Zούμε σε μια χώρα όπου οι έφεδροι καταδρομείς «θέτουν εαυτούς στη διάθεση πολιτειακών αρχών για αντιμετώπιση και καταστολή παντός φαινομένου παρανομίας, αταξίας και αναρχίας» (κι αυτό μετά από μια διαμαρτυρία πολιτών!) και δεν συγκινείται κανείς. Λάθος μου, κάποιοι χειροκρότησαν.
Πολλά από αυτά που διαβάζω, τα επιχειρήματα δηλαδή ορισμένων, είναι για να μας κλαίνε οι ρέγγες. Φανερώνουν ότι έχουμε χάσει τον μπούσουλα. Τόση ελαφρότητα στην τραγικότητα δεν έχω ξανασυναντήσει. Αλλά μήτε τέτοια αυτόβουλη αποκλήρωση και χολεμένη μνήμη. Μιλώ για κάτι πέρα αυτών καθαυτών των γεγονότων, της κυβερνητικής απόφασης και της απόφασης για διαμαρτυρία εναντίον της. Μιλώ για τον δημόσιο «διάλογο» που λαμβάνει χώρα κυρίως στα social media. Αλαφροΐσκιωτες επαναπροσεγγιστικές προσεγγίσεις κι απέναντι διχοτομικές ιαχές οδοφραγματιστών που δήθεν μάχονται την κατοχή. Ξέρω, φαίνεται γενικόλογο και ίσων αποστάσεων. Κι όμως, απόλυτα στοχευμένο είναι. Μόνο λύπη. Αξιολύπητη κι αυτή.
Αν ήμουν η Δημουλά θα έγραφα για «Βελονιές που ξηλώνονται εύκολα» και «πρησμένα του ύπνου μαξιλάρια που γρονθοκοπιούνται» – αν καταλαβαινόμαστε. Δεν είμαι.
Ναι, όποιος, δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτοακυρώνεται όταν παρεκτρέπεται σε μια ειρηνική διαμαρτυρία στο πλαίσιο (χώρος – χρόνος) της συγκεκριμένης, δύσκολο να του το κάνουμε πιο λιανά.
Την ίδια ώρα δεν αντιλαμβάνομαι τι σόι δημοσιογραφία είναι αυτή που κόβει και ράβει στα μέτρα της ένα συμβάν, που προβάλλει το χτύπημα, αλλά αποσιωπά την εντός μερικών λεπτών απολογία.
Πιο πολύ απ’ όλα, όμως, με εκπλήσσει το πόσο έχει μπολιάσει η διχοτόμηση τα κύτταρα ορισμένων δήθεν ανένδοτων που φωνάζουν εναντίον της κατοχής από τα πληκτρολόγιά τους, βάζοντας ωραία χρωματιστά φόντα στις αναρτήσεις τους. Όσο περνάει ο καιρός έχω πιο έντονη την άποψη ότι ο Ραούφ Ντενκτάς άνοιξε υπό πίεση τα οδοφράγματα στο έδαφος επειδή ήταν βέβαιος ότι στα μυαλά ορισμένων τα κιγκλιδώματα ήταν στέρεα.
Το προσφυγικό/μεταναστευτικό δεν είναι απλό ζήτημα, ποτέ δεν ήταν. Κυρίως οι πρόσφυγες δεν ήταν ποτέ ευπρόσδεκτοι σε ξένες χώρες – ούτε καν οι Μικρασιάτες, οι Σμυρνιοί και οι Πόντιοι στην Ελλάδα (πέρασαν τα πάνδεινα), ούτε οι Έλληνες μετανάστες (λαθραία αρκετοί εξ αυτών) στην Αμερική, όπου πολλά εστιατόρια διαβεβαίωναν τους πελάτες τους με πινακίδες στην είσοδο ότι εκεί δεν υπήρχαν αρουραίοι και Έλληνες. Και ίσως τώρα που ο Ερντογάν εκβιάζει και παίζει με όπλο πρόσφυγες και μετανάστες τα δικά του γεωπολιτικά παιχνίδια, να είναι ευκαιρία να παρθούν, για την Ευρώπη γενικότερα μιλώ, πιο καθοριστικές, ριζικές και αποτελεσματικές αποφάσεις. Ωστόσο, η πολυπλοκότητα του προβλήματος δικαιολογεί κάποιον να καταντά μισάνθρωπος και να ξεσπά την οργή του ακόμα και σε γυναικόπαιδα;
Δυστυχώς για την ώρα έχουμε τον «πόλεμο» του Ερντογάν που μετατρέπει τον Μητσοτάκη σε Νικηταρά και μια Ευρώπη να μοιράζει μερικά εκατομμύρια και κουβερτούλες για το κρύο.
