ΚΑΙ να ήθελε κάποιος να ξεφύγει από τη θεματογραφία της ημέρας, οι συνεχιζόμενες βρετανικές ραδιουργίες και η υπόθαλψη του σουλτανικών σχεδιασμών για «τη γαλάζια πατρίδα», υποχρεωτικά απαιτούν την αναδρομή από πού –και πώς– ξεκίνησε η αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα του Νησιού και ο διαμελισμός μέσω «εθνοκάθαρσης» επί του εδάφους.
Ξεχασμένη… λεπτομέρεια, ύστερα από 45 χρόνια, ολοζώντανη η εικόνα για όσους έζησαν –και αυτή– τη σκηνή: Γενάρης του 1975. Ήδη, από τον προηγούμενο μήνα (Δεκέμβρης του 1974) ο νόμιμος Πρόεδρος και Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είχε επιστρέψει στο Νησί, στερώντας το τουρκικό «επιχείρημα»… συνταγματικής εκτροπής, αλλά:
Οι Τουρκοκύπριοι –της Λεμεσού και της Πάφου– συγκεντρώθηκαν στις Αγγλικές Βάσεις Ακρωτηρίου. Οι Βρετανοί… ειρηνευτές, αντί να συνοδεύσουν τους Τουρκοκυπρίους στα σπίτια και στα χωριά τους, οργάνωσαν τη μετάβασή τους –αεροπορικώς– στην Τουρκία, και απεκεί στα κατεχόμενα σπίτια και τις περιουσίες μας.
Εκείνη τη 17η του Γενάρη του 1975, έξω από τις Βάσεις συγκεντρώθηκαν οι μαθητές της Λεμεσού, διαδηλώνοντας. Μαζί τους και ο Πανίκος Δημητρίου, που αντί στην Αμμόχωστό του –μαζί με χιλιάδες βιαίως εκτοπισθέντες συμμαθητές του– φοιτούσε στη Λεμεσό. Παντελώς αναίτια, οι Βρετανοί… ειρηνευτές κίνησαν τα τεθωρακισμένα τους εναντίον των μαθητών. Ένα τεθωρακισμένο πέρασε πάνω από τον Πανίκο, κινήθηκε με την όπισθεν και τόν ξαναπάτησε, κόβοντας το νήμα της ζωής του, στέλλοντάς τον στο πάνθεον των συνομηλίκων του εραστών της Ελευθερίας, του Ευαγόρα Παλληκαρίδη και του Πέτρου Γιάλλουρου.
Τραγική ειρωνεία: Καλύτερα απ’ όλους: Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης γνωρίζει τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της βάναυσης δολοφονίας του Πανίκου Δημητρίου από τον Βρετανικό στρατό, καθώς: Ως νεαρός δικηγόρος –τότε– ο Νίκος Χρ. Αναστασιάδης παρέστη –εκμέρους της οικογένειας του Πανίκου Δημητρίου– στη θανατική ανάκριση –πέντε μήνες αργότερα.
Ξεχασμένη… λεπτομέρεια, ύστερα από 45 χρόνια, ολοζώντανη η εικόνα για όσους έζησαν –και αυτή– τη σκηνή: Γενάρης του 1975. Ήδη, από τον προηγούμενο μήνα (Δεκέμβρης του 1974) ο νόμιμος Πρόεδρος και Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είχε επιστρέψει στο Νησί, στερώντας το τουρκικό «επιχείρημα»… συνταγματικής εκτροπής, αλλά:
Οι Τουρκοκύπριοι –της Λεμεσού και της Πάφου– συγκεντρώθηκαν στις Αγγλικές Βάσεις Ακρωτηρίου. Οι Βρετανοί… ειρηνευτές, αντί να συνοδεύσουν τους Τουρκοκυπρίους στα σπίτια και στα χωριά τους, οργάνωσαν τη μετάβασή τους –αεροπορικώς– στην Τουρκία, και απεκεί στα κατεχόμενα σπίτια και τις περιουσίες μας.
Εκείνη τη 17η του Γενάρη του 1975, έξω από τις Βάσεις συγκεντρώθηκαν οι μαθητές της Λεμεσού, διαδηλώνοντας. Μαζί τους και ο Πανίκος Δημητρίου, που αντί στην Αμμόχωστό του –μαζί με χιλιάδες βιαίως εκτοπισθέντες συμμαθητές του– φοιτούσε στη Λεμεσό. Παντελώς αναίτια, οι Βρετανοί… ειρηνευτές κίνησαν τα τεθωρακισμένα τους εναντίον των μαθητών. Ένα τεθωρακισμένο πέρασε πάνω από τον Πανίκο, κινήθηκε με την όπισθεν και τόν ξαναπάτησε, κόβοντας το νήμα της ζωής του, στέλλοντάς τον στο πάνθεον των συνομηλίκων του εραστών της Ελευθερίας, του Ευαγόρα Παλληκαρίδη και του Πέτρου Γιάλλουρου.
Τραγική ειρωνεία: Καλύτερα απ’ όλους: Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης γνωρίζει τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της βάναυσης δολοφονίας του Πανίκου Δημητρίου από τον Βρετανικό στρατό, καθώς: Ως νεαρός δικηγόρος –τότε– ο Νίκος Χρ. Αναστασιάδης παρέστη –εκμέρους της οικογένειας του Πανίκου Δημητρίου– στη θανατική ανάκριση –πέντε μήνες αργότερα.
