Σε λίγο ξεπερνάμε τους 6 εκατ. νεκρούς από κοβιντ σε όλο τον κόσμο, από την αρχή της πανδημίας, τέλη 2019 στην Κίνα, αρχές 2020 στην Ευρώπη, και εξαπλώθηκε ραγδαία.
Ο κορωνοιός είναι ακόμα εδώ, αλλά ο Πούτιν μας έκανε να τον ξεχάσουμε. Έχει μέρες να δω τα στατιστικά. Έχουν σωπάσει και τα δελτία. Κοιτάω τον πίνακα που δημοσιεύει κάθε μέρα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας: Η Ρωσία είναι 6η στα κρούσματα, 16,2 εκατ., 3η στους θανάτους – 345.000 ανθρώπους έχει χάσει. Η Αμερική έχει τα πιο πολλά θύματα, αλλά είχα λόγο να στραφώ προς τα … πάνω.
Σκέφτομαι: Τι άνθρωποι είναι αυτοί που αποφασίζουν, στην χειρότερη υγειονομική κρίση που γνωρίζει η ανθρωπότητα εδώ και, δεν ξέρω καν πόσα χρόνια, να πάνε σε πόλεμο με άλλη χώρα. Για μένα, είναι σαν να βομβαρδίζεις νοσοκομείο.
Όμως, δεν είναι έτσι, σχεδόν όλος ο πληθυσμός του πλανήτη μας; Κλινήρης; Σε νοσοκομείο; Το λέω στην υπερβολή του, αλλά δεν είναι και τόση. Επαναλαμβάνω: 435 εκατ. άνθρωποι κόλλησαν τον ιό. Αρρώστησαν.
Δεν έχουμε συνέρθει ακόμα. Η ζωή μας δεν πρόλαβε να μπει σε μια πιο φυσιολογική ροή. Ούτε να αγκαλιαστούμε δεν μπορέσαμε ακόμα. Το περιμένουμε πώς και πώς αυτό το άφοβο άγγιγμα. Όλοι, και παντού. Να ξαναπάρουμε, λέει, τη ζωή στα χέρια μας!
Κι όμως, έρχεται ξαφνικά, out of the blue, ένας τρομακτικός τύπος, καρφώνει το παγωμένο του πρόσωπο στην οθόνη, τρομάζει τους ήδη τρομαγμένους ανθρώπους, απειλεί, κουνάει δάχτυλο κι αμέσως μετά, με το ίδιο δάχτυλο, πατάει και σκανδάλη!
Και εμείς, παίρνουμε θέση: Άλλος υπέρ, άλλος κατά. Όλοι με εμφυτεύματα φόβου αλλά και φρικτές βεβαιότητες. Ό,τι, για κάθε τι υπάρχει εξήγηση. Και ό,τι, αυτήν την εξήγηση την κατέχω αποκλειστικά εγώ. Έτσι δουλεύει το πράγμα. Έτσι ανακυκλώνεται. Και γίνεται από σύγχυση μέχρι και βία.
Μαζί με τους κόβιντ, τα νοσοκομεία άρχισαν να στοιβάζουν τραυματίες και νεκρούς, Ιατρικά ανακοινωθέντα για την πανδημία, μπλέχτηκαν με τα πολεμικά ανακοινωθέντα για την Ουκρανία. Βγήκαν σε άγνωστους δρόμους, τα καραβάνια των προσφύγων – κάποιοι με μάσκες, κάποιοι με κουκούλες και ακουστικά, δεν ξέρω κιόλας αν σε προστατεύουν κι από τα χημικά. Των όπλων και των βομβών.
Η βαρβαρότητα έχει ξεπεράσει όποιο όριο απόμεινε να φανταζόμαστε ως ύστατο. Ως «μη παρέκει».Τι άλλο μπορεί να υπάρχει πέρα από αυτό το ενδεδυμένο με αδιανόητα πολιτικά και ιστορικά επιχειρήματα γκαγκστεριλίκι;
Και γιατί, τάχα, επάνω σε αυτό, να προσπαθούμε τώρα, άλλος λίγο-άλλος πολύ, να γαντζωθούμε από σαθρές, άχρηστες πια ιδεολογίες; Απλώς για να ξεχωρίσουμε; Απλώς για να κατοχυρώσουμε τον χώρο μας; Ποιον χώρο μας;
Πολιτικό; Ιδεολογικό; Ιδεοληπτικό; Θρησκευτικό; Πατριωτικό; Οπαδικό; Επιχειρηματικό; Και – γιατί όχι; – ιστορικό.
Αν «κάτι» υπαινίσσεται αυτό το υπέρθερμο «επεισόδιο» του Πούτιν στην Ουκρανία, και συνακόλουθα ό,τι αυτό έχει προκαλέσει (πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά), είναι πως υπάρχουν διάσπαρτες σε πολλές ακόμα χώρες, ανοικτές εστίες διαφθοράς και διαπλοκής – τέτοιες, που αδίστακτα μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και σε πόλεμο προκειμένου να διατηρηθούν «κεκτημένα».
Το πραγματικά αποτελεσματικό εμβόλια εναντίον αυτού του σηπτικού ιού είναι μόνο η ανοικτή δημοκρατία. Χωρίς φόβο και πάθος. Ανεβάζεις το επίπεδο του λαού, για να μπορείς να συνεννοείσαι μαζί του – όχι κάτω από λάμπες νυκτός, μέσα στο σκότος κομματικών γραφείων. Λες αλήθειες, και δεν διαστρεβλώνεις τις υπάρχουσες. Εμπιστεύεσαι. Ακούς. Ελέγχεις και ελέγχεσαι. Αποφασίζεις αφού έχεις περάσει από αυτά τα στάδια. Και έτσι, μόνο, και πολύ απλά, δεν χρειάζονται διαγγέλματα!…
