Το αποτέλεσμα της μάχης κατά της πανδημίας του κορωνοϊού, έχει δημιουργήσει ένα αίσθημα ευφορίας. Μια αισιοδοξία για έναν πόλεμο που έχει αρχίσει να κερδίζεται, έναντι ενός εχθρού που δεν φαντάζει πλέον ανίκητος. Αυτή τη μάχη δείχνει να την κερδίζει η Κύπρος. Η δική μας χώρα, όπως και η Ελλάδα, οι οποίες μαζί αποτελούν μέχρι στιγμής παραδείγματα προς μίμηση για πολλές άλλες χώρες. Όταν χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά ακόμα και οι ΗΠΑ λύγισαν έναντι του βάρους που δημιουργούσε η επέλαση του ιού και όταν οι εικόνες από τα νοσοκομεία και τα φέρετρα των ασθενών σόκαραν, η Κύπρος έχει κάθε λόγο να νιώθει περήφανη για τη διαχείριση που έγινε, παρά τις δυσκολίες που υπήρχαν και παρά τις όποιες άλλες ιδιαιτερότητες υπάρχουν.
Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι έλαβαν σωστές και έγκαιρες αποφάσεις. Κάποιοι έδωσαν σωστές συμβουλές και χάραξαν γραμμή πορείας πάνω στις οποίες κινηθήκαμε όλοι. Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, από τον υπουργό Υγείας μέχρι και τον τελευταίο πολίτη αυτού του κράτους. Είναι η περίοδος που σήκωσε την ευθύνη στους ώμους της η ομάδα εκείνη των τεχνοκρατών και των επιστημόνων, οι οποίοι είχαν τις γνώσεις για να οργανώσουν την ορχήστρα, με βάση άλλου είδους κριτήρια από τα συνηθισμένα με τα οποία συνήθως λειτουργεί αυτό το κράτος. Με κριτήρια επιστημονικά και μακριά από πολιτικές, κομματικές και άλλου είδους σκοπιμότητες… Ήταν η ώρα που οι πολιτικοί έκαναν πέρα και έδωσαν χώρο στους επιστήμονες… Ήταν η ώρα που δεν χωρούσαν ούτε ρουσφέτια, ούτε παρεμβάσεις. Ήταν η ώρα που έπρεπε να δοκιμαστούν οι αντοχές μας. Αυτή την ώρα φανήκαμε λοιπόν τυχεροί, διότι προφανώς, υπήρχαν οι κατάλληλοι άνθρωποι στην πρώτη γραμμή του μετώπου.
Το αποτέλεσμα αυτής της μάχης αποτελεί μία τρανή απόδειξη πώς ως κράτος και ως λαός δεν έχουμε σε τίποτε να ζηλέψουμε από κανένα άλλο σύγχρονο κράτος, όσον αφορά τον πλούτο σε ανθρώπινο δυναμικό. Διαθέτουμε πολλά και αξιόλογα μυαλά. Λαμπρούς επιστήμονες με γνώσεις και ικανότητες. Αυτό που δεν διαθέτουμε ως κράτος και ως κοινωνία είναι τη διάθεση να δώσουμε χώρο και χρόνο σε αυτά τα άτομα. Ζούμε –και έχουμε βιώσει ουκ ολίγες φορές τις συνέπειες της– σε μία «δικτατορία» της μετριότητας η οποία κυριαρχεί παντού. Ενός συστήματος και μίας κουλτούρας που είχε και έχει ως κύριο πολιτικό κριτήριό της το ρουσφέτι, τις πελατειακές σχέσεις, την αναξιοκρατία και το προσωπικό βόλεμα. Μιας κοινωνίας στην οποία εξακολουθεί να παραμένει ευσεβής πόθος και στόχος η πρόσληψη στη Δημόσια Υπηρεσία για έναν σίγουρο μισθό και σε ένα κράτος που «τρώει» τα παιδιά του και τα διώχνει μακριά…
Αυτή η κρίση, όπως και η προηγούμενη οικονομική κρίση, μας έδωσε ένα ηχηρό χαστούκι. Θα πρέπει ως λαός, να επαναπροσδιορίσουμε πολλά, όπως μας είπε και στην προχθεσινή συνέντευξή του στο πλαίσιο της καθημερινής ενημέρωσης για την πορεία του κορωνοϊού στην Κύπρο, ο δρ Μάριος Λοΐζου, επιστημονικός διευθυντής Διεύθυνσης Λευκωσίας ΟΚΥπΥ. «Είχαμε συνηθίσει σαν κοινωνία να ανεχόμαστε πολλά. Ακόμα και τη μετριότητα σε θέσεις κλειδιά», ανέφερε, μεταξύ άλλων για να κλείσει λέγοντας ότι, «ίσως η έννοια της λέξης «αξιοκρατία» να μην είχε ποτέ τόση σημασία όση σήμερα».
Τα λόγια αυτά εκφράζουν σίγουρα πολλούς. Είναι η ώρα της «εκδίκησης» ή καλύτερα της απάντησης προς αυτή την κοινωνία και αυτό το κράτος στο οποίο έχει ριζώσει μια αρρωστημένη νοοτροπία και αντίληψη. Είναι η ώρα της δικαίωσης για όσους ακολούθησαν τον διαφορετικό δρόμο και δεν αρκέστηκαν στις «δυνάμεις» του συστήματος.
Η κρίση της πανδημίας, θα αλλάξει πολλά… Θα πρέπει να αλλάξει πολλά. Η επιλογή είναι μονόδρομος… Είτε θα γυρίσουμε σελίδα γενικά στην επόμενη μέρα, ή θα ξαναβουλιάξουμε στον βούρκο και στη μιζέρια μας…
