«Ευχαριστώ που σημειώνεται η παρουσία μας στην πορεία της Ένωσης Συντακτών και εύχομαι από καρδιάς στο Διοικητικό Συμβούλιο, αλλά και σε όλη τη δημοσιογραφική οικογένεια, να κρατήσουν ψηλά το λάβαρο του λειτουργήματός μας με τόλμη και ήθος» δηλώνει στον «Φ» η Μαρούλα Βιολάρη Ιακωβίδου μια από τις 12 γυναίκες δημοσιογράφους που μετείχαν ως αξιωματούχοι της Ένωσης Συντακτών Κύπρου στα Διοικητικά της Συμβούλια από την ίδρυσή της και τις οποίες η οργάνωση θα τιμήσει σε εκδήλωση ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας την ερχόμενη Τετάρτη 8 Μαρτίου 2023 στη Δημοσιογραφική Εστία στη Λευκωσία.
Τις τιμητικές πλακέτες στα γυναικεία στελέχη της ΕΣΚ θα απονείμει η Πρόεδρος της Βουλής Αννίτα Δημητρίου.
Στην εκδήλωση θα τιμηθούν οι δημοσιογράφοι Μαρούλα Βιολάρη Ιακωβίδου γενική γραμματέας 1959-1961, Νάνσια Παλάλα μέλος 1987-1989, Ανδρούλα Ταραμουντά γενική γραμματέας 1990 -1992, Έλλη Κοτζαμάνη γενική γραμματέας 1995 -1997, Κίκα Κασινίδου μέλος 1995 -1998, Πόλα Σπόντα μέλος 2001-2004, Λένια Καρατζιά ταμίας 2001-2004, μέλος 2004-2010, αντιπρόεδρος 2010 -2022, Ανδρούλα Γεωργιάδου γενική γραμματέας 2007-2010, Μαρία Παπαλαζάρου Φράγκου μέλος 2008 -2010, γενική γραμματέας 2010 -2016, Ζωή Τηλεγράφου μέλος 2009 -2011, Έλενα Σταύρου μέλος 2016 -2019 και Τώνια Σταυρινού μέλος 2019 -2022.
Μαρούλα Βιολάρη Ιακωβιδου: «Γυρίζοντας στην αφετηρία – μας είπε η κυρία Βιολάρη – νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τον Θεό που με αξίωσε να προσφέρω ό,τι μπόρεσα στο γίγνεσθαι του τόπου μου. Χαίρομαι γιατί τον δρόμο που άνοιξα, ακολούθησαν πολλές άξιες γυναίκες και καμαρώνω ότι δεκάδες από αυτές διακρίνονται και κοσμούν, μαζί με επίσης δεκάδες άνδρες την τέταρτη εξουσία, ελέγχοντας και κρίνοντας τις άλλες τρεις και υπηρετώντας την αλήθεια και την κοινωνία μας». Σημειώνουμε ότι είναι η πρώτη Κυπρία δημοσιογράφος με τη σύγχρονη έννοια του όρου και μπήκε στο δημοσιογραφικό επάγγελμα το καλοκαίρι του 1955, μια μέρα μετά την αποφοίτηση της με άριστα από το Παγκύπριο Γυμνάσιο. «Η είσοδος μιας 18χρονης κοπέλας στη δημοσιογραφία, ήταν μια μεγάλη κατάκτηση για τη γυναικεία χειραφέτηση στην Κύπρο», όπως είχε επισημάνει σε ομιλία του σε παλαιότερη εκδήλωση προς τιμή της κυρίας Βιολάρη ο ιστορικός Πέτρος Παπαπολυβίου, αναπληρωτής Καθηγητής Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Ακολουθούν συνοπτικές τοποθετήσεις στην εφημερίδα μας, για την εμπειρία τους στην κυπριακή δημοσιογραφία, των υπόλοιπων γυναικών συναδέλφων που θα τιμηθούν την Τετάρτη από την Ένωση Συντακτών Κύπρου.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ: Μαρούλα Βιολάρη-Ιακωβίδου: Η «Νεφέλη» του αγώνα της ΕΟΚΑ
