Όπως έχει το σημερινό σύστημα της σχεδόν ανύπαρκτης δικαιοσύνης (λόγω καθυστερήσεων), τυγχάνει όλων των ειδών εκμετάλλευσης από διάφορους, περιλαμβανομένων και δικηγόρων και άλλων, που επιδιώκουν το μερίδιό τους (ανεξαρτήτως ορθότητας της πλευράς τους) έναντι του κράτους και ιδιωτών/εταιρειών (και αντίστροφα).

Αν επισημάνουμε το θέμα κάποιων μονογονιών, με ζευγάρια που δεν παντρεύονται διότι έτσι θα τυγχάνουν επιδότησης από το κράτος, το Ε.Ε.Ε., των αιτήσεων από άτομα που μεταβιβάζουν την περιουσία τους στα παιδιά τους για να δικαιούνται αυτήν την επιχορήγηση, των αυτοαποκαλούμενων αναπήρων (που ξαφνικά δεν είναι), των παράτυπων και άλλων μεταναστών, που δηλώνουν άνεργοι και επιδοτούνται (παρόλο που εργάζονται παράνομα με κάποιο εισόδημα), των απαιτήσεων διαφόρων επιχειρήσεων και υπαλλήλων ότι λόγω π.χ. της κατάστασης του τουρισμού, δεν έχουν εισοδήματα, ενώ έχουν τις δικές τους δραστηριότητες, καθώς και το θέμα των ενοικιαστών που δεν πληρώνουν έστω και μειωμένο ενοίκιο, καταλαβαίνουμε πως είναι σοβαρότατα θέματα.

Παρόλο ότι υπάρχει εκ του νόμου ευχέρεια για έξωση-εξπρές, τα δικαστήρια δεν αποφασίζουν γρήγορα για τέτοια θέματα, έστω και εάν επιχειρήσεις που δεν πληρώνουν ενοίκια τυγχάνουν επιχορήγησης από το κράτος (και για τους υπαλλήλους τους). Για παράδειγμα, η περίπτωση ενοικιαστή στον Πρωταρά, ο οποίος έχει 3 εστιατόρια, τα οποία λειτουργεί, και επέλεξε το ένα για να επικαλείται την Covid και αναμένουμε από το δικαστήριο την έκδοση διατάγματος έξωσης (παράλληλα, άλλα εστιατόρια της περιοχής έχουν 2-3 κρατήσεις ανά ημέρα).

Ερχόμαστε τώρα στο θέμα το οποίο ταλαιπωρεί την προσπάθεια για κατασκευή μαρίνας Πάφου, όπου, με τις αλλεπάλληλες ενστάσεις μεταξύ των προτιθέμενων προσφοροδοτών, τελικά δεν προχώρησε το έργο. Σημαντικό θέμα είναι και η παραλίγο κατάργηση/εγκατάλειψη του συνδετικού δρόμου Πάφου-Πόλης.

Έχουμε, επίσης, την εκμετάλλευση εκ μέρους υπαλλήλων των προνοιών της νομοθεσίας για αδικαιολόγητη απόλυση. Σε δική μας υπόθεση σχετικά με αυτό το θέμα, υπάλληλος, ενθαρρυμένος από τον δικηγόρο του (που θα έπαιρνε ποσοστά από τυχόν αποζημίωση), ζήτησε αποζημίωση για τερματισμό εργοδότησης (χωρίς επιτυχία) και αφού έχασε στο δικαστήριο, μας έμεινε το κόστος των €12.000 για τους δικούς μας δικηγόρους. Μετά την απόφαση του δικαστηρίου, κινήσαμε αγωγή εναντίον του υπαλλήλου για κάλυψη των δικών μας εξόδων. Ο δικαστής μάς είπε «τι περιμένετε, να πάρετε από τον μη έχοντα;». Έτσι, αποσύραμε την αγωγή, με πρόσθετο κόστος δικηγορικών ύψους €4.000, πλέον των αρχικών μας εξόδων.

Αναφερθήκαμε και σε προηγούμενο μας άρθρο για την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στο θέμα των δημόσιων προσφορών. «Όποιος θέλει» φέρει ένσταση και απευθύνεται στην Αναθεωρητική Αρχή Προσφορών. Έτσι, το έργο σταματά και εάν επιτύχει αυτός που καταθέτει προσφυγή, έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει αποζημίωση, ενώ, εάν αποτύχει, κανένα κόστος σε αυτόν, μόνο στο κράτος. Είναι αυτό ορθό; 

Εισηγηθήκαμε στο παρελθόν (και το κάνουμε και τώρα) όπως αυτός που φέρει ένσταση για την κατακύρωση ενός διαγωνισμού, να καταβάλλει το 10% ως τραπεζική εγγύηση, εν είδει αποζημίωσης στο κράτος, σε περίπτωση που η προσφυγή απορριφθεί. Είναι λανθασμένη αυτή η εισήγηση; Αν δεν υιοθετηθεί, όμως, τι έχει να χάσει αυτός που θέλει να ακυρώσει μια απόφαση της αναθέτουσας αρχής για κρατικό έργο;

Φθάνουμε τώρα και στη δωρεά των €9 εκ. από το ίδρυμα Δαυίδ για την ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Κύπρου. Ένας προσφοροδότης υπέβαλε ένσταση για την κατασκευή της σχολής από άλλον προσφοροδότη και η προκληθείσα καθυστέρηση ίσως οδηγήσει το ίδρυμα να αποσύρει την προσφορά του. Κάτι ανάλογο έγινε και με την υπόθεση δωρεάς της κυρίας Έλλης Ιωάννου για τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου, που λόγω ενστάσεων, η δωρεά αυτή έγινε τελικά σε αγγλικό πανεπιστήμιο). Θυμίζουμε και τη δωρεά από το ίδρυμα Χ” Ιωάννου για ναυτιλιακή σχολή στον Πεδουλά, η οποία απορρίφθηκε από το Πανεπιστήμιο Κύπρου. Στην περίπτωση αυτή, αντί να ενθαρρύνουμε το ίδρυμα, απλώς χάσαμε τη δωρεά.

Όσον αφορά τις δημοτικές αρχές, η ύπαρξη διαφθοράς και «αόρατων χέριων» είναι εξόφθαλμη (θυμίζουμε καταγγελία μας για το κιόσκι που έγινε εστιατόριο χωρίς άδεια, παρόλες τις δικές μας παραστάσεις και τη δικαίωσή μας από κάποιους επιτρόπους/αρμοδίους). Δυστυχώς, είναι οι δήμοι που μπορούν και οφείλουν να επιβάλουν κυρώσεις και τελικά υπάρχει και σε αυτούς τους τομείς εκμετάλλευση και παράκαμψη του νόμου/συστήματος.

Έχουμε και την πρόταση από την Επίτροπο Περιβάλλοντος, η οποία επιμένει ότι όχι μόνο οι περιοχές Νατούρα πρέπει να προστατεύονται, αλλά και οι παραπλήσιες περιοχές. Δηλαδή με το 40% του τόπου να είναι κατεχόμενα, το 20% Νατούρα και έστω 10% τα παραπλήσια τεμάχια, τι απομένει για την ανάπτυξη;

Υπάρχει λοιπόν μια εκμετάλλευση του συστήματος, ενώ η ύπαρξη διαφόρων επιτρόπων- αρχών, που σκοπό έχει την καλύτερη λειτουργία του κράτους, προκύπτει βάσει των εμπειριών μας πως οι πλείστοι είναι κατώτεροι των αρίστων.