Όποια άποψη κι αν έχει κάποιος για την τηλεκπαίδευση, είτε πρόκειται για απλό πολίτη, είτε για εκπαιδευτικό, είτε για το ίδιο το υπουργείο Παιδείας, η αλήθεια είναι πως ναι, είναι απαραίτητη και χρήσιμη (φάνηκε σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες) αν και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί και να αντικαταστήσει τη φοίτηση με φυσική παρουσία και την αλληλεπίδραση μαθητή – εκπαιδευτικού. Όμως, η εμπειρία – μικρή ή μεγάλη δεν έχει και τόση σημασία – αυτούς τους μήνες από την τηλεκπαίδευση πέραν από τα προβλήματα που αναδείχθηκαν εξαιτίας διαφόρων παραγόντων (μη κατάλληλη προετοιμασία, μη επαρκής και σύγχρονος εξοπλισμός κ.α.), κατέδειξε και αρκετές ανισότητες που δυστυχώς θα μας δείξουν τα δόντια τους και το επόμενο χρονικό διάστημα κι ενδεχομένως και τις επόμενες σχολικές χρονιές, ανεξαρτήτως του αν θα απαλλαγούμε από τον κορωνοϊό.

Στην αρχή της πανδημίας, οι ανισότητες αυτές έπληξαν πρωτίστως σχολεία και εκπαιδευτικούς, σημαντικούς πυλώνες οι οποίοι από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο έπρεπε και όφειλαν να ριχθούν στη μάχη και να κερδίσουν το στοίχημα που έριξε μπροστά τους το υπουργείο Παιδείας και το οποίο είχε τον τίτλο «εξ αποστάσεως εκπαίδευση». Ανισότητες μεταξύ σχολείων γιατί άλλα ήταν πιο επαρκώς εξοπλισμένα και άλλα όχι και ανισότητες μεταξύ εκπαιδευτικών διότι όπως είναι λογικό κάποιοι ήταν πολύ πιο εξοικειωμένοι με τις νέες τεχνολογίες και τη χρήση των έξυπνων συσκευών και προγραμμάτων σε σύγκριση με άλλους συναδέλφους τους. 

Στο επίκεντρο όμως αυτών των ανισοτήτων βρέθηκαν και συνεχίζουν να βρίσκονται οι μαθητές. Πάλι για τους ίδιους αλλά και για περισσότερους λόγους. Υπήρξαν και συνεχίζουν να υπάρχουν παιδιά χωρίς (τον κατάλληλο) εξοπλισμό, παιδιά που ήδη κουβαλούν μεγάλα μαθησιακά κενά τα οποία θα μεγεθυνθούν και ενδεχομένως να διαφανούν στην ολότητά τους στο μέλλον, παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες ή άλλα προβλήματα που ενδεχομένως έχουν αποκλειστεί από τη διαδικτυακή εκπαιδευτική διαδικασία, παιδιά που έχουν να αντιμετωπίσουν ένα σωρό άλλα προβλήματα (οικογενειακά, οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά). Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό προστίθενται και οι υπόλοιποι περιορισμοί που έχουν σχέση με την κοινωνικοποίηση των παιδιών. Οπόταν, ένας μεγάλος αριθμός παιδιών διαφόρων ηλικιών έχουν βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση όλους αυτούς τους μήνες. Και είναι τα ίδια παιδιά που θα κληθούν μέχρι το τέλος της τρέχουσας σχολικής χρονιάς να προσπαθήσουν και να τρέξουν γρήγορα για να προλάβουν, είναι τα ίδια παιδιά που θα αλλάξουν τον ερχόμενο Σεπτέμβριο τάξη και θα έχουν μπροστά τους ένα ακόμη βουνό για να ανέβουν, είναι τα παιδιά που ολοκληρώνουν τη φοίτηση τους στο σχολείο και ήδη αγωνιούν για την επίδοση τους στις Παγκύπριες Εξετάσεις…

Για όλα τα πιο πάνω οφείλουν οι αρμόδιοι στο υπουργείο Παιδείας να βρουν τις λύσεις που θα στηρίξουν και θα ενισχύσουν ταυτόχρονα τους μαθητές για να μην έχουμε παιδιά δύο, τριών ή και περισσότερων ταχυτήτων. 

[email protected]