Νάνσια Παλάλα: «Όταν η είδηση δεν ερχόταν στο γραφείο» – «Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που αξιώθηκα να ζήσω τις δύσκολες μέρες της δημοσιογραφίας, τότε που η είδηση δεν ερχόταν στο γραφείο, τότε που την είδηση έπρεπε να την κυνηγήσεις, να τη ψάξεις με κόπο, τρέξιμο, κόστος. Αυτό όμως είναι για μένα η δημοσιογραφία. Η επαφή με τα γεγονότα, η διάδραση που δημιουργούν οι στιγμές μεταξύ αλλήλων. Η επαφή με τον άνθρωπο, με την κοινωνία και η αποτύπωση στο χαρτί, των συναισθημάτων που ένιωσες γιατί ήσουν εκεί όταν συνέβαιναν τα γεγονότα, όταν έτρεχαν οι ειδήσεις. Τα ζούσες. Συμβίωνες με τη ζωή στο δρόμο, στο παζάρι, στο σχολείο, στον τόπο του εγκλήματος, στις συναντήσεις για συνομιλίες για το κυπριακό, στις δημόσιες συζητήσεις για τις αμβλώσεις, τις σχέσεις Αστυνομίας και δημοσιογράφων. Βίωνες την απελπισία του επενδυτή που έπαιξε κι έχασε όταν οι άλλοι κατάφερναν να χώνονται στη λίρα, συγκλονιζόσουν μπροστά στη θέα μιας σφαγμένης σορού πεταμένης σε ένα χαντάκι… Αξιώθηκα να ζήσω τότε που τις αεροπειρατείες δεν τις έβλεπες απλώς από πλάνα και δεν περιοριζόσουν να ντύσεις απλώς την εικόνα με λέξεις. Τις ζούσες από την ταράτσα του αεροδρομίου, έβλεπες πτώματα να ρίχνονται στο δίαυλο κι εσύ με το στομάχι κόμπο, έπαιρνες σημειώσεις χειρόγραφες για το ρεπορτάζ το ζωντανό, για τους νεκρούς ομήρους. Αυτή τη δημοσιογραφία αξιώθηκα να υπηρετήσω όσο πιο σωστά μπορούσα, γράφοντας κείμενα μέχρι το ξημέρωμα για να προλάβω να τα παραδώσω έγκαιρα στον λινοτύπη για την κυριακάτικη έκδοση».
Έλλη Κοτζαμάνη: «Παλεύω να είμαι η τελευταία» – «Προσωπικά προσθέτω τις απολογίες μου προς τις νεαρές συναδέλφους, γιατί, όσο και αν συζητήσαμε, διεκδικήσαμε, παλέψαμε – ως μέλη της ΕΣΚ ή και απλώς ως γυναίκες δημοσιογράφοι με την γραφίδα μας, σε τοπικά ή ευρωπαϊκά και διεθνή βήματα κάθε είδους – τα θέματα φύλου δεν έχουν ακόμα λάβει τη σωστή διάστασή τους στα μέσα ενημέρωσης. Ούτε για τη γυναίκα δημοσιογράφο, ούτε για τη γυναίκα ως πηγή πληροφόρησης, ως προβαλλόμενη από τα μέσα ή ως μέρος του κοινού. Στο δικό μου δημοσιογραφικό μονοπάτι, που χαράχτηκε ως υλοποίηση ενός παιδικού ονείρου, ευτύχησα να συναντήσω δασκάλους και δασκάλες που άφησαν σφραγίδα στην κυπριακή δημοσιογραφία, πρωτοπόρους και πρωτοπόρες στην πάταξη φαινομένων ανισότητας. Την ίδια ώρα «ευτύχησα» να βιώσω, με τη σειρά μου, την ανισότητα σε διάφορες μορφές. Δεν θα είμαι η τελευταία, αλλά παλεύω να είμαι».
