στην Κύπρο περίπτωση υποψηφίου προέδρου που μετά την εκλογή του να δημιούργησε κόμμα. Όσοι βιαστούν να αναφέρουν τον κ. Βασιλείου ας θυμηθούν ότι ίδρυσε κόμμα (Κίνημα Ελευθέρων Δημοκρατών Απρ. 1993) μετά την αποχώρηση του από το προεδρικό (Φεβ.1993), χωρίς αυτό να οδηγήσει στη «διάσπαση ή τη διάλυση» του ΑΚΕΛ που τον ανάδειξε Πρόεδρο της Δημοκρατίας το 1988.
Θα μπορούσε ίσως να αξιοποιηθεί για άντληση ιστορικού προηγούμενου η ξεχωριστή από το κόμμα υποψηφιότητα του Γ. Μάτση –ιστορικού στελέχους του κόμματος– ο οποίος στις ευρωεκλογές του 2004 (ακριβώς λόγω της διαφορετικής τοποθέτησης έναντι του σχεδίου Ανάν) δημιούργησε εκλογικό σχηματισμό –«Για την Ευρώπη»– και κατάφερε να εκλεγεί ευρωβουλευτής. Αυτό όμως το 11% των ψηφοφόρων του 2004 δεν το αξιοποίησε ο κ. Μάτσης για να πλήξει τον ΔΗΣΥ, «να τον διασπάσει και να τον διαλύσει» όπως λένε σήμερα τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος για την ανεξάρτητη υποψηφιότητα του Ν. Χριστοδουλίδη. Αντίθετα, ως ευρωβουλευτής εντάχθηκε στην πολιτική ομάδα που ανήκει ο ΔΗΣΥ και -από τότε μέχρι σήμερα- απέχει από κάθε ενέργεια που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εχθρική προς το κόμμα. Δεν διαγράφηκε ποτέ από το κόμμα.
Το έχω ξαναγράψει. Δεν είναι ορθό από κάθε άποψη, στο όνομα της όποιας προεκλογικής τακτικής, να παραβιάζεται η ιστορική αλήθεια. Ας μην προσπαθούν λοιπόν να πείσουν ότι η εκλογική αποτυχία του Γλ. Κληρίδη να εκλεγεί (για 3η θητεία παρακαλώ), οφείλεται στην υποψηφιότητα του Α. Μαρκίδη και ας μην προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τους ψηφοφόρους τους ότι κινδυνεύει το κόμμα τους με «διάσπαση και διάλυση» λόγω της δεύτερης υποψηφιότητας από το ίδιο το κόμμα τους. Αυτά είναι προεκλογικές αλχημείες. Το κόμμα είναι σιδεροκέφαλο.
Πριν λίγους μήνες (Απρίλη 2022) έγραφα: «Η αντιπολίτευση δεν έπεισε και είναι αμφίβολο αν έχει το χρόνο να πείσει από εδώ και πέρα. Δυο-τρεις κόκκοι έμειναν στο γυαλί. Από ‘κεί και πέρα το παιγνίδι των προεδρικών εκλογών θα είναι εσωτερική υπόθεση της Δεξιάς παράταξης».
Κι έτσι έγινε. Οι οποιεσδήποτε προεκλογικές αλχημείες δεν μπορούν να αλλάξουν την ουσία των πραγμάτων. Και ο νοών, νοείτω.
*Μέλος Πολιτικής Επιτροπής, Κίνημα Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών
