Μαζί με την κατάρρευση του Κυπριακού Επενδυτικού Προγράμματος και την κατάρριψη του μύθου ότι στήριξε σε τεράστιο βαθμό την οικονομία, όπως εμφαίνεται από την πρόσφατη έκθεση της Ελεγκτικής Υπηρεσίας, ακολουθεί και η κατάρρευση του άλλου μύθου, που «μοσχοπούλησαν» στους Λεμεσιανούς περί μιας εντυπωσιακής ανάπτυξης για όλους. Με το πέρασμα του χρόνου φαίνεται, μάλιστα, να δικαιώνονται όσοι φώναζαν εξαρχής ότι η «ανάπτυξη» των πύργων δεν έγινε προς όφελος των πολιτών, αλλά εις βάρος τους, με σκοπό την εξαγωγή περισσότερων κερδών για το σύμπλεγμα μεταξύ developers, δικηγορικών γραφείων, κρατικών αξιωματούχων και άλλων ομάδων που επωφελήθηκαν, περιορίζοντας τα μεσαία κοινωνικά στρώματα από τα δικαιώματά τους στην πόλη.

Στην «σπεκτάκιουλαρ» Λεμεσό, λοιπόν, θα αρχίσει να λειτουργεί πρόγραμμα φιλοξενίας φοιτητών από οικογένειες, επειδή τα ενοίκια έχουν φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Iδιοκτήτες πολυκατοικιών αισχροκερδούν, βγάζοντας στον δρόμο οικογένειες, γιατί αποφάσισαν εν μια νυχτί να διπλασιάσουν το ενοίκιο από 500 σε 1.000 ευρώ. Η απόκτηση κατοικίας για ένα νεαρό ζευγάρι αποτελεί άπιαστο όνειρο. Πολλοί νέοι αναγκάζονται να μείνουν στο πατρικό τους σπίτι και μετά τα 30 τους χρόνια, επειδή το να ενοικιάσουν διαμέρισμα αποτελεί κάτι παραπάνω από απαγορευτικό. Πείτε μας, λοιπόν, τότε για ποιους είναι η ανάπτυξη στη Λεμεσό; 

Και δεν αποτελεί πρόβλημα μόνο το θέμα της στέγασης, αφού όταν η πόλη προωθείται ως το λεγόμενο «Ντουμπάι της Μεσογείου» ή ως ένα πολυτελές θέρετρο, αυτό έχει ως συνακόλουθη απόρροια το να ανεβαίνει αυτόματα το κόστος ζωής σε ανάλογα ύψη, την ώρα που οι μισθοί των ντόπιων παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα (με εξαίρεση ορισμένες κοινωνικοοικονομικές ομάδες), πράγμα που δημιουργεί τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα. Το αποτέλεσμα είναι να υποβαθμίζεται  το επίπεδο ζωής των κατοίκων, που παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με την ακρίβεια, για να μπορούν να χαίρονται τη Λεμεσό κάποιοι λίγοι λεφτάδες, ντόπιοι και ξένοι.

Όσον αφορά στις τιμές των ακινήτων στη Λεμεσό, οι παράγοντες που επηρεάζουν σίγουρα είναι πάρα πολλοί, με τον μεγαλύτερο να είναι η μειωμένη προσφορά των κατάλληλων ακινήτων. Η αγορά ενοικίων χρειάζεται «διόρθωση», ενώ για να μπορέσει να διατηρήσει ο κόσμος το ίδιο επίπεδο ζωής, αποτελεί επιτακτική ανάγκη η λήψη μέτρων και ρυθμίσεων από την Κυβέρνηση, όπως επίσης και η άνοδος των μισθών. Άλλωστε, όπως προστάζει μια βασική οικονομική αλήθεια «όσο πιο ισομερής είναι η κατανομή του ΑΕΠ, τόσο πιο ψηλό θεωρείται το βιοτικό επίπεδο μιας χώρας, γιατί μικραίνει το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών». Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να γίνει καλά αντιληπτό ότι αν δεν χαμηλώσουν οι τιμές ή αν δεν ανέβουν οι μισθοί, τα επόμενα χρόνια οι Λεμεσιανοί θα δυσκολεύονται να ζήσουν στην ίδια τους την πόλη, η οποία θα καταστεί όλο και πιο «αφιλόξενη».

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η έλλειψη πολιτικής βούλησης από τις αρμόδιες Αρχές για αλλαγή της παρούσας κατάστασης. Μπορεί σε βάθος χρόνου η αγορά να τείνει να διορθώνεται από μόνη της, μέχρι όμως να υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες είναι αναγκαίος ο κρατικός παρεμβατισμός, προκειμένου να διορθωθούν οι όποιες στρεβλώσεις. Ο εποπτικός ρόλος του κράτους είναι απαραίτητος, ειδικότερα σε περιπτώσεις, όπου η ελεύθερη αγορά δεν μπορεί να δώσει άμεσα λύσεις στα προβλήματα, τα οποία η ίδια δημιουργεί.

Οι κρατικοί αξιωματούχοι, αλλά και οι δημοτικές Αρχές της πόλης ας μην κωφεύουν μέχρι τη στιγμή των εκλογών. Χρειάζονται λύσεις άμεσα. Από τους υποψήφιους Προέδρους αναμένουμε να ακούσουμε απτές προτάσεις για επίλυση του μείζονος αυτού προβλήματος, ενώ οι Λεμεσιανοί πρέπει να αντιληφθούν ότι αν δεν αρχίσουν να θέτουν το ζήτημα επί τάπητος και να ασκούν πιέσεις, θα δουν τη ζωή τους να δυσχεραίνει αρκετά τα επόμενα χρόνια.