Ανδρούλα Γεωργιάδου: «Ακροβατώντας κόντρα στο ρεύμα» – «Αποχαιρετώντας τη δημοσιογραφία το 2019 και γράφοντας το τελευταίο χρονογράφημα, μίλησα με αυτοσαρκαστική διάθεση για τσουνάμι γεγονότων στα 42 χρόνια που πέρασα από εφημερίδες και περιοδικά, ραδιόφωνο και τηλεόραση, καλύπτοντας, παρατηρώντας και αρθρογραφώντας, αψηφώντας και ακροβατώντας, πάντα κόντρα στο ρεύμα. Να το γράψω το μυθιστόρημα ή να τα πω σε… τίτλους; Αν κάτι μου έμεινε, κυρίως από το ραδιόφωνο, είναι ο λιτός κι ακριβής λόγος. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που πέρασα απ’ όλα τα είδη της δημοσιογραφίας, ρεπορτάζ, έρευνα, αρθρογραφία, αρχισυνταξία… Το χρονογράφημα ήταν η ανάσα και η απαντοχή μου στις σκληρές πραγματικότητες που θέλοντας και μη, βίωσα σ αυτό το επάγγελμα. Δηλητήριο σε δόσεις… καλύπτοντας το κυπριακό με απανωτές διαψεύσεις, ναυάγια συνομιλιών, όπως και τόσα άλλα ζητήματα με περισσό πόνο, οργή, απογοήτευση. Όταν αίφνης καλύπτεις σε ζωντανή μετάδοση τις δολοφονίες των Ισαάκ και Σολωμού με τις σφαίρες να σφυρίζουν δίπλα σου, ή παλεύεις να ξεφύγεις από τους Τούρκους στον Άγιο Κασσιανό… Ανεκτίμητος πλούτος εμπειριών ήταν η συνδικαλιστική δράση μου ως μέλους του Δ.Σ. της ΕΣΚ και της Διοικούσας Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων για 12 χρόνια. Ειδικά στην ΕΟΔ βρέθηκα στην καρδιά των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν διεθνώς οι δημοσιογράφοι, με προμετωπίδα την ελευθεροτυπία, την ανεξαρτησία, την αυτορρύθμιση, την προστασία των πηγών τους. Ξέφυγα από τα στενά όρια των «τοπικών αντεγκλήσεων» και βρέθηκα στην Παλαιστίνη, στην Τουρκία, στη Βόρεια Ιρλανδία, στη Ρωσία, όπου οι δημοσιογράφοι πλήρωναν με τη ζωή τους τη μετάδοση της αλήθειας, αλλά και στις προσπάθειες ανασύνταξης των δημοσιογράφων στα Βαλκάνια μετά την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και στον επαναπροσδιορισμό της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας στην ανατολική Ευρώπη. Αφιέρωσα χιλιάδες ώρες ενημερώνοντας τους ξένους δημοσιογράφους για το κυπριακό και την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ειδικά μετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Τώρα διάγω την περίοδο της αποτοξίνωσης!».
Μαρία Φράγκου: «Υπερβολική αγάπη και ζήλος»
«Δεν ξέρω αν μπορούσα να κάνω άλλο επάγγελμα από αυτό της δημοσιογράφου. Κι αν δεν ήμουν δημοσιογράφος, θα ζήλευα τους δημοσιογράφους. Υπερβολική αγάπη και ζήλος, μας κρατούν στο επάγγελμα. Οι συνθήκες καθίστανται ολοένα και πιο δυσχερείς και, δυστυχώς, η δημοσιογραφία περνά σε ανυποληψία. Αφού όποιος καθίσει μπροστά από ένα πληκτρολόγιο γίνεται, όπως νομίζει, δημοσιογράφος. Ευτύχησα να ζήσω και τα «καλά» χρόνια του επαγγέλματος μας. Τότε που κάναμε ρεπορτάζ του δρόμου, που κυνηγούσαμε την είδηση και δεν την βρίσκαμε έτοιμη στο πιάτο. Ευτύχησα να παρακολουθώ το βράδυ τα δελτία ειδήσεων ή να διαβάζω την άλλη ημέρα τους συναδέλφους μου στον πρωινό Τύπο, για να δω αν έδωσα σωστά την είδηση ή αν έγραψα ένα ξεχωριστό ρεπορτάζ. Αυτή η μαγεία χάθηκε σήμερα. Αυτός ο υγιής ανταγωνισμός δεν υπάρχει πια. Και δεν μέμφομαι κανένα συνάδελφο. Τις εποχές που άλλαξαν – αλήθεια ποιοι τις άλλαξαν – μέμφομαι και το ότι ο κόσμος αρέσκεται στο εύπεπτο. Την προσπάθεια εκείνων που θέλουν να χειραγωγούν την πένα, το πληκτρολόγιο και το μικρόφωνο μας μέμφομαι… Τα χρόνια που θήτευσα στο Δ.Σ. της ΕΣΚ δεν ήταν εύκολα. Ήταν τότε που άρχιζε το πλήγμα στο επάγγελμα και τους επαγγελματίες και η οικονομική κρίση, πότε ως άλλοθι και πότε ως αιτία, ήθελε τους λειτουργούς των ΜΜΕ να εργάζονται σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα. «Αυτή είναι η πρόταση μας. Ή την δέχεστε ή απολύω κόσμο». Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η απειλή -τότε – μεγαλοπαράγοντα ΜΜΕ, σε μια διαπραγμάτευση μας να περισώσουμε όση περισσότερη από την αξιοπρέπεια μας μπορούσαμε».
