Ανάμεσα στις νέες ορολογίες που εμπλούτισαν το λεξιλόγιο μας τον τελευταίο μήνα, σημαντική θέση στην επίκληση λαμβάνει η «κανονικότητα». Είναι πλέον -αφού ευθυγραμμίστηκε η καμπύλη- ο βασικός στόχος: επιστροφή στην κανονικότητα. Πού ακριβώς όμως επιθυμούμε να επιστρέψουμε; 
Σε μια κανονικότητα που μπαίνεις στο αυτοκίνητο να πας δουλειά, ανάβεις μηχανικά το ραδιόφωνο κι ακούς τις ίδιες αναλύσεις για το Κυπριακό εδώ και 46 χρόνια; Με τους ίδιους ανθρώπους να διαπληκτίζονται με τόσο πάθος, που σε κάνει να αναρωτιέσαι «πώς δεν εξαντλείται, τι ακριβώς επιδιώκουν, ποιο είναι το όραμα πέρα από τις μικροκομματικές κοντόφθαλμες τακτικές;» 
Σε μια κανονικότητα που τα απογεύματα αναλώνεσαι με το να τριγυρνάς τα παιδιά από το ένα μάθημα στο άλλο για να πετύχουν  καλούς βαθμούς, για να ποντάρουν σε μια θέση στην ιατρική; Ή μήπως η ιατρική είναι πλέον υψηλού κινδύνου, κάτι σαν μισθοφόρος σε λεγεώνα; 
Σε μια κανονικότητα όπου κάθε πλαγιά με θέα τη θάλασσα, κάθε θαλασσινή σπηλιά που απέμεινε, κάθε ανόθευτο φυσικό τοπίο ισοπεδώνεται και μετατρέπεται σε οικόπεδα για πολυτελείς βίλες οι οποίες, ειδικά σε καιρό πανδημίας, μοιάζουν με νεκρές πολιτείες; 
Οι ειδικοί πάντως μας προσγειώνουν: «Η ζωή μπορεί να επιστρέψει, ίσως και πολύ σύντομα στο κανονικό, αλλά την ίδια στιγμή, θα είναι εντελώς αλλαγμένη». Ο Στίβεν Τέιλορ, καθηγητής κλινικής ψυχολογίας, γράφει στην εφημερίδα Guardian ότι η ζωή μπορεί να μην επιστρέψει στο «κανονικό» για τη γενιά που έζησε τον κορωνοϊό, ενώ το Foreign Press δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Η κανονική οικονομία δεν θα επιστρέψει ποτέ». Εκεί ο καθηγητής ιστορίας, Άνταμ Τούζι, γράφει: «Μπορεί να ελπίζουμε ότι τα πράγματα θα επιστρέψουν στο κανονικό, αλλά αν η ριζική αβεβαιότητα ήταν μια ανησυχία στο παρελθόν, σήμερα είναι μια πραγματικότητα».
Σε ποια κανονικότητα λοιπόν; Ήταν κανονικό το θέαμα με χιλιάδες ανθρώπους να διασχίζουν πεζοί τα σύνορα των χωρών προσπαθώντας να ξεφύγουν από τον πόλεμο και τη φτώχεια; Ήταν κανονικό να πνίγονται στη Μεσόγειο; Ήταν κανονικό να ζουν στους δρόμους των μεγαλουπόλεων άστεγοι και να τρέφονται από τα σκουπίδια; Ήταν κανονικό το μοντέλο μιας οικονομίας που καταστρέφει τον πλανήτη; Ήταν κανονική η συσσώρευση του μισού πλούτου του πλανήτη στα χέρια μιας ελίτ εκατόν ανθρώπων; 
Όταν οι πολίτες της Χιλής ξεσηκώθηκαν απέναντι στο καθεστώς της χώρας διεκδικώντας κοινωνική δικαιοσύνη, ξεχώρισε ένα σύνθημα που έλεγε: «Δεν θα επιτρέψουμε στην κανονικότητα, γιατί η κανονικότητα ήταν το πρόβλημα». 
Η πανδημία λοιπόν μπορεί να γίνει η αφετηρία για μια νέα πορεία. Με ποιους οδηγούς όμως;