Μεγάλη έγνοια είχαμε για τα εσωκομματικά του ΔΗΣΥ, όπως προ ημερών είχαμε και γι΄ αυτά της ΕΔΕΚ. Καρτερούσαμε τον άσπρο καπνό από το «Lemon Park» ή την επιστολή του υπουργού Εξωτερικών στον πρόεδρο του κόμματος, για να κάνουμε τους υπολογισμούς μας. Μπήκαμε -άθελα ή μη- στη διαδικασία του εσωκομματικού κουτσομπολιού.
Εδώ που τα λέμε, όμως, γιατί να σκεφτόμαστε ως αυτόνομοι πολίτες αν ο Χριστοδουλίδης δεν πρέπει να κάνει κινήσεις μόνος του και πρέπει να ρωτήσει πρώτα τον Αβέρωφ, τον Γεωργιάδη, την Αννίτα, τον Πετρίδη και τον Καρούσο; Από πότε τα κόμματα αποτελούν ηθικές διαδρομές για τη φιλοδοξία (ή τη ματαιοδοξία) των πολιτικών του τόπου; Κι από πότε η δημοκρατία πρέπει να κόβεται και να ράβεται στα μέτρα των κομματαρχών;
Τέλος πάντων, δεν πρέπει να είναι προς συζήτηση αν ο τάδε ή ο δείνα οφείλουν να ρωτούν τα κομματικά γρανάζια για τις προεδρικές εκλογές. Όπως απεδείχθη, μάλιστα, η πλειονότητα των πολιτών -όχι η πλειονότητα των ψηφοφόρων- δεν νομιμοποιεί τις επιλογές των κομμάτων και των ηγετίσκων τους εδώ και χρόνια. Μα, ατού οι Γαβρίληδες όλων των πλευρών. Γιγαντώνουν το έλλειμμα δημοκρατίας είτε με νουθεσίες από καθέδρας είτε με βαρύγδουπες επιστολές και στην εσχάτη θα προσπαθούν να πείσουν τους αναποφάσιστους. Φευ.
ΑΛ.ΜΙΧ.