Κίκα Κασινίδου: «Όχι στην αλλοτρίωση» – «Πριν από χρόνια, όταν έκανα τα πρώτα βήματα στη δημοσιογραφική μου πορεία, είχα διαβάσει κάπου ότι ο άνθρωπος που κάνει τη δουλειά που του αρέσει, δεν θα είναι ποτέ ένας αλλοτριωμένος άνθρωπος. Με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι δεν έγινα ποτέ αυτό. Ένας αλλοτριωμένος άνθρωπος. Η δημοσιογραφία που δεν ήταν ποτέ ένα παιδικό μου όνειρο, αλλά γεννήθηκε μέσα από μια ξαφνική παρόρμηση, ήταν αυτό που μου ταίριαζε. Την ακολούθησα, της αφοσιώθηκα και πιστεύω την υπηρέτησα με σοβαρότητα, συνέπεια και υπευθυνότητα. Η ίδια ξαφνική παρόρμηση ήταν που με οδήγησε μερικά χρόνια αργότερα και στην απόφαση να διεκδικήσω μία θέση στο Δ.Σ. της Ένωσης Συντακτών Κύπρου. «Γιατί όχι», σκέφτηκα παρακινούμενη και από συναδέλφους και έθεσα υποψηφιότητα στο παρά πέντε των εκλογών. Εξελέγην, παρότι δεν το περίμενα και η θητεία μου στο Δ.Σ. της ΕΣΚ ήταν μια εμπειρία ζωής. Σήμερα και ενώ οι γυναίκες δημοσιογράφοι αποτελούν την πλειονότητα, η συμμετοχή τους στο Δ.Σ. της ΕΣΚ, περιορίζεται σε ένα μικρό ποσοστό. Αυτή είναι η πρώτη ερμηνεία. Υπάρχει και μία δεύτερη που λέει ότι στο δύσκολο και απαιτητικό επάγγελμα της δημοσιογραφίας, υπάρχουν αρκετές γυναίκες που κατάφεραν με τις ικανότητες τους και με σκληρή δουλειά να ανέβουν στις ψηλότερες θέσεις του επαγγέλματος, ανοίγοντας λεωφόρους για τις υπόλοιπες».
Ζωή Τηλεγράφου: «Δουλεύοντας πολλαπλάσια σκληρά» – «Το 2000 που μπήκα στον κόσμο των ΜΜΕ και της δημοσιογραφίας, τα πράγματα για τις γυναίκες επαγγελματίες του τομέα ήταν σαφώς πολύ δύσκολα σε ό,τι αφορά στα ζητήματα των διακρίσεων λόγω φύλου. Μία κατάσταση πραγμάτων που αντικατόπτριζε την ευρύτερη εικόνα σε όλους τους επαγγελματικούς τομείς, αλλά και στην ίδια την κοινωνία. Μισθολογικές διαφορές, δύσκολη έως και ανέφικτη ανέλιξη σε υψηλότερες θέσεις, έλλειψη εμπιστοσύνης στο χειρισμό «δύσκολων» θεμάτων, αμφισβήτηση ικανοτήτων και, πολύ συχνά, σεξιστικά σχόλια – είτε απροκάλυπτα είτε κεκαλυμμένα. Μία κατάσταση πραγμάτων την οποία, η κάθε γυναίκα δημοσιογράφος βίωσε, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, κάποια στιγμή στην επαγγελματική της πορεία. Στο σήμερα, η εικόνα είναι σαφώς καλύτερη, αλλά η πραγματικότητα πίσω από την εικόνα τολμώ να πω ότι ακόμη απέχει πολύ από το ιδεατό. Ως πρώην πια δημοσιογράφος, νιώθω πολύ περήφανη που βλέπω γυναίκες συναδέλφους σε ηγετικά/κρίσιμα πόστα και προβεβλημένες θέσεις στα κυπριακά ΜΜΕ. Γνωρίζω όμως πολύ καλά ότι έπρεπε να δουλέψουν πολλαπλάσια σκληρά για να το πετύχουν και ότι πρέπει συνεχώς να αποδεικνύουν εαυτόν. Και νιώθω επίσης οργή όταν αυτές οι ίδιες συνάδελφοι γίνονται θύματα μαζικών επιθέσεων εξευτελισμού της προσωπικότητας και της γυναικείας τους φύσης, κάθε φορά που εκφράζουν δημοσίως μία θέση «μη αρεστή» ή απλώς και μόνο επειδή είναι αυτές που είναι. Παγιωμένες αντιλήψεις βαθιά ριζωμένες στο κυπριακό μας «DNA», για την ανατροπή των οποίων έχουμε ακόμη να διανύσουμε ένα μακρύ δρόμο».
