Στο ίδιο έργο θεατές, μόνο που δεν είναι έργο. Είναι η πραγματικότητα. Ακατάλληλη για ανηλίκους, όπως θα έλεγαν στις τηλεοπτικές ειδήσεις, μόνο που έχει πρωταγωνιστή έναν ανήλικο. Τί πρωταγωνιστή δηλαδή; Κομπάρσο της ζωής. Σε ηλικία μόλις 19 μηνών, αντί να δέχεται χάδια και αγκαλιές όπως αξίζει σε κάθε παιδί, δέχεται βία.
Η κοινωνία, σοκαρισμένη -για άλλη μια φορά- με ένα σωρό ερωτηματικά να πλανώνται στην ατμόσφαιρα, με κυρίαρχο όμως το «πώς είναι δυνατόν; Ένα βρέφος; Η ίδια του η μάνα;». Αλλά το πιο σημαντικό είναι πως κάποιοι ήξεραν. Έγιναν καταγγελίες (ή έστω αναφορές) τόσο στην Αστυνομία όσο και στις υπηρεσίες ευημερίας. Πόσος καιρός πέρασε από την αυτοκτονία του έφηβου Στυλιανού; Πόσο γρήγορα ξεπερνάμε το σοκ και επανερχόμαστε στα ίδια;
Η πρόεδρος του Συμβουλίου «Φωνή», Αναστασία Παπαδοπούλου, ρωτά: «Έγινε διερεύνηση των καταγγελιών; Αν ναι, πότε; Τι αποτέλεσμα είχε η διερεύνηση; Έγινε αξιολόγηση της επικινδυνότητας για την ευημερία και ασφάλεια του παιδιού; Έγινε αξιολόγηση των εκθέσεων που απέστειλαν δύο διαφορετικές ΜΚΟ σχετικά στις αρμόδιες υπηρεσίες; Υπήρξε ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των αρμοδίων υπηρεσιών ή οποιαδήποτε πολυθεματική ανάλυση και αντιμετώπιση των καταγγελιών ως τα ίδια τα πρωτόκολλα των υπηρεσιών προϋποθέτουν;». Με τη σειρά μας θέτουμε και εμείς τα ίδια ερωτήματα, καθώς και η ίδια η υπουργός Πρόνοιας.
Δύο ΜΚΟ (Hope for Children και ΣΠΑΒΟ) δηλώνουν πως δέχτηκαν καταγγελίες τις οποίες μετέφεραν στις αρμόδιες υπηρεσίες, αφού οι ίδιες δεν έχουν εξουσία να παρέμβουν. Και έπειτα τι έγινε; Παρήλθε ένας μήνας από την ημέρα που έγιναν οι καταγγελίες. Δεν ήταν αρκετός για να διαπιστωθεί η κατάσταση και να μετακινηθεί το παιδί; Αν δεν ήταν αρκετός, αν ούτε με την ύπαρξη δύο ενδιάμεσων οργανώσεων, δεν μπορεί να ληφθεί δράση, τότε τι πρέπει να γίνει;
Θα γίνουν και πάλι εκθέσεις, θα καταγραφούν αιτιολογίες και δικαιολογίες και θα συνεχίσουμε ο καθένας τη ζωή του και τον ρόλο του. Τα προβλήματα στην κοινωνία όμως όλο αυξάνονται, όλο και γίνονται πιο περίπλοκα κι η διαχείριση τους δεν μπορεί να παραμένει η ίδια. Το παιδί, ας πούμε και ας ελπίσουμε πως σώθηκε. Αύριο όμως θα είναι ένα άλλο παιδί, και μεθαύριο ένα άλλο. Σε λίγα χρόνια δε, δεν θέλουμε να διαβάζουμε πως ένας έφηβος απουσιάζει από τον χώρο διαμονής του κι ο έφηβος αυτός να είναι το σημερινό βρέφος. Οφείλουμε να σώσουμε στα αλήθεια το παιδί. Κι οι μέθοδοι που εφαρμόζουμε δεν εγγυώνται κάτι τέτοιο. Οι υπηρεσίες ευημερίας χρειάζονται εκ βάθρων αναδιάρθρωση. Το επιβάλλει η πραγματικότητα.
