Ενδεχομένως η δεξιά στην Κύπρο να πιστεύει πως πηγαίνοντας δεξιότερα θα καταφέρει να απορροφήσει το ΕΛΑΜ, όπως έγινε και στην Ελλάδα με τη διάλυση της Χρυσής Αυγής όπου οι άστεγοι πλέον ψηφοφόροι του ακροδεξιού κόμματος βρήκαν στέγη, ή απλά πολλοί επανέκαμψαν στις τάξεις της Νέας Δημοκρατίας. Αν αυτός είναι ο στόχος, ίσως αποδειχτεί ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Όχι για το κόμμα (αυτό δεν μας αφορά) αλλά για την κοινωνία. Στην Ελλάδα έγιναν ακραία πράγματα και το ίδιο το σύστημα, πληρώνοντας ήδη ακριβό τίμημα, απέβαλε την Χρυσή Αυγή και οδήγησε στη διάλυση της. Δεν ήταν η νομιμοποίηση της που οδήγησε στη διάλυση της, αλλά η απονομιμοποίηση της τόσο από το δικαστήριο όσο και από τη συλλογική συνείδηση. Η δικιά μας όμως ακροδεξιά κάνει προσεκτικά, μέχρι σήμερα, βήματα. Στην Ελλάδα κανένας πρόεδρος ή πρωθυπουργός δεν κάθισε με τον Μιχαλολιάκο σαν ίσος προς ίσο για να συζητήσουν ενδεχόμενη συνεργασία. Ούτε στη Βουλή συστάθηκε ειδική επιτροπή μόνο και μόνο για να δοθεί η προεδρία της στην Χρυσή Αυγή. Ούτε έγιναν αποδεκτοί οι ψήφοι της για να επιτευχθεί η εκλογή προέδρου της Βουλής. Αντίθετα, απομονώθηκε και σταδιακά αποδομήθηκε, τόσο εξ υπαιτιότητας των δικών της πράξεων όσο και λόγω της στάσης των θεσμικών οργάνων.
Στην Κύπρο, όπου οι κλάδοι ελαίας περισσεύουν παρακολουθούμε την ακροδεξιά όχι μόνο να έχει αναδειχθεί σε ένα ισότιμο πολιτικό εταίρο, αλλά να εμβολιάζει κιόλας τη δεξιά κάνοντας την να μετακινείται όλο και πιο δεξιά μπας και τα δύο καταφέρουν να γίνουν ένα.
Κι έτσι φτάσαμε στον τελευταίο ανασχηματισμό. Ο οποίος ξεκίνησε για να επιφέρει μια κυβέρνηση ευρείας αποδοχής. Οικουμενική όπως χαρακτηρίστηκε από τα ΜΜΕ. Αντ’ αυτού βλέπουμε μια μετατόπιση όλο και πιο δεξιά. Υπήρξε, φυσικά, η άρνηση των κομμάτων να συνεργαστούν, αλλά αυτό, υπό τις συνθήκες, ήταν αναμενόμενο. Κανείς από άλλο πολιτικό χώρο δεν θα ήθελε να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση με τόσα βαρίδια, ούτε καν με το πρόσχημα για να σώσει ότι μπορεί να διασωθεί (όπως ενδεχομένως επιθυμούσε να κάνει ο Αδάμου, ο οποίος εν τέλει δεν ενέδωσε αφαιρώντας κάθε ίχνος ευρείας αποδοχής). Υπάρχουν, ωστόσο, στον ίδιο το ΔΗΣΥ άτομα με πιο προοδευτικές και λιγότερο προκλητικές θέσεις που θα μπορούσαν να δώσουν μια επίφαση «οικουμενικότητας». Προφανώς, δεν ενδιέφερε κανένα η επίφαση αυτή. Οι στόχοι είναι άλλοι. Ο ανασχηματισμός δεν έγινε για να καταλαγιάσει το τεταμένο κλίμα, ούτε για να εμβολιαστεί το κυβερνητικό σχήμα με άλλο χρώμα. Στο βάθος είναι οι προεδρικές κι ο στόχος είναι να μαζευτούν οι δεξιοί ψήφοι απ’ άκρη σ’ άκρη.