Λένια Καρατζιά: «Οι καιροί ξανάγιναν δύσκολοι»
«Μπήκα στον χώρο των εντύπων και της δημοσιογραφίας αρχές του 1988. Ξεκινώντας από την εφημερίδα «Εμπρός», ήμουν τυχερή γιατί είχα αρχισυντάκτη μου έναν από τους στυλοβάτες της δημοσιογραφίας και των δικαιωμάτων των δημοσιογράφων, επίτιμο πρόεδρο της Ένωσης Συντακτών Κύπρου, αγαπητό σε όλους Ανδρέα Καννάουρο. Εκεί συνειδητοποίησα τη σημασία της ελεύθερης έκφρασης, της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας του Τύπου και την, χωρίς φόβο και πάθος, κριτική απέναντι στην όποια εξουσία. Στη συνέχεια είχα τη μεγάλη τύχη να εργαστώ στον «Φιλελεύθερο», με αρχισυντάκτες τους αείμνηστους Χριστάκη Κατσαμπά και Τάκη Κουνναφή. Εκεί, δούλεψα για 32 ολόκληρα χρόνια και συνεργάστηκα με πολλούς συναδέλφους στην εφημερίδα και στα περιοδικά του συγκροτήματος. Στην πορεία μου, κυρίως στα 21 χρόνια ως μέλος και αξιωματούχος του Δ. Σ. της Ένωσης Συντακτών Κύπρου, ήρθα αντιμέτωπη με καταγγελίες από γυναίκες συναδέλφους για περιστατικά σεξισμού, ανισότητας και έμφυλων διακρίσεων, γεγονότα που δυστυχώς και σήμερα μπορεί να παρατηρηθούν στη χώρα μας, σε μικρότερο όμως βαθμό. Σε κάποιες περιπτώσεις και με την παρέμβαση και της Ένωσης Συντακτών, οι συνάδελφοι «δικαιώθηκαν», ενώ υπήρχαν και περιστατικά για τα οποία δεν μίλησε κανείς. Στα 32 χρόνια στον «Φιλελεύθερο», τουλάχιστον στον τομέα της ανέλιξης, δεν είναι λίγες οι γυναίκες δημοσιογράφοι που καταξιώθηκαν και ανέλαβαν υπεύθυνες θέσεις, χωρίς καμιά έμφυλη διάκριση. Τελειώνω με αναφορά στο σήμερα. Οι συνθήκες εργασίας σε όλες τις κατηγορίες των ΜΜΕ άλλαξαν άρδην, τα έντυπα φθίνουν και οι καιροί ξανάγιναν δύσκολοι για δημοσιογράφους, γυναίκες και άντρες, γι’ αυτό και πάλι από την αρχή απαιτούνται σκληροί και επίπονοι αγώνες για επιστροφή των κεκτημένων».
