Η τάση πολλών να ωραιοποιούν την Κύπρο ως το ωραίο νησί της Αφροδίτης που υπονοεί κατάσταση χωρείς πόνο και τη θλίψη, έχει δυστυχώς διαψευσθεί επανειλημμένα από την έναρξη της κρατικοποίησης της Κύπρου. Ξεκίνησε από τον αγώνα νέων ανθρώπων, ιδεαλιστών μεν αλλά χωρίς σωστή καθοδήγηση, να θυσιάσουν τη ζωή τους με στόχο το ιδανικό της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, αναπόφευκτο προϊόν της ελευθερίας. Και αντ’ αυτού, ήρθε η πρώτη σκιά του νέου Κράτους με τη Συνθήκη της Ζυρίχης η οποία δημιούργησε σε πολλούς την ψευδαίσθηση ότι αποκτήσαμε ελευθερία. Δεν θα ξεχάσω τότε την απογοήτευση που ένιωσα όταν άκουσα τον αρχηγό του νέου κράτους απευθυνόμενος προς τον λαό να λέει «νενικήκαμε». Από τότε ξεκίνησε μια άλλη θλιβερή περιπέτεια, πώς να απαλλαγούμε από τη Συνθήκη αυτή η οποία διαμοίραζε την Κύπρο μεταξύ της πλειοψηφίας των Ελλήνων και της μειοψηφίας των Τουρκοκυπρίων. Για όσους έβλεπαν καθαρά τα πράγματα, αντιλαμβάνονταν την επερχόμενη εξέλιξη την οποία ζούμε περίπου τώρα.
Η συμφωνία στόχευε την επικράτηση της Τουρκίας στο νησί μας με την πρώτη ευκαιρία. Συνέπεια της συμφωνίας ήταν οι διακοινοτικές ταραχές με θύματα σε αμφότερες τις κοινότητες. Οι Έλληνες αισθάνονταν ότι εξαπατήθηκαν και οι Τούρκοι αισθάνονταν ότι απομακρυνόταν το όραμα της διχοτόμησης. Ακολούθησε η αποχώρηση των Τούρκων από την Κυβέρνηση και μία περίοδος ανωμαλίας, που οδήγησε σε βομβαρδισμούς της Τηλλυρίας και σε μια συνεχή πολιτική αντιπαλότητα μεταξύ των κοινοτήτων της Κύπρου. Και οι μεν και οι δε, διατήρησαν την αφοσίωσή τους στα αρχικά τους οράματα. Υπήρξαν και στρατιωτικές ενέργειες και αντιπαραθέσεις (π.χ. η περίπτωση της Κοφίνου). Υπενθυμίζουμε βεβαίως και τα συμφέροντα των ξένων από την Τουρκία και τους συμμάχους της και από την άλλη την απουσία συμμάχων και ενδιαφέροντος από τις χώρες που συμπαθούσαν την περίπτωση των Ελλήνων.
Φτάσαμε στο πραξικόπημα του 1974 που άνοιξε διάπλατα τις πόρτες για την εισβολή και την κατοχή από μέρους της Τουρκίας, η οποία συνεχίζεται. Έκτοτε, συνεχίστηκε και η ένταση και το άγχος των Ελλήνων λόγω της κατοχής και των εχθρικών ενεργειών της Τουρκίας. Σήμερα η Κύπρος είναι περικυκλωμένη από τουρκικά στρατιωτικά πλοία κάτω από την απειλή περαιτέρω τουρκικών επεμβάσεων. Τώρα, θέλουν και την Αμμόχωστο, μια πόλη που έπεσε στα χέρια των Τούρκων σαν αναπάντεχο δώρο. Η πολιτική ζωή στο εσωτερικό του νησιού δεν είναι η καλύτερη. Στην πραγματικότητα η Κύπρος, από την εποχή της κρατικοποίησής της μέχρι σήμερα, δεν ήταν ελεύθερη. Όσοι πιστεύουν το αντίθετο, θα πρέπει να ζουν σε έναν κόσμο δικό τους.
Είχαμε και άλλες τραγικές καταστάσεις που δεν βοηθούσαν καθόλου στην ενίσχυση του ηθικού του κυπριακού λαού. Περιπτώσεις όπως η έκρηξη στο Μαρί λόγω ανευθυνότητας της κυβέρνησης με αθώα θύματα και, η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, η ανάπτυξη της διαφθοράς και της εγκληματικότητας, η πτώση των αξιών και των αρχών, η δυσλειτουργία των θεσμών κ.α. Είναι δυνατόν μέσα σε αυτό το σύμπλεγμα των τραγικών γεγονότων και κάτω από τη συνεχιζόμενη απειλή της Τουρκίας να μιλά ένας για ένα νησί όμορφο και ελκυστικό; Είναι δυνατόν να μιλούμε για το ότι στη χώρα μας υπάρχει εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Και δεν φτάνουν τα κακά που πάθαμε, έχουμε και τη φύση να μας ταλαιπωρεί, όπως και σε πολλές άλλες χώρες με τον κορωνοϊό ο οποίος παραμένει αήττητος και προσθέτει στα προβλήματά μας.
Υπό τις περιστάσεις, είναι δυνατόν να αισθάνεται ένας Κύπριος ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον με πλήρη απόλαυση των δικαιωμάτων που δικαιούται κάθε λαός που υποτίθεται είναι κατοχυρωμένος από διεθνείς οργανισμούς; Και όμως, έχει πολλούς οι οποίοι δεν έχουν συνείδηση στο τι συμβαίνει στην άτυχη χώρα μας και έχουν στόχους ασυμβίβαστους με την κατάσταση. Άνθρωποι που επιδιώκουν ακόμη πλούτο, πολυτέλεια, επίδειξη και εξουσία. Υπάρχει έλλειψη ενδιαφέροντος για τους φτωχούς που δυστυχώς υπάρχουν πολλοί. Αντί τούτου, υπάρχει ένας ανελέητος πόλεμος ανταγωνιστικότητας, ποιος θα πάρει την α ή β θέση στην Πολιτεία ή άλλα πλεονεκτήματα ή προνόμια σε ένα κράτος που κατέρρευσε σε μεγάλο βαθμό από πληγές που συνεχίζουν να αιμορραγούν. Έχουν χαθεί πολλές αξίες του λαού μας όπως το φιλότιμο και η αγάπη στον τόπο μας. Αυτά όλα έχουν αντικατασταθεί με φτηνά και αρρωστημένα αισθήματα όπως είναι η ζήλια, η ανηθικότητα και η έλλειψη αισθήματος λογοδοσίας για ό,τι λανθασμένα πράττει ένας. Το αποτέλεσμα είναι πράγματι για όσους έχουν στοιχειώδη ευαισθησία, να αισθάνονται μελαγχολία και οπωσδήποτε ανασφάλεια. Παραμένει κάποια ελπίδα να συνέλθουμε και να καταβάλουμε προσπάθεια επιβίωσης του τόπου με βάση αρχές και θυσίες.
