Ο Χριστόδουλου Γ. Παχουλίδης γράφει πως πρέπει, ως κυπριακός Ελληνισμός να απαλλαγούμε από τον «Συβαριτισμό».
Η Σύβαρη ήταν μια ελληνική πόλη στην Κάτω Ιταλία. Η πόλη αυτή για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, με την εργατικότητα των κατοίκων της, παρουσίασε μεγάλη ανάπτυξη και ακμή και έγινε μεγάλο και πλουσιότατο εμπορικό κέντρο της περιοχής. Όμως, οι κάτοικοι, με την πάροδο του χρόνου, παρασύρθηκαν από τον πλούτο, ζούσαν πολυτελέστατα, έγιναν μαλθακοί, αγαπούσαν τις ηδονές και την καλοπέραση. Λέγεται, ότι έφτασαν στο σημείο να απομακρύνουν ή και να εξολοθρέψουν τους πετεινούς από την πόλη, για να μην τους ξυπνούν το πρωινό με το λάλημά τους και τους χαλούν την ησυχία τους. Έπαυσαν να είναι εργατικοί, όπως ήτανε παλιά και ακόμη έπαυσα να ασχολούνται και να σκέπτονται για την προστασία και ασφάλεια της πόλης τους από φθονερούς και επίβουλους εχθρούς. Έτσι, με το ότι ζούσαν μιαν άσωτη και αμαρτωλή ζωή, γεμάτη ηδονές και απολαύσεις, φάνηκαν ανίκανοι, όταν ήλθε ή ώρα να αντιμετωπίσουν την αντίζηλη τους πόλη, τον Κρότωνα και καταστράφηκαν ολότελα, αυτοί και η πόλη τους, το 510 π.Χ. Από την πιο πάνω αναφερομένη ζωή των κατοίκων της Σύβαρης και το τέλος που βρήκε αυτούς και την πόλη τους, έμεινε ο όρος, «Συβαριτισμός».
Δυστυχώς, συμπτώματα αυτής της αρρώστιας, του «Συβαριτισμού», έχουν μεταδοθεί και στην ιδιαίτερη πατρίδα μας Κύπρο -και προ της τούρκικης εισβολής, αλλά και μετά- και εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι σήμερα, παρά το γεγονός, ότι 37% της νήσου μας κατέχεται από τον εισβολέα Τούρκο. Ήθη ξενόφερτα έχουν εισβάλει στην ημικατεχόμενη πατρίδα μας. Ο υλισμός και το άνομο χρήμα, το ατομικό συμφέρον, τα ναρκωτικά και η κάθε φύσης εγκληματικότητα μας έχουν κατακτήσει και μας κυβερνούν. Ξεχάσαμε τα ιδανικά της Ορθόδοξής μας πίστης, του και Ελληνικού μας γένους, της ανθρωπιάς, της αλληλοκατανόησης και της αγάπης προς τον πλησίον και τη χειμαζόμενη πατρίδα μας. Χρειάζεται προβληματισμός για να αποφευχθεί και σε μας πάθημα, παρόμοιο με αυτό των Συβαριτών. Σκοπός της ζωής μας πρέπει να είναι η απόκτηση πρώτα των πνευματικών και ηθικών εκείνων αγαθών, που πρέπει να στολίζουν τον καθένα μας, ώστε να είναι και προς τον Θεό αρεστός και προς τους συνανθρώπους και την πατρίδα ικανός προασπιστής προς το αγαθόν. Τότε και ο Θεός θα βοηθήσει να εξασφαλίσουμε ένα ασφαλές μέλλον για τα παιδιά και για την πατρίδα μας.