Έλενα Σταύρου: «Ένα συναρπαστικό ταξίδι»
«Η δημοσιογραφία για μένα ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι σε κόσμους άγνωρους, μαγικούς μα και καταπιεσμένους, άθλιους, υποχθόνιους, σκοτεινούς και θλιβερούς. Είναι μια βαθιά βουτιά σε ήρεμα μα και επικίνδυνα, άβατα και θολά νερά. Είναι μια κραταιά αγάπη, μια ανθρωπιστική αποστολή για την οποία ενσυνείδητα πρέπει να διαθέτεις τόλμη, παρρησία και ετοιμότητα να καταβάλεις τίμημα γιατί υπήρξες ασυμβίβαστη. Το λειτούργημα του δημοσιογράφου απαιτεί ευρυμάθεια, διαρκή επιμόρφωση, θάρρος, διορατικότητα, έντονη κριτική αντίληψη, επαναστατική στάση απέναντι στην αδικία, την καταπίεση και όχι σπάνια, προϋποθέτει και μια δόση αυταπάρνησης. Στη συνειδητή δημοσιογράφο – συμπεριφορά την οποία πιστεύω υπηρέτησα – λειτουργεί πολύ συχνά μια εξουθενωτική, εσωτερική πάλη, ανάμεσα στο πρέπει και δεν πρέπει. Μια διχαστική διαμάχη για το παράλογο και το λογικό. Μια αναπόφευκτη συγκρουσιακή σχέση με το κατεστημένο, τα τράστ, τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Στα οποία αν δεν υποκύψεις ή συμβιβαστείς, σε πετάνε έξω, σε αποβάλλουν ή και σε περιθωριοποιούν. Μια μεγάλη σύγκρουση στο διαφορετικό, το δικαιότερο, το καλύτερο. Που άλλοτε πετυχαίνει ή αποτυγχάνει. Θέλω να πιστεύω πως η προσωπική μου στάση ζωής απέναντι στην αποστολή του δημοσιογράφου, διακρινόταν από παθιασμένη ειλικρίνεια, σεβασμό, αλληλεγγύη, πείσμα, υπομονή, σταθμισμένη ανεκτικότητα και μηδενική ανοχή στην έμφυλη βία, την εργασιακή καταπίεση, τη σεξιστική συμπεριφορά και κακοποίηση. Ειρήσθω εν παρόδω, αξιολογώντας τις εμπειρίες μου και με ισχυρότερη την πεποίθηση ότι επιβάλλεται καθοριστικότερος ρόλος του δημοσιογράφου στα εξουσιαστικά παιχνίδια, εξέφραζα και εκφράζω πάντα την καταδικαστική, ξεκάθαρη αντίθεση μου σε βλαπτικές συνέργειες και ύπουλα παιχνίδια. Η δημοσιογραφία πρέπει να είναι ένας καθημερινός αγώνας ενάντια σε κάθε μορφή βίας και αδικίας. Δεν πρέπει να αποτελεί μια κενή συνθηματολογία, αλλά να είναι μια ασυμβίβαστη καθημερινή πράξη. Η δημοσιογραφία για μένα, την οποία άσκησα από το 1978 στον έντυπο και περιοδικό τύπο, ενώ από το 1982 στην τηλεόραση -ραδιόφωνο, είναι συνειδητή αποστολή. Ισχυρά εργαλεία του δημοσιογράφου πρέπει να είναι η ευρυμάθεια, η σωστή γνώση της ελληνικής γλώσσας, η ψυχική καλλιέργεια και ενσυναίσθηση, ο σεβασμός, η ακεραιότητα, η φιλαλήθεια, ο ρεαλισμός, η ανοχή στη διαφορετικότητα, η δεοντολογία και η επαγγελματική αποφασιστικότητα. Αν σήμερα ξεκινούσα αυτό το ταξίδι στο δημοσιογραφικό λειτούργημα, δεν θα άλλαζα πολλά…Μάλλον θα ήμουν αυστηρότερη και απαιτητικότερη με εμένα».
