Ασφαλώς, είναι κοινό μυστικό ότι η παράταξη της κυπριακής Δεξιάς, αμέσως ύστερα από την ανακήρυξη της Κύπρου σε ανεξάρτητο κράτος, το 1960, πρωταγωνίστησε, για χρόνια πολλά, σε όλους τους τομείς της κυπριακής κοινωνίας και, ειδικότερα, στην πολιτική ζωή του τόπου. Και αυτό οφείλεται, κατά κύριο λόγο, στον ρόλο που διαδραμάτισαν οι οπαδοί της καθ’ όλη τη διάρκεια του Απελευθερωτικού Αγώνα τού 1955 – 1959. Ασφαλώς, η προσφορά οποιασδήποτε υπηρεσίας προς την πατρίδα δεν συνεπάγεται ανταμοιβές και ανταλλάγματα. Δυστυχώς, όμως, αυτήν την αρνητική εξέλιξη είχαμε, εδώ στην Κύπρο, με το τέλος του Αγώνα. Απ’ εδώ και μπρος, το ρουσφέτι έγινε, δυστυχώς, αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας.
Εκτός τούτου, αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι θέσεις και απόψεις της Δεξιάς όσον αφορά στο εθνικό μας θέμα και, ιδιαίτερα, στην επίλυσή του, δεν παρέμεναν σταθερές, αλλά εναλλάσσονταν και, δυστυχώς, ακολουθούσαν καθοδική πορεία, που οδηγούσε από το κακό στο χειρότερο. Τη μια υποχώρησή της διαδεχόταν μια άλλη, πιο γενναιόδωρη από την προηγούμενη, μέχρι που το ακατόρθωτο έγινε τελικώς δυνατό. Η καταπληκτική πλειονότητα τού 82% των Ελληνοκυπρίων πάει να εξισωθεί, ποιος να το πίστευε, με τη μειονότητα τού 18% των Τουρκοκυπρίων. Σε αυτό, δυστυχώς, το σημείο μας οδήγησαν οι δοκησίσοφοι πολιτικοί μας και, προπαντός, οι ηγέτες της Δεξιάς, η οποία, παλαιότερα, άκουε στο όνομα Ενιαίο Κόμμα και, αργότερα, μετονομάστηκε σε Δημοκρατικό Συναγερμό. Όλοι αυτοί, συνεπικουρούμενοι ταυτόχρονα και από τους συντρόφους του ΑΚΕΛ, ενεργούσαν στο πλαίσιο της ακολουθούμενης πολιτικής του κατευνασμού. Ασφαλώς, αυτό που πάει να γίνει και, μάλιστα, με γεωμετρική ακρίβεια, δεν είναι ένας έντιμος συμβιβασμός αλλά σκέτη παράδοση, που θα φέρει, μάλιστα, τη δική μας υπογραφή!
Είναι σε όλους γνωστό ότι οι Έλληνες της Κύπρου, σχεδόν στην ολότητά τους, από την εποχή της ίδρυσης του νέου ελληνικού κράτους, γύρω στο 1828, μέχρι και την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού από το νησί μας, το 1959, ζούσαν με το όραμα της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Χωρίς άλλο, ο πόθος αυτός αποτελούσε ένα από τα τελευταία στάδια της πορείας εθνογένεσης των Ελλήνων.
Ο πόθος της ενώσεως καθοδηγούσε και τα βήματα των αγωνιστών της ΕΟΚΑ, όπως και όλων των Ελλήνων της Κύπρου, καθ’ όλη τη διάρκεια της ένοπλης εξέγερσης του λαού μας ενάντια στην αγγλική κατοχή. Αυτός ο στόχος παρέμενε αμετάβλητος μέχρι και το 1967 και οι αντιτιθέμενοι σ’ αυτόν αντιμετωπίζονταν από τη Δεξιά ως προδότες και ως ανθέλληνες.
Με την επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα, το 1967 και τα γεγονότα της Κοφίνου, που συνέπειά τους ήταν η αποχώρηση της ελλαδικής μεραρχίας από το νησί, αρχίζει η αντικατάσταση του στόχου της ενώσεως με αυτόν της δημιουργίας ανεξάρτητου κυπριακού κράτους. Και το χειρότερο! Ευθύς ύστερα από την τουρκική εισβολή, το 1974, και την κατάκτηση μεγάλου μέρους της πατρίδας μας, οι δύο μεγάλες παρατάξεις του τόπου μας, ήτοι η Δεξιά και η Αριστερά, ζούσαν με την ψευδαίσθηση ότι το θηρίο, ποιο άλλο από την Τουρκία, θα συγκατένευε τελικώς στην εξεύρεση μιας βιώσιμης και λειτουργικής λύσης του εθνικού μας θέματος.
Έτσι, ο τότε ηγέτης της Δεξιάς, Γλαύκος Κληρίδης, πίστεψε ότι η αποδοχή της ομοσπονδιακής λύσης θα οδηγούσε στην επίλυση του Κυπριακού και ήταν ο πρώτος που προέβη σε μια τέτοια εισήγηση. Οποία, όμως, πλάνη! Όχι μόνο δεν οδήγησε σε λύση, αλλά οι Τούρκοι, με δική τους απαίτηση, πέτυχαν να γίνει συμφωνία για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Οι ηγέτες της Δεξιάς δεν άργησαν να ενστερνιστούν αυτήν τη θέση και να την καταστήσουν παντιέρα τους. Δυστυχώς, δεν έμειναν μέχρις εδώ, αλλά προχώρησαν πολλά βήματα πιο κάτω. Έφτασαν στο σημείο να αποδεχθούν τη ρατσιστική εκλογική διαδικασία της εκ περιτροπής προεδρίας και, ακόμη, την απαίτηση για μία τουρκική θετική ψήφο για όλες τις αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου της κεντρικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Και το χειρότερο! Και αυτή, ακόμη, η επέτειος του ενωτικού δημοψηφίσματος του 1950 αντιμετωπίστηκε με βάση τις επιθυμίες της τουρκικής πλευράς. Δηλαδή, γίναμε ρεζίλι των σκυλιών.
Με όλα τα πιο πάνω, φτάνεις στο σημείο να διερωτάσαι πώς γίνεται οι άνθρωποι της Δεξιάς, που ήταν έτοιμοι να δώσουν και αυτήν, ακόμη, τη ζωή τους για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, να συμφωνούν, σήμερα, σε λύση, η οποία δεν θα διαφέρει και τόσο από την ένωση με την Τουρκία ή, πιο σωστά, τη μετατροπή της Κύπρου σε τουρκικό προτεκτοράτο! Οι συνετοί και οι νέοι ρεαλισμοί των ηγετών της Δεξιάς αυτό το αποτέλεσμα είχαν!
* Φιλόλογος
