Καθώς περνούσαν σειρά στις οθόνες της τηλεόρασης τα φέρετρα στην Ιταλία και Ισπανία στην ευρωπαϊκή γειτονιά μας, ένα ερώτημα με βασάνιζε: Πού είναι η Ευρ. Ένωση; Πού είναι εκείνοι οι αξιωματούχοι της, που όταν κινδύνευαν ζωές σ΄ άλλα μέρη του κόσμου, έκαναν «επαναστάσεις» ζητώντας παρέμβαση της ΕΕ; Πού χάθηκαν τώρα που χάνονται ζωές στη γειτονιά μας;
Τις προάλλες, εγκρίθηκε από το Ευρ. Κοινοβούλιο η πρόταση της Ευρ. Επιτροπής για μια πρώτη άμεση βοήθεια στα κράτη-μέλη (σύνολο €37 δις με €45 εκατομ. για την Κύπρο). Πρόκειται για ανακατανομή κονδυλίων από άλλα ταμεία -τίποτα επιπρόσθετο- που αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό των αναγκών. Στις προηγηθείσες συζητήσεις στήριξα την θέση για έκδοση ειδικού ομολόγου από την ευρωζώνη, η οποία θα δανειστεί η ίδια για να χρηματοδοτήσει τα κράτη με ανάλογους όρους. Ο δανεισμός από την ευρωζώνη για τις μακροπρόθεσμες ανάγκες θα ελαχιστοποιήσει το κόστος με χαμηλότερο επιτόκιο, παρά να δανείζεται κάθε κράτος ξεχωριστά. Αυτή είναι η κοινή θέση εννέα κρατών-μελών. Επιπλέον, παρέθεσα την πρόταση μου να μπορούν τα κράτη να διοχετεύουν στο μέγιστο ευρωπαικά κεφάλαια απευθείας (π.χ. προς πρόσωπα,  εργαζόμενους ή επιχειρήσεις) χωρίς ενδιάμεσο όπως τράπεζες. Κάθε κράτος να αποφασίζει με βάση τις δικές του συνθήκες και όχι να εμφανίζεται η βοήθεια στις τράπεζες ως βοήθεια στα νοικοκυρειά για να μπορούν να δανειστούν με … «καλούς όρους»! Οι θεατρινισμοί δεν μπορούν να συγκαλύψουν την έμμεση στήριξη προς τις τράπεζες πάλι, που διασώθηκαν στην πλάτη του φορολογούμενου το 2013, ενώ οι παρανομίες τους με καταχρηστικές πρακτικές/όρους τυγχάνουν διαχρονικής «ανοχής».  
Πάντως, η απουσία της Κύπρου από το «μέτωπο των εννέα» είναι ανεξήγητη τόσο για λόγους καταμέτρησης αυτή την κρίσιμη ώρα, όσο κυρίως και για λόγους ουσίας. Η Κύπρος υπήρξε θύμα βάναυσης μεταχείρισης από την ευρωζώνη και συνυπολογίζοντας ότι ο ευρωπαϊκός νότος με Ελλάδα-Γαλλία υπήρξε διαχρονικά ο φυσιολογικός μας σύμμαχος σε πολλά καυτά θέματα, η απουσία μας από το «μέτωπο των εννέα» απογοητεύει. Με την ανθρώπινη καταστροφή σε εξέλιξη, όντως «ετούτη η Άνοιξη δεν είναι σαν τις άλλες».
 
Η ΕΕ θα αντιμετωπίσει την οργή των πολιτών,  ιδιαίτερα σε κράτη όπως η Ιταλία, που την ώρα του θανάτου αισθάνθηκαν την απουσία της και επιπλέον, συνεχίζεται η μυωπική στάση του Γερμανικού πυρήνα που οδηγεί την ΕΕ σε πολιτικό σεισμό. Το «μέτωπο των εννέα» αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία των πολιτών και οικονομιών στην ΕΕ και την ελπίδα ότι η ρήξη θα αποτελέσει ευκαιρία για μια Άνοιξη με επαναπροσανατολισμό και με στενότερη σύνδεση απέναντι στους εχθρούς, αόρατους και ορατούς. 
 
*Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D) – Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για τη Μεσόγειο
[email protected]