Πόλα Σπόντα: «Η πρώτη και οριστική επαγγελματική επιλογή»
«Ήταν οι πρώτοι μήνες μετά την τουρκική εισβολή και την προσφυγιά όταν είχα καταλήξει στην πρώτη και οριστική επαγγελματική επιλογή: Δημοσιογράφος. Με τη σκέψη και μόνο ότι θα ήταν ένας αποτελεσματικός τρόπος για να διοχετεύσω και να διαχειριστώ όλα εκείνα τα έντονα συναισθήματα κατά της αδικίας, της βίας και του πολέμου. Οι σπουδές στη Φιλοσοφική Αθηνών και σε σχολή Δημοσιογραφίας, αλλά και η ενεργός εμπλοκή σε πολιτικές παρατάξεις, αποτέλεσαν μια απίστευτη εμπειρία που ενίσχυσε τον προσανατολισμό μου. Ήταν χρόνια με έντονες πολιτικές διεργασίες στην Ελλάδα και πολλούς φοιτητικούς και κοινωνικούς αγώνες. Δουλειά στη συνέχεια ως συνεργάτιδα του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων και καθηγήτρια σε Κρατικά Ινστιτούτα στην Ελλάδα. Όχι για πολύ. Επιστροφή στην Κύπρο και συνεργασία με εφημερίδες, περιοδικά και το ραδιόφωνο και την τηλεόραση του ΡΙΚ. Στην πορεία με κέρδισαν σχεδόν αποκλειστικά τα ερτζιανά, με πολλά χρόνια παρουσίας μέχρι σήμερα, ως εργαζόμενη αορίστου χρόνου στο Τρίτο Πρόγραμμα του ΡΙΚ. Κάποια στιγμή είχε έρθει και ο διορισμός στη Μέση Εκπαίδευση, αλλά δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να αποδεχθώ τη θέση, παρά τα δύσκολα ωράρια και τη συνεχή εγρήγορση στη δουλειά μας και παρά τη δημιουργία οικογένειας με τρία παιδιά. Δεν το μετάνιωσα. Ίσως και για το λόγο ότι δεν αντιμετώπισα ποτέ σοβαρά προβλήματα στους χώρους όπου εργάστηκα. Στα πρώτα χρόνια μάλιστα ήταν πολύ καλά και τα οικονομικά και εργασιακά δεδομένα. Ύστερα ήρθε η απορρύθμιση και επιδεινώθηκαν για πολλούς οι συνθήκες εργασίας. Για το σήμερα…μια συμβουλή σε νέους συναδέλφους. Διάβασμα, διαρκής ενημέρωση, συνέπεια και υπευθυνότητα».
Τώνια Σταυρινού: Ανισότητες στα ΜΜΕ
«Είναι κλισέ αλλά πέρα για πέρα αληθινό: τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης διαδραματίζουν θεμελιώδη ρόλο στην προώθηση της ισότητας των φύλων. Αυτό δεν αφορά μόνο τη χρήση της γλώσσας, τα πρότυπα που προβάλλονται και τον τρόπο που κατανέμεται ο χρόνος στο δημόσιο λόγο ανδρών και γυναικών, αλλά και τους ρόλους στους χώρους εργασίας των δημοσιογράφων. Εκεί βλέπουμε ελάχιστες γυναίκες διευθύντριες ειδήσεων και αρχισυντάκτριες, ενώ ο καταμερισμός των θεμάτων εξακολουθεί να διέπεται από στερεοτυπικές αντιλήψεις – γυναίκες στα κοινωνικά θέματα και την υγεία, άντρες στην πολιτική και την οικονομία. Οι ανισότητες στα ΜΜΕ φαίνεται να επιδεινώνονται σήμερα από την ευρύτερη κρίση που αντιμετωπίζει η δημοσιογραφία. Το δημοσιογραφικό επάγγελμα έχει εισέλθει σε μια πολύ σκοτεινή εποχή, με την κατολίσθηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Αυτό σημαίνει πλήγμα στην αξιοπρέπεια και την αυτονομία των δημοσιογράφων, πλήγμα στην ανεξάρτητη και ελεύθερη δημοσιογραφία και υπονόμευση του ρόλου της, που είναι να ασκεί έλεγχο στην εξουσία και τους θεσμούς. Το να έχουμε ανεξάρτητους και ελεύθερους δημοσιογράφους, είναι απαραίτητο συστατικό μιας υγιούς δημοκρατίας και αποτελεί ανάχωμα στις ψευδείς ειδήσεις, τις αμφίβολες πηγές ενημέρωσης και την χειραγώγηση. Αν μας ενδιαφέρει η αξιόπιστη και ποιοτική ενημέρωση, θα πρέπει να μεριμνήσουμε για τη θωράκιση του επαγγέλματος της/του δημοσιογράφου απέναντι στα όποια ιδιοτελή συμφέροντα και την εργασιακή εξαθλίωση».
