Προφανώς, κανένας άνθρωπος δεν θα πρέπει να αγχώνεται για το πώς θα επιβιώσει οικονομικά την ώρα μιας πανδημίας, που προϋποθέτει ακμαίο ηθικό, κοινωνική συνοχή, συλλογική υπευθυνότητα. Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να βιώνει μια νέα λιτότητα, τις ώρες που η κυβέρνηση καλεί σε συμπόρευση για τη μάχη ενάντια στον κορωνοϊό –έπρεπε να κάνει περισσότερα απέναντι στους εργοδότες. Δεν είναι λογικό να περικόπτεται ο μισθός ενός ανθρώπου που δεν έβλαψε κανένα, δεν στοίχισε κάτι στον εργοδότη του.
Από την άλλη, οι ποδοσφαιριστές της πρώτης κατηγορίας, που κατά μέσο όρο αμείβονται γύρω στις 60.000 τον χρόνο, έπρεπε να σκεφτούν ότι αν δεν αποδεχτούν τη μείωση του 23%, κάποιοι άλλοι θα την πληρώσουν: Οι φροντιστές των προπονητικών κέντρων, αυτοί που τους φέρνουν τις μπάλες, αυτοί που πλένουν τα ρούχα τους και μια μερίδα ανθρώπων πίσω από τα φώτα.
Καμία συζήτηση δεν πρέπει να γίνεται για τους χαμηλόμισθους ποδοσφαιριστές, αλλά λίγη σεμνότητα δεν έβλαψε κανέναν υψηλόμισθο. Ούτε τον παικταρά Αργεντινό Κάρλος Τέβες, που ξέρει από φτώχεια: «Ο ποδοσφαιριστής μπορεί να ζήσει έξι μήνες ή ένα χρόνο χωρίς να πληρωθεί. Δεν είναι στην απόγνωση που έχει εκείνος που ζει με τα παιδιά κάθε μέρα και πρέπει να φύγει από το σπίτι του στις 6 το πρωί και να επιστρέψει στις 7 το απόγευμα για να ταΐσει την οικογένεια».
ΑΛ.ΜΙΧ.