Α, ναι, έχεις και τον Νίκο Νουρή, μιας παράταξης που κυβερνά τον τόπο 7 ολόκληρα χρόνια, να κατηγορεί γενικά και αόριστα Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις για διακίνηση, ξέπλυμα βρόμικου χρήματος και σχέσεις με την τρομοκρατία! Αν σ’ αυτό τον τόπο αποφασίστηκε να ανοίγουμε το στόμα μας και να λέμε ό,τι μας καπνίσει, χωρίς αποδείξεις και χαρτόσημα, να μας το πουν να το γνωρίζουμε. Σε αντίθετη περίπτωση, στοιχεία και ξήλωμα.
Αμ, ο Αβέρωφ Νεοφύτου, που μόλις προχθές μας έλεγε «…μέρα και νύχτα, εφτά μέρες την εβδομάδα, 365 μέρες τον χρόνο μαζί με τον Νίκο Αναστασιάδη…» δεν ήξερε, λέει, για το κλείσιμο των οδοφραγμάτων, δεν είχε πληροφόρηση, λέει, δεν γνωρίζει τα δεδομένα που είχε το υπουργικό μπροστά του, λέει, γι αυτό και δεν μπορεί να σχολιάσει την απόφαση, λέει… Ειλικρινά, πόσο IQ θεωρούν ότι έχουν αυτοί στους οποίους απευθύνονται;
Ο ένας φωνάζει να κλείσουν τα οδοφράγματα για να μην έρχονται οι κουβαλητοί του Ερντογάν και δεν βλέπει ότι οι «κουβαλητοί» του Ερντογάν έρχονται από οπουδήποτε αλλού εκτός από τα οδοφράγματα. Πώς να περάσουν άλλωστε από τα οδοφράγματα; Αφού στα οδοφράγματα είμαστε εμείς με τα πιστολούδκια του πυρετού. Ο άλλος φωνάζει να κλείσουν τα οδοφράγματα για να πεινάσουν οι Τουρκοκύπριοι όπως πεινούσαν και πριν το 2003, λέει. Επιστροφή στο 1964 και στην ευφυέστατη πολιτική Μακαρίου. Μια ματιά, όμως, στα στοιχεία της JCC που αποδεικνύουν ότι εδώ και 16 χρόνια που είναι ανοιχτά τα οδοφράγματα, οι Τουρκοκύπριοι ξοδεύουν περισσότερα χρήματα στις ελεύθερες περιοχές απ’ ότι οι ελληνοκύπριοι στα κατεχόμενα, αρκεί.
Θέλει η ΕΔΕΚ να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει. Είδε οδόφραγμα κλειστό και… κέρασε μέχρι και σιροπιαστά! Αυτό δεν λέγεται λαϊκισμός, ούτε δημαγωγία. Λέγεται κατρακύλα.
Και καλά βρε παιδιά, άντε και τα κλείσαμε, ο πρώην αντιπρόεδρος των «πορτοκαλί» και εκ φύσεως ανώτερος που κατέφυγε στα κατεχόμενα προκειμένου να οργανώσει το αντάρτικο, να μείνει για πάντα εκεί;
Με τούτα και μ’ εκείνα ξεχαστήκαμε, απορροφηθήκαμε και θα μας φέρουν καμιά λύση «άρον-άρον», «λύση εξπρές», «λύση όπως – όπως» και δεν θα το καταλάβουμε.
Φιλελεύθερα, 8/3/2020.
